Daughtry

Break The Spell

RCA (2011)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 24/11/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το ιδίωμα του pop rock είναι μια ομολογουμένως δύσκολη περίπτωση. Δύο λέξεις που είναι πρωτογενώς εκ διαμέτρου αντίθετες, συνυπάρχουν και σηματοδοτούν το ευκολοάκουστο, «άκακο», «συμμορφωμένο» και γενικώς «κατάλληλο για όλους» ραδιοφωνικό rock. Αυτό το είδος μπορεί να μας προσφέρει είτε αδιάφορα τραγουδάκια που θα περάσουν και δε θα ακουμπήσουν, είτε κομμάτια που προκαλούν το MTV και το ραδιόφωνο να τα παίζουν κάθε μία ώρα και εσένα να ξεκολλήσεις -ανεπιτυχώς- τη μελωδία τους απ' το κεφάλι σου.

O κύριος Chris Daughtry έχει βαλθεί, από τότε που αποφοίτησε απ' τη μεγάλη του American Idol σχολή, να δημιουργεί άλμπουμ γεμάτα με singles που θα έμπαιναν αβλεπί στη δεύτερη κατηγορία. Με το ντεμπούτο του το 2007 -το οποίο ηχογραφήθηκε πριν καν ολοκληρώσει τη σύνθεση του ομώνυμου συγκροτήματός του- ξετίναξε τα charts της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού, με νούμερο 1 θέση στο Billboard, επτά συνολικά singles και υποψηφιότητες για Grammy. Θέλετε κι άλλα; Ο Daughtry μετατράπηκε από ακόμα μία φάτσα απ' το American Idol σε επιτυχημένο τραγουδιστή και frontman, του οποίου τα κομμάτια παίζονταν σε όλο τον κόσμο. Το "Leave This Town", που ήρθε δύο χρόνια μετά, ηχογραφημένο αυτή τη φορά από τους Daughtry ως μπάντα, μπορεί να μην έκανε αντίστοιχη επιτυχία, αλλά κράτησε αναμφίβολα το όνομα τους στο προσκήνιο.

Κάπως έτσι, ο Daughtry και η παρέα του επιστρέφουν φέτος με το "Break The Spell", με στόχο -όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο τραγουδιστής- να προσφέρουν κάτι που δε θα μοιάζει με τίποτα από αυτά που έχουν κάνει στο παρελθόν. Η πρώτη επαφή με το καινούργιο υλικό ήρθε με το "Renegade", πρώτο single και εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ. Οι εντυπώσεις ήταν αρκετά θετικές, αφού πρόκειται για ένα δυνατό κομμάτι, με ωραίο ρεφραίν. Κλασικό κομμάτι που περνάει για rock και ταυτόχρονα δε «διώχνει» την καψουρεμένη έφηβη. Win-win δηλαδή. Μετά από αυτό, ακολουθεί το δεύτερο single και πρώτο video clip από το άλμπουμ, "Crawling Back To You", το οποίο έχει τα φόντα να αποτελέσει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της μπάντας, αφού είναι ανάμεσα στις κορυφαίες power ballads που έχουν βγει απ' τα χέρια του Daughtry. Καταλυτική είναι βέβαια και η συμβολή του Marti Frederiksen, στενού συνεργάτη των Aerosmith από τα μέσα των '90s κι έπειτα και συν-δημιουργό τραγουδιών ονομάτων όπως οι Mick Jagger, Ozzy Osbourne, Motley Crue, Scorpions, Sheryl Crow και Foreigner. Μετά από αυτά τα δύο singles, λοιπόν, έχουμε πάρει μια ιδέα για το σύνολο του άλμπουμ. Αυτό ακριβώς που θα περιμέναμε από τους Daughtry, δηλαδή ένα σύνολο με τις γνωστές ραδιοφωνικές μπαλάντες τους αλλά και με δυνατά κομμάτια. Είναι όμως έτσι;

