De Lux

Οι De Lux από το Λος Άντζελες είναι ένα φρέσκο ντουέτο το οποίο θα μπορούσε με χαρακτηριστική ευκολία να κυκλοφορεί δίσκους στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές του '80. Οι Sean Guerin και Isaac Franco φυσικά είναι πολύ νεότεροι αλλά δείχνουν να νοσταλγούν τόσο την δόξα της disco όσο και την προοδευτική μαγεία του new wave. Οι δυο τους γνωρίζονται από σχολιαρόπαιδα, τότε που γέμιζαν τα πόδια τους πληγές από την μανία για τα skateboard. Ο Sean είχε ήδη αρχίσει από τα δεκαπέντε του να γράφει και να ηχογραφεί τις δικές του συνθέσεις. Ο Isaac από την άλλη είχε εντρυφήσει από νωρίς στην disco ανακαλύπτοντας από που προέρχονταν τα sample των μεταγενέστερων hip-hop καλλιτεχνών. Ο κοινός ρυθμός ήταν αυτό που τους ένωσε και τους ώθησε να δημιουργήσουν την πρώτη μπάντα η οποία αργότερα θα εξελισσόταν στους De Lux.

Μετά το περσινό "Voyage" το ντουέτο επιστρέφει σε σύντομο χρονικό διάστημα με το "Generation". Οι De Lux έχουν ως βάση την old school disco και την εμπλουτίζουν με πολλαπλά layer από synthesizer. Με ήχο κάπου κοντά στους LCD Soundsystem και στον τελευταίο δίσκο των Daft Punk (χωρίς όμως να διαθέτει τα hit των τελευταίων) οι De Lux καταφέρνουν να παρασύρουν τον ακροατή σε έναν χαλαρό, αυθόρμητο χορό.

Ενώ ο δίσκος κυλά μονότονα όμορφα, κάπου στην μέση και στο "Oh Man The Future" οι Talking Heads φαίνονται πιο ξεκάθαρα από πουθενά αλλού με μια σύνθεση- φόρο τιμής στο "Once In A Lifetime". Το ντουέτο έτσι και αλλιώς έχει δείξει ξεκάθαρα την αγάπη του για την μουσική του David Byrne. Στην συνέχεια οι τόνοι πέφτουν αισθητά με το "Conditions" για να έρθει το ιδανικό κλείσιμο με την αισιόδοξη electronica του "Someday Now".

Οι De Lux του "Generation" βρίσκονται στο μεταίχμιο που μπορεί να ικανοποιήσει τόσο τους οπαδούς της ηλεκτρονικής μουσικής όσο και τους indie / alternative ακόλουθους. Αυτούς που δέχονται τους Hot Chip σε ένα rock φεστιβάλ, αυτούς που δεν «φρίκαραν» με το "Reflektor" των Arcade Fire. Ταυτόχρονα θυμίζει πολλά σε όσους έζησαν την '70s disco και το '80s synthpop χωρίς όμως να ακούγεται παρωχημένο και υπερβολικά «νοσταλγικό».

Το ντουέτο από το Λος Άντζελες αν και νεανικό δείχνει μια πρωτοφανή ωριμότητα και εμπειρία. Δείχνει μουσικές γνώσεις και σεβασμό προς το παρελθόν καθώς ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Ένας δίσκος ευχάριστος αλλά όχι υπερβολικός, σοβαρός αλλά όχι σοβαροφανής. Ένας δίσκος με τον οποίο μάλλον δεν θα χορέψεις αλλά σίγουρα θα κουνηθείς με τον ρυθμό του.