Crobot

Από το μπάσιμο με τα πρώτα δευτερόλεπτα της a capella ερμηνείας του Brandon Yeagley αντιλαμβάνεσαι τι πρόκειται να συμβεί: η αδρεναλίνη θα ανέβει και θα παρασυρθείς από την ορμή του νέου άλμπουμ των Crobot. Και η αλήθεια είναι πως δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια αντίδρασης, ούτε θα το κάνουν για τα επόμενα 43 λεπτά.

Πριν φτάσουν στο τυπικά τέταρτο, αλλά στην ουσία τρίτο τους άλμπουμ, οι Αμερικανοί ήρθαν αντιμέτωποι με μια διπλή πρόκληση, καθώς αφενός έπαψαν να έχουν ως δισκογραφική στέγη την υπέρ-δύναμη της Nuclear Blast και αφετέρου τα αδέρφια Paul και Jake Figueroa, που αποτελούσαν το rhythm section της μπάντας, αποχώρησαν. Μικρό το κακό, υπό την έννοια ότι ο κιθαρίστας Chris Bishop γράφει όλη τη μουσική και ο Brandon Yeagley είναι η χαρακτηριστική φωνή, αλλά αν κάποιος είχε την ευκαιρία να δει τη χημεία της συγκεκριμένης τετράδας επί σκηνής θα συμφωνούσε ότι το κενό τους είναι πιο δύσκολα αναπληρώσιμο από ότι αρχικά φαίνεται. Οι Crobot είναι μια από τις ελάχιστες μπάντες τα τελευταία χρόνια που με άφησαν με το στόμα ανοικτό, βλέποντάς τους να παίζουν ζωντανά.

Τα καλά νέα είναι ότι Crobot δεν μάσησαν. Υπέγραψαν στην επίσης πολύ ισχυρή Mascot, ενώ οι Dan Ryan (drums) και James Lascu (μπάσο) κάλυψαν πλήρως από ότι φαίνεται τις κενές θέσεις στην μπάντα. Όμως, η κίνηση ματ ήρθε με την απόφαση να συνεργαστούν με τον παραγωγό Corey Lowery (Seether, Sevendust) για το νέο τους άλμπουμ, σε αντίθεση με τις προηγούμενες φορές που ο Bishop είχε επιμεληθεί τον ήχο μόνος του. Το αποτέλεσμα είναι το “Motherbrain” να είναι με διαφορά ο καλύτερος ηχητικά δίσκος της μπάντας κι αυτό βοηθάει τη μπάντα να κάνει ένα βήμα μπροστά.

Πάντα είχαν φοβερά riff, λες κι ο Bishop κλέβει ιδέες από τον Iommi και τις προσαρμόζει στο στυλ του Morello, πάντα είχαν ένα ακαταμάχητο groove και πάντα είχαν του ατού της φωνής του Yeagley, ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη ανήκει ανάμεσα στις 4-5 κορυφαίες hard rock φωνές σήμερα. Αλλά, όλα αυτά στο “Motherbrain” μοιάζουν να έχουν boostαριστεί από την εξαιρετική παραγωγή και σε συνδυασμό με το συνθετικό κομμάτι που παραμένει σε υψηλά επίπεδα καθιστούν το άλμπουμ απολαυστικό.

Το "Keep Me Down" με τη ρεφρενάρα του είναι φτιαγμένο για να μην αφήνει κανέναν ακίνητο στις συναυλίες της μπάντας, ενώ το "Low Life" είναι εθιστικό και έχει υπέρτατο videoclip, υπενθυμίζοντας έναν ακόμα λόγο για τον οποίο λατρεύω αυτή τη μπάντα: είναι τρομερά cool τύποι και με ωραίο χιούμορ. Παράλληλα, το εναρκτήριο "Burn" είναι πυρακτωμένο, καθώς το φανταστικό "Drown", με τη Soundgardenική αύρα στο verse του, με κάνει να αναλογίζομαι πως ο Yeagley είναι από τους λίγους ερμηνευτές εκεί έξω που βάσει ταλέντου μπορεί να θεωρείται ένας εκ των συνεχιστών της τεράστιας κληρονομιάς του Chris Cornell.

Γενικότερα, οι ερμηνείες του σε αυτό το άλμπουμ φανερώνουν μια μεγαλύτερη επιρροή από Cornell, όπως και η μουσική της μπάντας έχει κάτι από την ένταση και το νεύρο των Audioslave, με το "Gasoline" να αποτελεί το πιο ενδεικτικό παράδειγμα. Σε κάθε περίπτωση, μέσα από τις επιρροές του κρατάνε ακέραιο τον χαρακτήρα που έχουν χτίσει και είναι πρακτικά αδύνατο να μην αναγνωρίσει κάποιος ποια μπάντα ακούει .

Κάπως έτσι, οι Crobot ξεπέρασαν τις δυσκολίες πιο εύκολα απ' ό,τι αναμενόταν, και κάνοντας τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις κυκλοφορούν ένα άλμπουμ-δυναμίτη, που κυλάει αβίαστα από την αρχή ως το τέλος του, επιβεβαιώνοντας πως ανήκουν στις καλύτερες hard rock μπάντες της εποχής μας. Όσοι απολαμβάνετε μουσικές χτισμένες πάνω στο τρίπτυχο «riff, groove, φωνάρα» μην κάνετε το λάθος να αγνοήσετε το νέο άλμπουμ των Crobot.