Dawnbringer

Αυτό που συμβαίνει με τον Chris Black είναι πραγματικά άξιο προβληματισμού. Όπου και να έχει βάλει το χέρι του, το αποτέλεσμα πιάνει την ίδια ποιοτική σταθερά. Μόνο τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες στις οποίες μετείχε να μετρήσεις, το πανέμορφο "Another Night" των High Spirits («υπόγειες» κυκλοφορίες του 2011) και το φετινό εξίσου ελκυστικό "Bury The Light" των Pharaoh, θα καταλάβεις τι θέλω να πω. Και τώρα που ήρθε η σειρά του κατεξοχήν δικού του οχήματος, τι παραπάνω μπορούμε να περιμένουμε;

Στους Dawnbringer -όπως άλλωστε και στις άλλες δύο κύριες ασχολίες του- ο Black αντλεί το μεγαλύτερο ποσοστό της έμπνευσής του από τη Μεγάλη Βρετανία και συγκεκριμένα από μπάντες όπως οι Maiden (στα πολύ πρώτα τους βήματα), οι Diamond Head, οι Thin Lizzy, οι Deep Purple, οι Saxon και πάει λέγοντας... Ο λόγος -βεβαίως- περί αγνού κλασικού metal, εμποτισμένου με έναν έντονο λυρισμό, κάμποσες δόσεις hardrockιάς, αλλά και αρκετά επικά στοιχεία που ξεκινούν απ' τους Armored Saint, τους Slough Feg και τους Cirith Ungol και φτάνουν έως και στους Valhalla ή τους πρόσφατους Hammers Of Misfortune, όσο αφορά στην πλευρά του Black που επηρεάζεται απ' το U.S. metal. Το ισχυρό μαυρομεταλλικό στοιχείο που δέσποζε στις πρώτες κυκλοφορίες της μπάντας έχει χαθεί ολοκληρωτικά, με τη γενική κατεύθυνση να συνεχίζει στον δρόμο που πορεύθηκε το εκπληκτικό "Nucleus" του 2010 (ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου που δεν το άκουσα στην ώρα του).

Το -ελαφρώς γλαφυρό είναι η αλήθεια- concept του "Into The Lair Of The Sun God" αφηγείται τη μεγαλομανία ενός πολεμιστή που, έχοντας πετύχει στη μάχη αλλά εξακολουθώντας να στερείται την πραγματική αξία του ηρωισμού, βάζει στόχο να δολοφονήσει τον ήλιο... Ωστόσο, παρόλη την ποζεράδικη θεματολογία του, το στιχουργικό κομμάτι δένει έξοχα με το καθαρά μουσικό, καθώς γεφυρώνει τα διαφορετικά είδη με τα οποία καταπιάνεται ο Black, από riffάρες/μελωδιάρες κλασικής βρετανικής heavy υφής και πιασάρικο πληκτράτο hard rock μέχρι ξεσπάσματα πρώιμου thrash και επικούρες Bathoryκών διαστάσεων.

Οι τίτλοι των εννέα κομμάτια εκπροσωπούνται λιτά με το ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης (από "I" μέχρι "IX"), κάτι που προφανώς βοηθάει τον ακροατή να εστιάζει λιγότερο σε μεμονωμένα κομμάτια και περισσότερο στον δίσκο σαν ενιαία ολότητα. Επίσης, ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι οι Dawnbringer έχουν εξελιχθεί σε μία ...σχεδόν one-man μπάντα, με τον Black να αναλαμβάνει φωνητικά, μπάσο, drums και πλήκτρα, ενώ στις κιθάρες δέχεται τη βοήθεια του συνοδοιπόρου του στους Pharaoh, Matt Johnsen (lead), του Scott Hoffman των High Spirits (ρυθμική), αλλά και του Bill Palko που επιστρέφει στις τάξεις της μπάντας μετά το "In Sickness And In Dreams" του 2007.

Αν εξαιρεθεί η τρομερή δουλειά που έχει γίνει στα solo (συμπεριλαμβανομένης μιας αφθονίας ονειρικών δισολιών), οι επιδόσεις των μουσικών δεν εντυπωσιάζουν σε κανένα επίπεδο, καθώς επιλέγουν να εμβαθύνουν στην απλότητα και στο μεγαλειώδες συναίσθημα που έχει τη δυνατότητα να ανακύψει από αυτή. Το ίδιο ισχύει και για την ζεστή, οργανική παραγωγή που ισχυροποιεί αυτή την ζωογόνα αίσθηση του «αληθινού».

Με το καλαίσθητο εξώφυλλο της Christina Casperson να το συμπληρώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το "Into The Lair Of The Sun God" επιτυγχάνει ίσως πιο πολλά κι απ’ όσα αξιώνει. Είναι ένας φόρος τιμής στον μουσικό τρόπο σκέψης μιας άλλης εποχής, μία δουλειά που ξεχειλίζει από τιμιότητα και αξίζει κατηγορηματικά περίοπτη θέση ανάμεσα στους δίσκους της χρονιάς στο πεδίο του κλασικού heavy.

Επειδή όμως, όπως λένε, ένα τραγούδι είναι 533 λέξεις (πάνω κάτω), ορίστε μας.