Daron Malakian And Scars On Broadway

Ο Daron κάνει ότι του έρθει στο κεφάλι, αλλά πάντα καταφέρνει και νομιμοποιεί θεωρητικά ασύμβατες μουσικές στα ανυποψίαστα αυτιά μας. Το "Dictator" αποτελείται από υλικό το οποίο μάζευε ο Daron εδώ και 6-7 χρόνια μπας και το πάρουν απόφαση οι υπόλοιποι οι System Of A Down να κάνουν δίσκο. Αλλά τελικά τσάμπα μάζευε τα riff και έτσι ιδού το νέο Scars On Broadway.

Με λίγα λόγια σταράτα και τσεκουράτα, αν τραγουδούσε στο "Dictator" ο Serj  και αυτός ήταν τελικά ο νέος δίσκος των System of a Down, θα συνέχιζαν την παράνοια που τους χαρακτήριζε, αλλά στο τέλος ίσως να λέγαμε απλά ότι το έπαιξαν εκ τους ασφαλούς, αφού ο δίσκους δεν θα προχωρούσε δημιουργικά  τους SOAD στο επόμενο μουσικό τους κεφάλαιο.

Αλλά για τους Scars On Broadway, οι προσδοκίες μας προφανώς δεν είναι τόσο υψηλές.

Ως εκ τούτου το "Dictator" μπορεί και να ήταν ο ασύλληπτα φανταστικός δίσκος που δεν θα έβγαζαν ποτέ οι SOAD, εάν δεν τον χρωμάτιζε τόσο το ρουθούνισμα και το νιαούρισμα του Daron. Φυσικά, δεν είναι φάλτσος και έχει αποδείξει ότι είναι φοβερά εκφραστικός όταν αναλάμβανε τα χρέη τραγουδιστή στους SOAD, αλλά ενίοτε η χροιά του μπορεί να στείλει τον Δαλάι Λάμα σε anger management συνεδρίες. Παρ' όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι παρά τα διάσπαρτα thrash (ναι) σημεία, ο δείκτης του metal είναι λίγο πιο μαζεμένος.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στιγμές που η φωνή του είναι ένας ώμος για να κλάψεις, αλλά πολλές φορές, όπως για παράδειγμα στο "Angry Guru", μου σκάει φλέβα στο μέτωπο, θέλω να χαρακωθώ και κυριολεκτικά ντρέπομαι όταν άλλοι ακούν ότι το ακούω αυτό, λες και είναι το "Anaconda" της Nicki Minaj. Επίσης υπάρχουν και εκείνες οι δύσκολες στιγμές που τα τραγούδια απαιτούν μια πιο βαθιά οπερατική φωνή με στόμφο -σαν του Serj καλή ώρα-, αλλά ο καημένος ο Daron ακούγεται σαν ξεχαρβαλωμένη απομίμηση του Μίκη Θεοδωράκη, όπως στο ομότιτλο τραγούδι του δίσκου. Ταυτόχρονα, τα τύμπανα συνεχίζουν την παράδοση των SOAD με τα χαρωπά δέκατα-εκτα και τις άρσεις, αλλά ακούγονται υπερβολικά απλά, λες και είναι εκεί απλά και μόνο για να κάνουν την δουλειά τους χωρίς πάθος και πολλά-πολλά. Μου λείπει ο Serj, αλλά τελικά μου λείπει και o Dolmayan.

Αλλά ο Daron μετά το τσίφτικο αρμένικο μεταλλόφολκ του "Fuck And Kill" με το ηλίθιο σχεδόν 8bit πληκτράκι της εισαγωγής  καταφέρνει οριστικά να γυρίσει την πλάστιγγα μέσα από όλες τις αντιξοότητες προς την πλευρά του εξαιρετικού και μας πείθει ότι αυτό το περίεργο άκουσμα έχει περιεχόμενο με ενδιαφέρον.

Στο "Guns Are Loaded" για παράδειγμα ακούμε ίσως το πιο βαρύ stoner riff του Daron όλων των εποχώνε. Φυσικά μετά το τεράστιο groove αυτού του τραγουδιού σκάει το "Never Forget" με ένα Power Rangers θέμα που θυμίζει μουσική από βιντεοκασέτα με τον ντάρλινγκ Στάθη Ψάλτη. Αλλά όσο και χαζοχαρούμενες τροπές και να παίρνει η μουσική, στην επόμενη γωνία γίνεται αβάσταχτα θλιμμένη. Άλλο ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το "Talkin' Shit" που από τη μία είναι τσιφτετέλι και από την άλλη υπαρξιακός προβληματισμός. Η θλίψη και η αίσθηση του «πόσα μεγαλειώδη πράγματα θα μπορούσαμε να κάνουμε ακόμα» είναι διάχυτη στην μουσική και στους στίχους, οι οποίοι κάνουν πάσες και πετούν πολιτικές αλλά και προσωπικές σπόντες σε όλο τον δίσκο.

Στο "We Won’t Obey" τα πράγματα έχουν μια ελαφρά αίσθηση ότι οι punks are not dead και στο "Sickening Wars" τα πράγματα μυρίζουν και ολίγην από Manchester της δεκαετίας του '80.

Τα 44 λεπτά του δίσκου ολοκληρώνονται με δύο διασκευές. Μία αρκετά punk εκδοχή του "Assimilate" των Skinny Puppy και μια instrumental προσέγγιση στο υπερκλασσικό άσμα "Γιέ Μου" του Έλληνα αοιδού που έκανε τις φαβορίτες απαγορευτικές, του Σταμάτη του Κόκοτα. Υποπτεύομαι, ότι η παρουσία ενός τύπου ονόματι Chantziantoniou στο μπάσο, μπορεί να αποτελεί τον ηθικό αυτουργό αυτής της απροσδόκητης πράξης.

Η αυλαία ίσως να πέφτει με ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά κυρίως ως το πώς θα ακουγόταν αυτός ο δίσκος με την σφραγίδα των SOAD. Το "Dictator" όμως παρά τις αποσπασματικές τραυματικές στιγμές του ρέει ακάθεκτο από την έμπνευση, αλλά και το μουσικό θράσος του Daron.