Crippled Black Phoenix

Να λοιπόν και η βρετανική μουσική κολεκτίβα των Crippled Black Phoenix με το αναμενόμενο sequel του καταπληκτικού τους ντεμπούτο ("A Love Of Shared Disasters"), το οποίο απέσπασε πληθώρα θετικών απόψεων και άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων σε ένα κοινό «ετερόκλιτο», απαιτητικό και υποψιασμένο συνάμα. Ένα συγκρότημα που δε μπαίνει σε στεγανά και δεν κατηγοριοποιείται εύκολα, επιστρέφει με το δεύτερο άλμπουμ, "200 Tons Of Bad Luck". Ενώ παράλληλα κυκλοφορεί και ως διπλό άλμπουμ, που διαχωρίζεται στο "The Ressurectionists" και το "Night Raider", μιας και επρόκειτο εξαρχής για μια τριλογία δίσκων (με τον τίτλο "Endtime Ballads"), αυτό εδώ (το "200 Tons Of Bad Luck") περιλαμβάνει τις κορυφαίες κατά το γκρουπ συνθέσεις των δύο παραπάνω και αποτελεί μια κυκλοφορία, η οποία όπως και να 'χει είναι άκρως ενδιαφέρουσα και γεμάτη. Και ειδικά όσον αφορά το "The Ressurectionists" ως μονάδα, είναι εκπληκτικό.

Mε το "200 Tons Of Bad Luck", 12 κομμάτια και συνολικά 77 λεπτά σε ένα δίσκο περίπλοκο, ποικιλόμορφο και πάνω απ' όλα διανθισμένο με όμορφη μουσική, μετατρέπουν κάθε ακρόαση σε μια ευχάριστη μουσική πλοήγηση· η οποία ξεκινάει με το ευρηματικό "Burnt Reynolds" ή αλλιώς«ωδή στους Pink Floyd». Ένα κομμάτι πανέμορφο, από την αρχή ως το τέλος, με μια ατμόσφαιρα μοναδική και μελωδίες που παραπέμπουν στους Floyd φυσικά. Το "Rise Up And Fight" που ακολουθεί, σταθερά με μια '70s classic rock αύρα να πλανιέται, δίνει τη θέση του στο 15άλεπτο επικών διαστάσεων κομμάτι με τον περίπλοκο τίτλο "Time of Ye Life / Born For Nothing / Paranoid Arm of Narcoleptic Empire". Και εδώ είναι που η ποικιλομορφία και η progressive rock αισθητική συναντούν το post-φολκλορικό όραμα κάποιων εκ των μελών του γκρουπ.

Οι Pink Floyd, πάλι, στο "Littlestep" οδηγούν εκ του ασφαλούς ένα ακόμα πανέμορφο κομμάτι, ενώ η γλυκιά μελωδία της ακουστικής κιθάρας και το ηλεκτρικό ξέσπασμα που συντροφεύουν το "Crossing The Bar" το κατατάσσουν με ευκολία στις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Όλα όσα θέλει κάποιος να γευτεί σε ένα σύγχρονο rock άλμπουμ, βρίσκονται και διατίθενται απλόχερα από τους Crippled Black Phoenix. Υπνωτικό πιάνο, έγχορδα, κινηματογραφική προσέγγιση, Tom Waits επιρροές και φυσικά οι «προβλέψιμες» πλέον Pink Floyd πινελιές συντροφεύουν σε ένα δίσκο - ανθολογία μερικών τύπων, οι οποίοι με μεράκι και ταλέντο δημιουργούν κάποιες από τις κορυφαίες συνθέσεις τους.

Η soundtrack-ική αισθητική θεώρηση μεγάλου μέρους του άλμπουμ το κάνει αυτόματα ένα δύσκολο άκουσμα. Ένα άκουσμα, όμως, που κερδίζει διαρκώς τις εντυπώσεις και προσεγγίζει ακόμα και τους πιο απαιτητικούς ακροατές, από τη μια με την απλότητά του και από την άλλη με την εμπνευσμένη ποικιλομορφία των συνθέσεών του σε στιγμές.

Είτε έτυχε να ακούσετε το "200 Tons Of Bad Luck", είτε το διπλό box set, είτε απλά ένα κομμάτι σαν το "444", ξέρετε ήδη ότι οι Crippled Black Phoenix προσέφεραν ένα μουσικό έργο, το οποίο θα φιγουράρει στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς και εν καιρώ θα αποτελεί σημείο αναφοράς και για αυτούς και για πολλούς ακόμη, οι οποίοι θα βρουν κάποιο κίνητρο να αγγίξουν έστω λίγη από τη λάμψη του. Ένα μουσικό έργο που απευθύνεται πρώτα απ' όλα σε μουσικόφιλους και έπειτα σε οπαδούς κάποιας συγκεκριμένης σκηνής. Ένα soundtrack που ταξιδεύει, μαγεύει και μετατρέπει τους δημιουργούς από φιλόδοξους σε καταξιωμένους πρωταγωνιστές. Για μια βαθύτερη εικόνα του εγχειρήματος των Crippled Black Phoenix ενδείκνυται η ακρόαση της διπλής έκδοσης, με έμφαση στο "The Resurrectionists"!