Danzig

The Lost Tracks Of Danzig

Evillive / Megaforce (2007)
30/07/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τι σχέση θα μπορούσε να έχει η Marilyn Monroe με το punk rock των '70s; Πόσα χρόνια ζει ένας λύκος μακριά από την αγέλη του; Τι συμβαίνει όταν ο όρος «violent» εισέλθει εις γάμον κοινωνία με τον όρο «erotic»; Εδώ και αρκετά χρόνια έχει αποδείξει η μουσική ιστορία πως κάποιους καλλιτέχνες ή τους λατρεύεις ή τους μισείς. Και δεν είναι καθόλου υπερβολή αυτό. Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία ανήκει και ο αγέρωχος «λύκος» του αμερικανικού dark hard rock, η μεγαλειότητα του Glenn Danzig.

Συγχωρέστε με εκ των προτέρων για το ότι η συγκεκριμένη κριτική δε θα είναι καθόλου αντικειμενική - και πως να είναι άλλωστε; Δυστυχώς ή ευτυχώς, ανήκω σε εκείνη τη μερίδα που χρόνια τώρα περιμένει με σφιγμένα δόντια μπας και ακούσει κάποιο νέο για συναυλίες ή κυκλοφορίες του και που συναρπάζεται με ό,τι έχει καταπιαστεί ο συγκεκριμένος δημιουργός: μουσική, κόμικς, φωτογραφία, κινηματογράφος. Για μένα λοιπόν, το "The Lost Tracks of Danzig" ήταν ένα θείο δώρο, ένα μουσικό μάννα εξ' ουρανού που ήρθε να κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον το μουσικό έτος 2007. Μια πολύ προσεγμένη κυκλοφορία, και από άποψη παραγωγής (ο ήχος είναι πολύ καλός αν σκεφτούμε ότι αυτά τα κομμάτια δεν είχαν δει ποτέ το φως), που αποτελείται από δύο cds (με χρονολογική σειρά φυσικά - το πρώτο έχει να κάνει με υλικό που δε συμπεριλήφθηκε στις 4 πρώτες δισκογραφικές δουλειές της μπάντας, ενώ το δεύτερο με το πιο πρόσφατο παρελθόν τους), με συνολικά 26 κομμάτια που σίγουρα μέσα σε αυτά θα βρείτε και θα ξεχωρίσετε τα δικά σας αγαπημένα.

Στο πρώτο cd θα βρείτε σκοτεινά και πιο hard rock κομμάτια που για διαφορετικούς λόγους δεν ήθελε ο Glenn να μπουν στις προηγούμενες κυκλοφορίες, μόνο και μόνο για να μη χαλάσει το ηχητικό και αισθητικό αποτέλεσμα των άλμπουμ. Ενδεικτικά, ξεχώρισα το εναρκτήριο "Pain Is Like An Animal" (κομματάρα!), το "You Should Be Dying" και το "Satan's Crucifiction" που είναι και από τα αγαπημένα τραγούδια του Mr Wolf. Φυσικά, σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε και το ακουστικό κομμάτι "Come To Silver" το οποίο έχει γραφτεί για τον τεράστιο Johnny Cash με τον οποίον ο Glenn είχε την τιμή και τη χαρά να συνεργαστεί στο "American Recordings" (1994) που απέσπασε και βραβείο Grammy.

Στο δεύτερο υπάρχουν πιο industrial rock και grooveάτα κομμάτια. Καταπληκτικό το "Lick The Blood Off My Hands" που ξεκινά πατώντας το «play», όπως και το "Crawl Across Your Killing Floor" που ακολουθεί με μία άκρως νωχελική διάθεση. Δε λείπουν και οι διασκευές στα "Caught In My Eye" των The Germs και "Cat People" του David Bowie που έχει στοιχειώσει το στερεοφωνικό μου εδώ και μέρες. Πάρ' όλα αυτά, μεγάλη μου αγάπη από αυτό το cd παραμένει το "Lady Lucifera", ένα από τα πιο bad attitude και evil ατμοσφαιρικά τραγούδια που έχει γράψει ποτέ. Άνετα θα μπορούσε να συμπληρώσει το "6:66 Satan's Child".

Τελειώνοντας την 582η ακρόαση του διπλού αυτού άλμπουμ (που για όσους καλοθελητές βιαστούν, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί «αρπαχτή», αλλά πραγματικό θησαυρό ανεκτίμητης αξίας), μια και μόνο σκέψη καρφώθηκε στο μυαλό μου: πώς θα ήταν άραγε να γινόταν μια περιοδεία για αυτά τα κομμάτια και να απολαμβάναμε για δεύτερη φορά των μάγιστρο Glenn live; Να μην ξεχνάμε άλλωστε τι έχει δηλώσει και ο ίδιος: "If you think you know who Glenn Danzig is, you may be right / you may not be right" (10/1996).

  • SHARE
  • TWEET