Crimson Moon

Η ατμόσφαιρα ήταν ανέκαθεν άρρηκτα συνδεδεμένη με το black metal. Μάλιστα, μέσα στην όλη ιδιομορφία της «δύσβατης» παραγωγής, συχνά ο ακροατής θα ανακαλύπτει μεγαλοπρεπείς μελωδίες και μουσικά χωρία με έντονη την αίσθηση μιας σκοτεινής μεγαλοπρέπειας. Το τελετουργικό black metal, που τα τελευταία χρόνια, χωρίς να είναι ένα συνεκτικό υπό-ιδίωμα, παρατηρεί μια άνθιση, ξεχωρίζει πέραν των συνθέσεων του, κυρίως λόγω της «ειλικρινούς» ατμόσφαιρας που το διακατέχει. Ένα συγκρότημα που, κινούμενο στο underground, έχει καταφέρει να ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια, είναι οι Αμερικανοί Crimson Moon. Ο προηγούμενος δίσκος τους μάλιστα, "Oneironaut", έχει καταφέρει να αντέξει στα αυτιά μου τον κατακλυσμό νέων black metal κυκλοφοριών που το ακολούθησαν.

Ο νέος δίσκος της μπάντας, "Mors Vincit Omnia", έρχεται να επαναφέρει την αίσθηση μιας ακρόασης ενός ξεχωριστού και ατμοσφαιρικού (όχι με την ξεπεσμένη του έννοια) black metal δίσκου. Αρχής γενομένης της παραγωγής, που μπορεί να περηφανεύεται, όπως έκανε δικαίως και ο ιθύνων νους Scorpios Androctonus στη συνομιλία μας, πως ξεχωρίζει με την (ας μου επιτραπεί η έκφραση) οργανική της διαύγεια, το "Mors Vincit Omnia" είναι μια ιδιαίτερη κυκλοφορία. Οι συνθέσεις, χωρίς να χάνονται στον λαβύρινθο της επιτηδευμένης πολυπλοκότητας, δεν είναι τόσο ευθείς όσο θα περίμενε κάποιος ξένος προς το συγκρότημα. Μπορεί η τελετουργική ατμόσφαιρα, που ενισχύεται από τις μελωδίες, τις πεσμένες ταχύτητες, τα υπομονετικά κτισίματα και τα σποραδικά καθαρά φωνητικά, να προδιαθέτει για ένα ευπρόσιτο άκουσμα, οι συνεχόμενες ακροάσεις όμως έχουν περισσότερα να πουν. Αν δοθεί προσοχή στον δίσκο, θα πιάσεις τον εαυτό σου να ταξιδεύει, να κλείνει τα μάτια του και να νιώθει τον περίγυρο του να σκοτεινιάζει. Η πίστη του δημιουργού στο έργο του και στον σκοπό του.

Ένας δίσκος που βασίζεται στο concept του μεταφορικού θανάτου, δεν θα μπορούσε να πράξει και διαφορετικά αν ήθελε να σέβεται τον εαυτό του. Ακόμη και η, πέραν του επιθυμητού, διάρκεια, τόσο του δίσκου (53 λεπτά) όσο και των συνθέσεων εν γένει, δεν καταφέρνει να δημιουργήσει ουσιαστικό ανάχωμα στην εμπειρία. Η ικανότητα των Crimson Moon να δημιουργούν συνθέσεις που δεν «πλατιάζουν» κατά τη διάρκειά τους και δεν χάνουν ξαφνικά την αρχική τους ορμή, είναι εύκολα αναγνωρίσιμη από το εκπαιδευμένο αυτί. Αν στο ταλέντο αυτό, προστεθεί και μια σειρά από εκλεκτούς καλεσμένους, οι οποίοι προσδίδουν ένα ουσιαστικό στίγμα στις συνθέσεις που συνυπάρχουν με την μπάντα, τότε το αποτέλεσμα ξεχωρίζει με ακόμη μεγαλύτερη χαρακτηριστική άνεση. Αν τέλος υπάρχει μια λεπτομέρεια που αξίζει να σημειωθεί, είναι πως το ενδιαφέρον drumming του Blastum (Aosoth, Antaeus) χρωματίζει εντυπωσιακά τις συνθέσεις ενώ έπαιξε και καθοριστικό ρόλο κατά τη δημιουργία τους.

Το εναρκτήριο "Vanitas" με το θεόρατο groove του θα απαιτήσει την προσοχή του ακροατή ευθύς εξαρχής, ενώ η συνέχεια με το "Altars Of Azrael" θα προσδώσει σύντομα την πολυπόθητη ποικιλομορφία. Τα πιο αργά μουσικά χωρία στα οποία κινούνται επί το πλείστον οι Crimson Moon, τους επιτρέπουν να μεγαλουργούν και να ξεχωρίζουν με χαρακτηριστική άνεση από το υπόλοιπο παρακλάδι που συχνά προσπαθεί να είναι όσο πιο επιτηδευμένο γίνεται. Το "Godspeed, Angel Of Death", πρώτο δείγμα του δίσκου, με τις προσθήκες των Proscriptor (Absu) και Lord Angelslayer (Archgoat) είναι μια από τις κορυφές του δίσκου, που καταφέρνει να συνδυάσει τόσα διαφορετικά black metal ρεύματα σε επτά λεπτά. Το "Upon A Pale Horse" με τη συμβολή του Ixithra (Demoncy) είναι ένα οκτάλεπτο έπος παραδοσιακού και στενόμυαλου black metal, ενώ το διαδέχεται η προσωπική μου αδυναμία, "Parcae - The Trinity Of Fates". Το στίγμα του Phaesphoros (Kawir) είναι ανεξίτηλο, και το συναίσθημα ενός αρχέγονου μοιρολατρικού τρόμου που εκπνέει, αποτελεί μια αναζωογονητική (ναι, ειρωνεία) πινελιά στο μονοδιάστατο μοτίβο που άρχιζε σιγά σιγά να ξεπροβάλλει.

Μπορεί τραγούδια όπως το ομότιτλο, αλλά και γενικά στιγμές όλου του δίσκου να θυμίζουν πιο «ορθόδοξες» και μελωδικές πτυχές του ιδιώματος, στην πραγματικότητα όμως δεν προσπαθούν ποτέ να εκμεταλλευτούν τη δημοφιλή δυναμική τους. Το "Mors Vincit Omnia", αν υστερεί κάπου, είναι στο ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει ως «εισαγωγική» κυκλοφορία για το ιδίωμα, δεν είναι ούτε τόσο μελωδικό ούτε τόσο ακίνδυνο όσο άλλες δημοφιλείς κυκλοφορίες μελωδικού και τελετουργικού black metal. To "Mors Vincit Omnia" είναι ένας δίσκος που οφείλει να ακουστεί από όσους ακολουθούν συνειδητά και ενεργά τη σύγχρονη black metal σκηνή, καθώς και από όσους αρέσκονται σε μια διαφοροποιημένη προσέγγιση του παραδοσιακού black metal πνεύματος.