Dead By Sunrise

Λίγες μέρες πριν τη συναυλία των Linkin Park στην Αθήνα, το καλοκαίρι του 2009, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, ο ευφυής κ. Chester Bennington με τα λεγόμενά του στο rocking.gr και τον Αντώνη Μουστάκα με είχε εντυπωσιάσει με την ευθύτητα και την ειλικρίνειά του: δήλωνε τότε πως κατάλαβε νωρίς πως η ταμπέλα του nu metal θα αυτοπεριόριζε τους Linkin Park και πως αν κλείνονταν μόνο σε αυτό το κοινό, το συγκρότημα θα είχε μικρό προσδόκιμο ζωής. Λίγα χρόνια μετά, και με τους Linkin Park να γεμίζουν στάδια αλλά και τους συνοδοιπόρους Limp Bizkit να μπαινοβγαίνουν από τα αζήτητα στα festival και τούμπαλιν, δείχνουν πως η ιστορία τον δικαίωσε. Έτσι όταν το 2005 έγραψε κάποια κομμάτια που θεώρησε πως δεν κολλάνε στο ύφος των Linkin Park, αντί να τα βιάσει για να χωρέσουν στο επερχόμενο τότε "Minutes To Midnight", τα κράτησε για τον εαυτό του και τους Dead By Sunrise του 2009. Καλώς έπραξε; Κάλλιστα.

Οι Dead By Sunrise είναι λοιπόν το solo project του κ. Bennington, ο οποίος αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ξέρει τι κάνει και κυρίως ξέρει που απευθύνεται. Post grunge/new rock με metal ξεσπάσματα και μπλιμπλίκια για το ραδιόφωνο. Σας μπέρδεψα; Κρατήστε στη μνήμη σας το «για το ραδιόφωνο» και προχωράμε.

Σε μια πρώτη ακρόαση του δίσκου ο καθένας καταλαβαίνει πως οι Dead By Sunrise δεν είναι Linkin Park και δεν θα έπρεπε να είναι. Είναι λιγότερο metal και περισσότερο σκοτεινοί και συναισθηματικοί – όπως δηλώνει και πάλι ο συμπαθής Chester και εγώ δεν έχω παρά να συμφωνήσω. Στα 12 (13 στην Ιαπωνική έκδοση) studio κομμάτια του "Out Of Ashes" βρίσκουμε καλοπαιγμένο new rock με σαφείς ραδιοφωνικές βλέψεις, όπου έχει απ’ όλα και συμφέρει: sing-along κομμάτια που θυμίζουν Linkin Park ("Too Late"), punkίζοντα up tempo κομμάτια που παραακούσανε Green Day ("Inside Of Me"), κομμάτια που θα έπρεπε να πλήρωναν δικαιώματα στους Queens Of The Stone Age (ακούστε το "Little Sister" και στο καπάκι το "My Suffering"), κομμάτια που σύντομα με ελαφρώς παραλλαγμένο remix μπορούν να παίξουν και σε (alternative) clubs ("End Of The World") και τέλος κομμάτια που θυμίζουν τις nu-metal groovy καταβολές των συμμετεχόντων ("Morning After"). Όλα τα κομμάτια διέπονται από μια καλώς εννοούμενη εμπορικότητα, είναι πιο χαλαρά από Linkin Park και προσφέρουν πολλές στιγμές τραγουδιού, μιας και η επιθυμία να σιγοντάρει κάποιος τις μελωδίες του Chester φαντάζει ακατανίκητη. Μέσα σε όλα η παραγωγή του Howard Benson (My Chemical Romance, Daughtry, Creed) δείχνει αν μη τι άλλο ιδανική, για το όλο εγχείρημα.

Και τώρα προκύπτουν τα εύλογα ερωτήματα. Είναι καλός ο δίσκος; Προφανώς, μιας και ακούγοντάς τον θα βρεις σίγουρα κάποιο κομμάτι να τραγουδήσεις και να αυξήσεις την ένταση του στερεοφωνικού σου. Είναι καλύτερος από Linkin Park; Ίσως όχι, γιατί δεν περιέχει μέσα κανένα mega-hit σαν αυτά που γράφουν συνήθως; Θα μου αρέσει αν δεν ακούω Linkin Park; Αν σου αρέσει το αμερικάνικο ραδιόφωνο, σίγουρα. Αν είσαι πιο παραδοσιακός ακροατής μάλλον όχι, αλλά από την άλλη τι διαβάζεις τόση ώρα; Θα τον πρότεινες; Στους φίλους μου, ναι. Σαν rocking επιλογή, όχι.

Γιατί; Γιατί ενώ είναι εύπεπτος και ειλικρινής, του λείπει το βάθος. Το "Out Of Ashes" είναι ένας δίσκος που όταν πέφτω πάνω του στο μέλλον, θα τον ακούω με ευχαρίστηση. Αλλά εικάζω πως θα πέφτω μάλλον τυχαία. Και αυτό λέει πολλά.