Dead Congregation

«Bless me Father, for I have sinned». Δε βγαίνει νόημα. Τα ψέματα τελείωσαν και πλέον οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Όσο κι αν αρεσκόμαστε στο να εκθειάζουμε μερικές μπάντες, στη συνείδησή μας πάντα μένουν «ελληνικές». Τραγική ειρωνία, δε νομίζετε; Και φυσικά, με τις προαναφερθείσες δηλώσεις δε χαρακτηρίζω το σύνολο του ελληνικού ακροατηρίου, ούτε των ίδιων των συγκροτημάτων. Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται την ουσία, μία παγίδα στην οποία όλοι ανεξαιρέτως έχουμε πέσει στο παρελθόν. Ξέρετε τι λένε όμως. Τα λάθη καμιά φορά συμβαίνουν, για να μην τα επαναλάβουμε.

Το πρώτο full-length των Dead Congregation έρχεται να αντιμετωπίσει τα παραπάνω και πιο συγκεκριμένα, την καχυποψία. Ίσως όχι αδικαιολόγητα, μιας και το άκουσμα παραμένει στρυφνό, δύσκολο και ψυχοφθόρο. Το νιώθεις από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του "Martyrdoom". Όλα αυτά τα συναισθήματα, ξέρεις πως αδυνατείς να τα περιγράψεις, αλλά παρ' όλα αυτά προσπαθείς. Δεν έχει ανάγκη ν' ακούγεται ακραίο. Ούτε πρόθεση να μοιάζει μοχθηρό. Κρύβει κάτι ανώτερο, κάτι σκοτεινό κι εσώψυχο στα σπλάχνα του τόσο ογκώδη και συμπαγή ήχου. Μα δε σταματά εκεί. Τα σχεδόν δυσαρμονικά του στοιχεία είναι αυτά που καταφέρνουν την υπέρβαση, επιτυγχάνοντας εκεί που άλλοι διστάζουν ακόμα και να προσπαθήσουν.

Εν αντιθέσει με άλλα παρεμφερή ακούσματα, οι Dead Congregation δεν παρουσιάζουν εξωστρεφή χαρακτήρα. Το ύφος κρύβει μία τάση τόσο αρρωστημένη, που συναντά κανείς μόνο στη μεθοδολογία ενός serial killer. Ακούγεται αστείο, αλλά ναι, οι δομές αποκαλύπτουν μηχανικές, απόλυτα ακριβείς κινήσεις, με μία αξιοπερίεργη δόση ευφυίας να διαφαίνεται στο σχεδιασμό. Το κάθε riff σου μένει στο μυαλό, το drumming είναι καταιγιστικό, η μουσική δείχνει να έχει το σθένος και τη σαπίλα που δίδαξαν οι Immolation κι Incantation, δεμένα με μελωδίες που περισσότερο παραπέμπουν σε black metal καταβολές. Στοιχείο-κλειδί εδώ αποτελεί το τρέμολο κι όσα λοιπά παρεμφερή effects σε κάνουν να νιώθεις μία αίσθηση παραλόγου τέτοια, που μόνο στα arpeggio των Deathspell Omega συναντάς. Σα να μην υπάρχει συναίσθημα πίσω από τα παγωμένα μάτια που σε αντικρίζουν. Σου προκαλούν όμως εσένα συναισθήματα και μάλιστα πολλά.

Πανάθεμά με, είναι άψογο. Το δέσιμο, ο χαρακτήρας, η παραγωγή, τα εκκλησιαστικά samples, το artwork. Όλα. Εαν βάζαμε βαθμούς, θα έπαιρνε 10ρι. Μιλάμε με περισσή άνεση για τον καλύτερο φετινό δίσκο στα death metal δρώμενα και την καλύτερη δουλειά ever στα αντίστοιχα δικά μας. Όχι πως έχουμε βγάλει τις απίστευτες death metal φουρνιές, αλλά και πάλι, δε θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει φάει τόσο σκάλωμα με δίσκο ελληνικής καταγωγής, εδώ και πάρα πολύ καιρό. Γενικά μιλώντας. Ως γνήσιο τέκνο των '00s, μπορεί να μην κάνει τη διαφορά τώρα, ούτε αύριο. Η στιγμή όμως θα έρθει, ακόμη κι αν κατηγορηθεί ως ένα φτηνό κατασκεύασμα μιας ελιτιστικής τάσης ή, για να το πούμε πιο απλά, ένα hype των καιρών. Εδώ θα είμαστε και να το θυμάστε, θα αφήσει ένα στίγμα που όχι απλά θα μείνει, αλλά θα σβήσει οτιδήποτε σταθεί στο διάβα του. Και τότε οι τάφοι θα ανοίξουν για όσους επέλεξαν να περιμένουν.