Danger Danger

Revolve

Frontiers (2009)
05/01/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Στην αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για την melodic rock – AOR σκηνή που χαρακτήρισε την δεκαετία που μας φεύγει, ένα από τα ερωτήματα που συχνά – πυκνά ακουγόταν στις σχετικές συζητήσεις ήταν «θα γυρίσει ο Ted Poley στους Danger Danger να βγάλουν κανά καινούριο δίσκο να γουστάρουμε; ». Η απάντηση δόθηκε κατ' αρχήν με το reunion του γκρουπ πίσω στο 2005 για συναυλίες (το γνωστό κόλπο «να δούμε πώς θα πάει και αν δεν παίξουμε μπουνιές στα παρασκήνια τότε προχωράμε παρακάτω»). Τους απολαύσαμε live στο ελληνικό Firefest να αποδίδουν φανταστικά παρά τα όποια προβλήματα στον ήχο, είδαμε τον παιχταρά Rob Marcello να δένει την κιθάρα του κόμπο και να αυτοσυστήνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ως νέο μέλος του γκρουπ και μετά... απλά περιμέναμε.

Τα χρόνια πέρασαν και οι «ασπιρίνες» τύπου "Cockroach" και "Rare Cuts" ανέβαζαν αντί να καταλαγιάζουν τον πυρετό της αναμονής. Τελικά έμελλε να είναι το 2009 η χρονιά που το comeback των Danger Danger με τον Ted πίσω από το μικρόφωνο, ονόματι "Revolve" ήλθε για να μας πείσει ότι μερικά πράγματα στη μουσική είναι σαν το ποδήλατο: Δεν τα ξεχνάς ποτέ.

Το "Revolve" ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες των οπαδών (πόσοι να είναι αυτοί άραγε σήμερα;) του γκρουπ. Με εμφανή πάνω του τα σημάδια της μουσικής (και όχι μόνο) ωριμότητας των μελών του, αποτελεί ένα από τα πολλά melodic rock διαμαντάκια που μας προσέφερε η χρονιά που αποχαιρετήσαμε. Και για να γίνει αυτό, έπρεπε ο «εγκέφαλος» των Danger Danger, ο μπασίστας (πληκτράς, κιθαρίστας, βασικός συνθέτης κλπ.) Bruno Ravel να κάνει την συνετή και μάλλον αυτονόητη κίνηση: Να συνταιριάξει το ανέμελο poser πνεύμα της Poley εποχής των late 80s με την πιο «μουσική» και κατασταλαγμένη προσέγγιση της Paul Laine περιόδου (με μερικούς εκπληκτικούς δίσκους στο ενεργητικό τους, για να μην ξεχνιόμαστε).

Το αποτέλεσμα φαίνεται να τον δικαιώνει: Το "Revolve" περιέχει τα καλύτερα στοιχεία των δύο αυτών περιόδων του γκρουπ. Groovy τραγούδια, μελωδικά, φωνακλάδικα και πιασάρικα ρεφρέν, από αυτά που άλλοτε θα τα τσίριζαν αλαλάζοντα πλήθη σε μεγάλες αίθουσες σε ΗΠΑ και Ιαπωνία και καταπληκτική δουλειά στις κιθάρες από τον Marcello συνθέτουν το σκηνικό ενός πολυπόθητου comeback που δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο.

Το αισιόδοξο "That's What I'm Talking About" που ξεκινά το άλμπουμ, τα «πονεμένα» "Ghost Of Love" και "Killin' Love", τα παθιασμένα "Hearts On The Highway" και "Beautiful Regret", το επηρεασμένο από τους Loverboy πανέμορφο "Never Give Up" είναι μερικές από τις καλύτερες στιγμές ενός δίσκου που αποτελεί την δήλωση επιστροφής των Danger Danger όπως τους αγαπήσαμε. Το σίγουρο είναι ότι οι υποσχέσεις για το μέλλον είναι αισιόδοξες. Και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, κατά πάσα πιθανότητα τα καλύτερα από αυτούς θα τα ακούσουμε στο μέλλον...
  • SHARE
  • TWEET