Crippled Black Phoenix

Αεικίνητος ο Just Greaves. Και υπερταλαντούχος αλλά αυτό το γνωρίζουμε καλά, δεν χρειάζεται καν να το αναλύσουμε (και) σε αυτό το κείμενο. Μετά το δηκτικό μήνυμα κατά της μηχανής που δημιούργησε η ανθρωπότητα, ο πανούργος πίθηκος, οι Crippled Black Phoenix μας στέλνουν μήνυμα αισιοδοξίας: μήτε θλίψη, μήτε αποχαιρετισμοί. Δεν του έφτανε διπλός δίσκος εκπληκτικής μουσικής στο "(Mankind) The Crafty Ape" του Greaves. Ήθελε να βγάλει και EP. Τρόπον τινά EP, βέβαια, κανονικός δίσκος είναι καθότι η διάρκεια του "No Sadness Or Farewell" ξεπερνά κατάτι τα 45 λεπτά. Όσο EP ήταν και το αριστούργημα ονόματι "I, Vigilante" δηλαδή...

Ήθελε, λες, ο Greaves να βγάλει το συντομότερο δυνατό δίσκο με τον καινούριο του τραγουδιστή. Τον είχε πονέσει η στάση του Joe Volk και η αποχώρησή του αμέσως μετά τον στούντιο δίσκο. Από τη θερμότατη χροιά της φωνής του Volk μετέβη αρχικά στον Matt Simpkin, έναν πιο Radiohead-ικό τραγουδιστό ο οποίος τα πήγε περίφημα στη συναυλιάρα που έδωσαν εν Ελλάδι - ειδικότερα στις ψηλές νότες. Όμως ούτε στον Simpkin καταστάλαξε και έκανε ακόμα μια πιο μεγάλη στροφή. Τραγουδιστής της μπάντας είναι πια ο John E. Vistic, ο οποίος, απ' ό,τι έχω δει από τις συναυλίες της μπάντας στο διαδίκτυο, είναι το αντίθετο του Volk: «σκληρή» φωνή γεμάτη γρέζι, σκηνική παρουσία που δικαιολογεί αυτό που οι Άγγλοι αποκαλούν frontman και ένα Lanegan-ικό attitude. Σίγουρα η επιλογή του Vistic ξένισε πολλούς και εγώ ο ίδιος δε θεωρώ ότι λέει με βέλτιστο τρόπο το ήδη έτοιμο υλικό της μπάντας. Ωστόσο, ποιος ξέρει τι μας ετοιμάζουν για το μέλλον;

Αυτό που έχουν καταφέρει οι Crippled Black Phoenix εξαιτίας των αρκετών, διάσπαρτων, άμεσων Pink Floyd επιρροών είναι να έρχεται στον έχοντα επιδερμική σχέση με τη μουσική της μπάντας, αποκλειστικά στο μυαλό οι Pink Floyd, όταν μιλάει για αυτούς. Άλλωστε και εδώ, το εναρκτήριο δωδεκάλεπτο "How We Rock" συνηγορεί προς αυτή την κατεύθυνση. Η εισαγωγή του, για να είμαστε πιο ακριβείς, είναι κάργα φλοϋδική. Λίγοι όμως θα οσμιστούν το ισχυρό πνεύμα των 16 Horsepower και ακόμα λιγότεροι το ισχυρό υπόγειο σπρώξιμο του Greaves όλο και περισσότερο προς τα χωράφια καλλιτεχνών σαν τον Slim Cessna και τον Jay Munly. Γι' αυτό μη βγάζετε γρήγορα συμπεράσματα. Ναι, εντυπωσιάζει το "How We Rock", αλλά δεν βρίσκεται (μόνο) εδώ η ουσία.

Στο "Hold On (So Goodbye To All Of That)" μας συστήνεται ο Vistic, στο πιο αταίριαστο κομμάτι για τα δεδομένα των Crippled Black Phoenix. Καθώς η μπάντα πλησιάζει επικίνδυνα το goth rock και τους The Cure, ο μέσος οπαδός τους θα τσινήσει, αλλά εγώ θα τους βγάλω το καπέλο. Πανέμορφη ατμόσφαιρα, υποκινούμενη από τα πλήκτρα του «δικού μας» Κώστα Παναγιώτου, ο οποίος είναι πάλι εδώ σε ένα κομμάτι ταυτόχρονα μελαγχολικό και οπτιμιστικό. Έπειτα η δυναμική κημπορντίστρια του συγκροτήματος, η Miriam Wolf παίρνει το μικρόφωνο στο υπνωτιστικό μαστορικά χτισμένο "What Have We Got To Lose" με τα χορωδιακά στο δεύτερο μισό του να μοιάζουν να προέρχονται από το βυθό της θάλασσας και το μπάντζο, το οποίο ίσα που ακούγεται, να χαρίζει την ομορφιά που του πρέπει.

Το instrumental "One Armed Boxer", το μικρότερο κομμάτι του δίσκου, δεν έχει να προσθέσει κάτι, παρά να λειτουργήσει ως γέφυρα για την αγαπημένη μου στιγμή στο εν λόγω άλμπουμ: Στο "Jonestown Martin" έχουμε πάλι τη Wolf στα φωνητικά, έχουμε Bathory-κά «οοοοο», έχουμε τρομακτική ατμόσφαιρα και έχουμε ένα αστρικό, κακιασμένο τελείωμα. Στο 6ο και τελευταίο κομμάτι της κυκλοφορίας ο Greaves ξεγυμνώνει τον τσεγκεβαρικό του χαρακτήρα και βάζει τον Vistic να βροντοφωνάξει "Long Live Independence" σε ένα αρχιδάτο επαναστατικό άσμα με καθαρά και ξάστερα alt-country χαρακτήρα. Θα το ξαναπώ και ας μαλλιάσει το ...πληκτρολόγιό μου: αν πια όταν ακούτε Crippled Black Phoenix σας έρχονται στο μυαλό μόνο οι Pink Floyd ή το post-rock και όχι η alt-country, παρακαλώ αδειάστε μας τη γωνιά. Το "No Sadness Or Farewell" δεν είναι masterpiece, όπως άλλες κυκλοφορίες των Crippled Black Phoenix, αλλά αν αυτή είναι μια πρόταση που σε νοιάζει, κάτι έχεις χάσει από αυτά που μας έχουν δώσει.