Curved Air

Η επανένωση, το live άλμπουμ, πιθανόν ένας δίσκος διασκευών, επαναηχογραφήσεις παλαιών επιτυχιών, ο νέος δίσκος. Το μονοπάτι που με παραλλαγές στη σειρά έχουν ακολουθήσει τόσα και τόσα συγκροτήματα που εμπίπτουν στην κατηγορία «βετεράνοι του είδους». Ποιού είδους; Όποιου, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για το συμφωνικό prog των '70s που μετά την πρόσφατη απενοχοποίηση της λέξης progressive έχει πάρει ξανά τα πάνω του. Όχι πάντα για καλό, πρέπει να ομολογήσουμε.

Οι Curved Air της Sonja Kristina επανήλθαν το 2008 με τον δίσκο επανεκτελέσεων υπό τον τίτλο "Reborn". Εκεί είχαν στις τάξεις τους και τον έτερο βασικότατο πόλο του γκρουπ, τον βιολιστή Darryl Way. Ακολούθησε το "Live Atmosphere" το 2012 χωρίς τον Way και στο ίδιο μήκος κλίματος έρχεται το φετινό "North Star" να συμπληρώσει ό,τι αναφέραμε παραπάνω, αποτελώντας ταυτόχρονα δίσκο διασκευών, επανεκτελέσεων και πρωτότυπων τραγουδιών. Θα πρέπει δυστυχώς να προσπεράσουμε γρήγορα τις τέσσερις επανεκτελέσεις από τα δύο πρώτα άλμπουμ τους και το πρώτο solo της Kristina, αν όχι για την αρκετά πιο ασφαλή και στρωτή εκτέλεσή τους (αρνητικά είναι αυτά) τότε σίγουρα για την τόσο μα τόσο χειρότερη ερμηνεία της Kristina λόγω ηλικίας φυσικά. Δεν έχουν κάτι να προσθέσουν στα αυθεντικά κομμάτια και περισσότερο μοιάζουν σαν μία προσπάθεια να συμπληρώσουν ό,τι έμεινε εκτός του "Reborn".

Από την άλλη πλευρά έχουμε τις διασκευές. Οι επιλογές και μόνο είναι αξιοπρόσεκτες αφού εμφανίζονται οι Police (εσκεμμένος φόρος τιμής στον κοινό τους drummer Stewart Copeland;), οι Snow Patrol και οι Beatles. Πλην των τελευταίων, τα άλλα δύο συγκροτήματα δεν αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις που θα περίμενε κανείς από ένα συγκρότημα του είδους των Curved Air να διασκευάσει. Το περίεργο είναι ότι δεν τα καταφέρνουν κι άσχημα, μάλιστα όσο πιο περίεργη η επιλογή τόσο καλύτερα τα πάνε, φέρνοντάς τα στα μέτρα τους. Όχι σε prog μονοπάτια πάντως παρά περισσότερο ως όχημα για την Sonja Kristina να δείξει την εμπειρία της στην ερμηνεία. Παρόλα αυτά, ούτε αυτά τα τρία τραγούδια αξίζουν την απόκτηση του "North Star".

Και αυτό μας φέρνει στις νέες συνθέσεις. Είναι επτά τον αριθμό και συνολικής διάρκειας περίπου 45 λεπτών, το οποίο σημαίνει με δεδομένα δεκαετίας του '70 ένας ολόκληρος δίσκος. Εδώ λοιπόν οι Curved Air τα καταφέρνουν καλύτερα από ό,τι άλλο καταπιάνονται στο "North Star" σε βαθμό που είναι περίεργο γιατί δεν άφησαν τον δίσκο μόνο με τα καινούργια τραγούδια, ο μέσος όρος ποιότητας θα ήταν μάλλον ανεβασμένος. Χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι κάτι το φαντασμαγορικό (το πιάσατε το υπονοούμενο;) συμβαίνει, το συγκρότημα βρίσκεται σε κάποια φόρμα, έχει ιδέες και, ίσως το κυριότερο, η Kristina δεν έχει να συγκριθεί με κανέναν, ούτε με τον νεότερο εαυτό της, ούτε με άλλους ερμηνευτές και κάπως έτσι απελευθερωμένη, αλλά και περιορισμένη χρονικά, χρησιμοποιεί τη γερασμένη αλλά έμπειρη φωνή της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο συνδυασμός βιολιού και κιθάρας στα σόλο, και όχι μόνο, παραμένει ελκυστικός και όχι πολυφορεμένος μετά από τόσα χρόνια και οι Kirby Gregory και Florian Pilkington-Miksa από την παλιά σύνθεση των Curved Air παρασέρνουν τους καινούργιους μουσικούς που τους έχουν πλαισιώσει στα progressive μονοπάτια των πρώτων ημερών τους. Ή ίσως και να ισχύει το αντίστροφο, με τους νέους να καθοδηγούν τους παλιούς.

Σε κάθε περίπτωση το συμπέρασμα είναι ότι οι νέες συνθέσεις είναι ένα αξιοπρεπέστατο δείγμα του βρετανικού συμφωνικού prog, μάλλον καλύτερο από το άχρωμο "Airborne" που παραλίγο να ήταν η τελευταία στούντιο δουλειά τους το 1976, αν δεν είχε έρθει το "North Star" σχεδόν 40 χρόνια μετά.