Dawes

To Laurel Canyon είναι μια ξεχωριστή περιοχή του Los Angeles, με τρομερή σημασία για το ροκ. Περί τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και τις αρχές των 70s, μια σειρά από μεγάλους μουσικούς επέλεξαν την περιοχή αυτή για να χτίσουν τα σπίτια τους. Εκεί έζησε ο Frank Zappa, οι Byrds, η Joni Mitchell, οι Doors, οι Buffalo Springfield και πολλοί άλλοι. Το πανέμορφο "Our House" του Graham Nash αναφέρεται στο σπίτι της Joni Mitchell (την εποχή που οι δύο ήταν ζευγάρι), ενώ κι εκείνη με τη σειρά της «αφιέρωσε» στην εν λόγω περιοχή το εξαιρετικό τρίτο της άλμπουμ ("Ladies Of The Canyon"). Το μποέμικο πνεύμα των διάσημων μουσικών που έζησαν εκεί ταυτίστηκε με την περιοχή και παραμένει ζωντανό μέχρι τις μέρες μας. Παράλληλα -όπως αποδεικνύεται και στο δεύτερο δίσκο των Dawes- ολοζώντανος παραμένει κι ο πεντακάθαρος και άκρως μελωδικός «ήχος του Laurel Canyon».

Ο ήχος του "Nothing Is Wrong" απέχει τουλάχιστον 40 έτη από το να χαρακτηριστεί «νέος». Παρ’όλα αυτά, ελάχιστοι έχουν καταφέρει να μεταχειριστούν το μουσικό ιδίωμα της περιόδου εκείνης παράγοντας ένα τόσο αξιοθαύμαστα «φρέσκο» αποτέλεσμα κι εκεί ακριβώς έγκειται η επιτυχία του άλμπουμ. Ο δίσκος είναι γεμάτος μελωδικά και ιδιαιτέρως «κολλητικά» tracks και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αρέσουν οι καθαροί ήχοι που πατούν πάνω σε όμορφες κι απλές μελωδίες. Οι στίχοι διηγούνται ενδιαφέρουσες ιστορίες και συντροφεύουν σαν ένα καλό μυθιστόρημα, ενώ και τα φωνητικά με τις εξαιρετικές αρμονίες στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, κάνοντας απολύτως πειστικό το -πέρα για πέρα- αληθινό κι ανθρώπινο μήνυμα που κομίζουν. Προσθέστε σε αυτό το αλάνθαστο μείγμα μερικές υπέροχες κλιμακώσεις και σύντομα θα καταλάβετε ότι βρίσκεστε ενώπιον ενός άψογου πονήματος που -έπειτα από ελάχιστα ακούσματα- θα σας έχει να σιγοτραγουδάτε παρέα με τους αδελφούς Taylor και Griffin Goldsmith και τα άλλα δύο μέλη της μπάντας.

Την παραγωγή επιμελήθηκε ο ταλαντούχος κύριος Jonathan Wilson, ο οποίος είχε και δικό του άλμπουμ μέσα στο 2011 (το "Gentle Spirit" με τις υπέροχες κιθάρες του βρέθηκε στο #4 της λίστας με τα καλύτερα της χρονιάς για το MOJO). Το μαγικό του άγγιγμα γίνεται αντιληπτό στο "Nothing Is Wrong", στο οποίο οι κιθάρες «ζεσταίνουν» τα εσώψυχα όποιου έχει αγαπήσει τη μουσική των Crosby, Stills, Nash & Young, των Band ή του Jackson Browne. Τα τραγούδια γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν (αναλογικά) στα μικρά διαλλείματα της ακατάπαυστης περιοδείας που ξεκίνησαν με την κυκλοφορία του ντεμπούτο τους "North Hills" το 2009. Χαρακτηριστικός επ’αυτού είναι ο στίχος: «These days my friends don’t seem to know me / Without my suitcase in my hand» στο εναρκτήριο track. Σε σχέση με τον πρώτο τους δίσκο είναι εμφανές ότι τα συνεχή live έχουν βελτιώσει αισθητά το παίξιμο του κάθε μέλους και -το κυριότερο- έχουν επιτρέψει στην μπάντα να «δέσει» σε βαθμό που υπερβαίνει το άθροισμα των δυνατοτήτων του κάθε ενός ξεχωριστά. Εδώ θα βρείτε μερικά από τα πιο όμορφα «γεμίσματα» που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή υποψία ότι αυτά προέρχονται από κάποιον επιτηδευμένο και λεπτομερή σχεδιασμό. Το live ύφος του δίσκου δεν υποχωρεί ούτε στιγμή.

Το άλμπουμ ξεχειλίζει από αναφορές στον ήχο μιας εποχής που -η αλήθεια είναι ότι- δεν ξεχάστηκε ποτέ. Στο "If I Wanted Someone", για παράδειγμα, οι φίλοι του Neil Young είναι πολύ πιθανό να νιώσουν ότι ο γερο-Neil βρίσκεται στο studio μαζί με την μπάντα και παίζει ένα από εκείνα τα θρυλικά, «ακάθαρτα» solos του. Το "The Way You Laugh" θυμίζει τους Fleetwood Mac στην αρχή της δεύτερης περιόδου τους. Τα υπέροχα "My Way Back Home" και "Fire Away" μοιάζουν με κάποιο χαμένο track των σπουδαίων Crowded House (οι οποίοι στα τέλη των 80s / αρχές των 90s ανανέωσαν το ενδιαφέρον του κόσμου για τον ήχο αυτό). Οι πολύ παρατηρητικοί ίσως προσέξουν τη γνώριμη φωνή του Jackson Browne στο "Fire Away" (ο Browne, παρεμπιπτόντως, τους είχε πάρει από κοντά στην πρόσφατη ευρωπαϊκή του περιοδεία). Οπωσδήποτε θυμίζουν τους Eagles, αλλά και τους μεγάλους Band κι αυτό φαίνεται ότι το αντιλήφθηκε αμέσως ο Robbie Robertson, ο οποίος έσπευσε να τους προσλάβει σαν το συγκρότημα που τον συνόδευσε στις ζωντανές εμφανίσεις που ακολούθησαν την περυσινή κυκλοφορία του.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι οι «κλασσικοί» έχουν κατεβάσει τα βρακιά τους για αυτήν την μπάντα, νομίζω ότι με απόλυτη ασφάλεια θα μπορούσα να προτείνω το -στ’ αλήθεια- θεσπέσιο "Nothing Is Wrong" ως επιβεβλημένο άκουσμα στους λάτρεις του ήχου της δυτικής ακτής.