Dead Man

Η επιστροφή του νεκρού. Κοντά 400 ημέρες πέρασαν από την κυκλοφορία του εξαιρετικού ομώνυμου ντεμπούτο τους, που έκανε αρκετούς από εμάς να στρέψουμε το βλέμμα μας -για ακόμη μια φορά- στη Σουηδία και ήρθε η στιγμή να το ξεπεράσουμε επιτέλους(;) και να κοιτάξουμε μπροστά. Οι ίδιοι άλλωστε δεν επαναπαύθηκαν στις δάφνες τους.

Το νέο λογότυπο και η επιμελώς τυχαία παραπομπή του εξωφύλλου στους Grand Funk (βλ. "We 're An American Band") αποτελούν τα πρώτα δείγματα της ανανέωσής τους. Τα σημαντικότερα αυτής όμως τα συνάντησα στο κυρίως μενού της δουλειάς τους και δη στην ταμπακιέρα που δεν είναι άλλη από την ίδια τη μουσική. Οι Dead Man έκαναν βήματα μπροστά, πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω στο χρόνο.

Οι ταχύτητες έχουν μειωθεί, η ακουστική κιθάρα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και η ευφορία που μου προκάλεσαν τα άσματά τους προήλθε από το αριστοτεχνικά στημένο παιχνίδι της αναμονής. Τα πρώτα 6 τραγούδια έχουν όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθούν από psychedelic folk mushrooms σε heavy electric pots, αλλά ως είθισται το καλό «πράγμα» αργεί να γίνει. Η φαινομενική χαλαρότητα του πρώτου μισού του δίσκου δεν είναι τίποτ' άλλο παρά στάχτη στα μάτια ή αν προτιμάτε η σταδιακή κορύφωση προς την επίτευξη του στόχου τους. Το σιωπηλό ξέσπασμα παίρνει σάρκα και οστά στο "Τhe Wheel" και απογειώνεται με την ανατολίτικη γέφυρα του "Rest In Peace". Η αναμονή μόλις έχει φτάσει στο τέλος της.

Οι Dead Man κατάφεραν να διατηρήσουν την ταυτότητά τους που εκδόθηκε το 2006, με καινούργια όμως φωτογραφία. Το ότι μου αρέσει περισσότερο η πρώτη φωτογραφία μικρή σημασία έχει, μιας και η λάμψη της δεύτερης είναι το ίδιο εκτυφλωτική. Πυροτεχνήματα γαρ...

* “When there's no more room in hell, the dead will walk the earth". Σοφή κουβέντα...