Τα "Renegade" και "Crawling Back To You" ανοίγουν το δίσκο, δημιουργώντας πολύ καλές προϋποθέσεις για τη συνέχεια, τις οποίες δικαιολογεί και το εξαιρετικό "Outta My Head". «Παιχνιδιάρικο» riff που σε πιάνει απ' τα μούτρα, με τη φωνή του Daughtry να ταιριάζει γάντι, τόσο στα δυνατά, όσο και στα πιο χαλαρά σημεία, ανεβαστικός ρυθμός και ένα ρεφραίν απλό αλλά άκρως αποτελεσματικό. Το "Start Of Something Good" μάς ξαναβάζει σε μπαλάντα mode και μάς προσφέρει τεσσεράμισι όμορφα λεπτά, ενώ μετά το mid-tempo "Crazy" έρχεται το "Break The Spell". Πολύ καλή σύνθεση, με μερικά από τα καλύτερα στοιχεία της μπάντας «πασπαλισμένα» εδώ κι εκεί και με πολύ ωραίες μελωδίες, τόσο στο ρεφραίν, όσο και στα κουπλέ.

Το δεύτερο μισό του άλμπουμ όμως μοιάζει να πάσχει από την απουσία κάποιου τραγουδιού που θα ξεσηκώσει τον ακροατή και θα τον απομακρύνει για λίγο από τις απανοτές mid-tempo συνθέσεις. "Gone Too Soon", "We're Not Gonna Fall" και "Louder Than Ever", αν και όχι άσχημες στιγμές, δε μπορούν να σώσουν από μόνες τους την κατάσταση, αφού μετά από λίγο μπερδεύεις -δικαιολογημένα- τα μπούτια σου και δεν ξέρεις ποιό τραγούδι ακούς, αφού νομίζεις πως μόλις τ' άκουσες. Και αυτό αδικεί μερικές ωραίες στιγμούλες, όπως οι παραπάνω, που στέκονται αξιοπρεπέστατα. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και τα bonus tracks. Το άρπισμα του "Who's They" ξεκινά και σιχτιρίζεις μονομιάς που δεν είναι στην κανονική έκδοση του δίσκου. Η συνέχεια σε δικαιώνει πανηγυρικά, αφού πρόκειται για μια σκοτεινή -τηρουμένων των αναλογιών- στιγμή που δίνει τον τσαμπουκά που τόσο πολύ χρειάζεται το "Break The Spell". Στο tracklist του άλμπουμ θα μπορούσε άνετα να είναι και το "Maybe We're Already Gone", στο οποίο κυριαρχούν οι δυνατές κιθάρες και ο ανεβαστικός ρυθμός, δύο στοιχεία που λείπουν σχεδόν ολοκληρωτικά απ' το δεύτερο μισό του δίσκου. Τα "Everything But Me" και "Lullaby", που κλείνουν την τετράδα των bonus track, δεν εντυπωσιάζουν, αλλά πρόκειται για δύο πολύ όμορφες συνθέσεις.

Η παραγωγή του Howard Benson (Black Stone Cherry, My Chemical Romance, Papa Roach, Three Days Grace) είναι για μια ακόμη φορά δουλεμένη στο έπακρο, η πιο προσεγμένη του με τους Daughtry έως τώρα, με αποτέλεσμα έναν υπεργυαλισμένο ήχο. Κι αυτό ίσως να 'ναι και το θέμα εν τέλει. Ο «υπεργυαλισμός» των πάντων. Ο δίσκος πάσχει από τη μέση και κάτω, όχι από άσχημα τραγούδια, αλλά από άτολμες κινήσεις. Αυτό καθιστά το "Break The Spell" μια καλή δουλειά, με μερικά πολύ όμορφα τραγούδια, που με τις σωστές κινήσεις, όμως, θα μπορούσε ως σύνολο να είναι κάμποσα επίπεδα παραπάνω. Παρ' όλα αυτά, ο Daughtry και η μπάντα του δείχνουν να γνωρίζουν καλύτερα από πολλά rock (με την ευρεία έννοια) σύγχρονα ή μη σχήματα πώς να βομβαρδίζουν κατά βούληση το ραδιόφωνο με επιτυχίες, αποδεικνύοντας ότι το ντεμπούτο τους ήταν κάθε άλλο παρά one hit wonder.
  • SHARE
  • TWEET