DGM

The Passage

Frontiers Music (2016)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 29/09/2016
Αγνό prog-power χωρίς αυταπάτες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ένα περίεργο πράγμα με τους DGM, πάντα άκουγα το όνομά τους στους prog κύκλους, ποτέ δεν έτυχε να ασχοληθώ μαζί τους. Φοβόμουν ότι θα είναι το κλασσικό, generic DT-Symphony X clone υλικό που βαριέμαι μέχρι θανάτου. Ήρθε τελικά με το "The Passage" να τους δώσω την προσοχή που τους αρμόζει, και ήταν καλός ο συγχρονισμός αφού μου έλειπε λίγο το «χαρούμενο» prog-power, με τους Circus Maximus να με έχουν απογοητεύσει πλήρως με την τελευταία τους δουλειά και τους Pagan’s Mind να έχουν κάτι χρόνια αδράνειας στο δισκογραφικό κομμάτι.

Το ζητούμενο σε αυτό το υπερ-niche είδος, δεν είναι ούτε η φοβερή καινοτομία, ούτε τα τρελά progressive περάσματα. Riff και μελωδίες, εκεί είναι το μυστικό. Εκεί φαίνεται πως τα καταφέρνουν περίφημα και οι DGM. To εναρκτήριο τρίο των "The Secret" (part 1 & part 2) και "Animal" σε πιάνει με τη μία από το λαιμό και σε παρασέρνει σε ένα groovy χείμαρρο riff, solo και καλογραμμένων φωνητικών γραμμών. Η συνέχεια είναι ανάλογη, γεμάτη αριστοτεχνικό παίξιμο από όλη την μπάντα, ανταλλαγές solo μεταξύ κιθάρας και πλήκτρων και άγριο κοπάνημα στα τύμπανα.

Κιθαριστικά η μουσική φέρνει απροκάλυπτα στο μυαλό τους Pagan’s Mind αλλά και τους (παλιότερους) Symphony X, χωρίς όμως να ακούγεται σαν κακέκτυπο αλλά σαν καλοδεχούμενη έμπνευση. Άλλωστε, ο ίδιος ο Michael Romeo των Symphony X συμμετέχει στο "Dogma". Oι guest εμφανίσεις δεν σταματούν εκεί, καθώς και ο Tom Englund χαρίζει τα φωνητικά του στο "Ghost Of Insanity". Ακόμη ένα κομμάτι που ξεχωρίζει ίσως και λόγω του διαφορετικού ύφους είναι το "Ιn Sorrow", μια όμορφη μπαλάντα με ηλεκτρονικά στοιχεία, που θυμίζει τις παλιές καλές εποχές που το prog metal έκανε δειλά το ξεκίνημά του σαν είδος.

Αν και καλογραμμένο και καλοπαιγμένο, το άλμπουμ στη μέση κάνει μια μικρή κοιλιά, ίσως επειδή σε παίρνει από τα μούτρα και η πρώτη ανάσα έρχεται με το πιανιστικό "Disguise", ίσως και γιατί καλώς η κακώς υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι «κάπου το 'χω ξανακούσει αυτό». Επίσης, εμφανές αλλά όχι ιδιαίτερα ενοχλητικό το γεγονός πως όπως στα περισσότερα άλμπουμ made in Italy η προφορά των αγγλικών πάσχει λιγάκι, ιδιαίτερα στα πιο ήρεμα σημεία.

Νομίζω εν τέλει πως το "Τhe Passage" ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Με τους Symphony X να εξακολουθούν να σκοτεινιάζουν τον ήχο τους, τους Circus Maximus να το γυρίζουν (ανεπιτυχώς κατ’ εμέ) σε πιο απλοποιημένες, σχεδόν pop καταστάσεις, και τους Pagan’s Mind να πετάνε χαρταετό (πέντε χρόνια πέρασαν παιδιά), οι DGM ξέρουν που απευθύνονται και το κάνουν χωρίς αυταπάτες. Αγνό, μελωδικό, riff-tastic prog-power, που σίγουρα θα εκτιμηθεί από τους απανταχού φίλους ενός ήχου που οδεύει σταδιακά στον αφανισμό.

  • SHARE
  • TWEET