Cult Leader

Οι Gaza μετά από κάποια προβλήματα, έδιωξαν τον τραγουδιστή τους, τα φωνητικά ανέλαβε ο μπασίστας και ουσιαστικά χωρίς μεγάλες διαφορές, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP "Nothing for Us Here" πριν τέσσερα χρόνια. Τον επόμενο χρόνο ήρθαν με το πιο ώριμο και συγκεντρωμένο "Lightless Walk" και έδειξαν ακριβώς τι ήχο θα ακολουθήσουν. 

Φετός ακόμα πιο σκληροί αγγίζουν μέχρι και το grindcore. Παράλληλα όμως υπάρχουν στιγμές που ακούγονται ιδιαίτερα post-rock μέχρι και slowcore. Είναι αλήθεια, μερικά ατμοσφαιρικά περάσματα (παράλληλα με σκισμένα γρυλίσματα ή κάτι σαν ψαλμωδία) ακούγονται αιθέρια, ήσυχα και πολύ ατμοσφαιρικά. Αυτή η ήρεμη πτυχή τους δίνει σε όλο τον δίσκο ένα περισσότερο μελαγχολικό έως και καταθλιπτικό ύφος που δεν περίμενα. Αν ακούσεις το κομμάτι "To: Achlys" θα καταλάβεις τι εννοώ και ίσως συμφωνήσεις μαζί μου ότι πρόκειται περί μεγάλης βλακείας. Ο τόνος της φωνής του Anthony Lucero ακούγεται μέχρι και λάθος. Δεν βρίσκω κανένα λόγο να σταματήσουμε τον οχετό, την καφρίλα, τα υπέροχα σκισίματα και τις εκκωφαντικές εξάρσεις για να περάσουμε σε κάτι τέτοιο. Η χαζομάρα συνεχίζεται και στο "A World of Joy", όπως και στο ομώνυμο του δίσκου λίγο παρακάτω. Το πιο ωραίο κομμάτι εδώ είναι για μένα το "Isolation In The Land Of Milk & Honey" το οποίο είναι μοντέρνο, μπλέκει αρκετό black metal, δημιουργεί ωραίες αλλαγές και περιέχει όλα τα καλά στοιχεία τους. Δεύτερο στην σειρά έρχεται το "The Broken Right Hand Οf God" το οποίο πάλι δεν είναι από τα κλασικά τους μιας και βγάζει doom χαρακτήρα και μου θυμίζει τους φανταστικούς Warning. Φυσικά και τα περισσότερα κομμάτια που πλησιάζουν death και grind ήχους είναι επίσης απολαυστικά κρατώντας εν ανεκτό επίπεδο χωρίς να  βγάζουν κάτι τρομερό. Το "Aurum Reclusa" ας πούμε αν και ιδιαίτερα απλό, δεν βγάζει σχεδόν τίποτα φανταστικό, αλλά καταφέρνει και με εξιτάρει. Είναι αυτό το σιχαμένο ωμό και άγουρο που πραγματικά κάνουν τέλεια. Έτσι και το "Curse Οf Satisfaction" έχει όλα τα καλά τους και το "I Am Healed" όλο το ταλέντο τους. 

Η μπάντα έκανε μερικές απλές έως και άστοχες επιλογές. Χάνει κάπου στην έμπνευση, αλλά συνεχίζει και παρουσιάζει μερικά εξαιρετικά κομμάτια. Μέχρι εκεί όμως. Τίποτα άλλο ιδιαίτερο. Εγώ βέβαια τα δύο αγαπημένα κομμάτια που ανέφερα παραπάνω, θα συνεχίσω να τ’ ακούω έστω και μόνα τους.

Bandcamp