Crazy Lixx

Οι Crazy Lixx ξεκίνησαν την δισκογραφική τους καριέρα αρκετά δυναμικά, με δύο άλμπουμ που τους κατέστησαν άξιους προσοχής. Το ντεμπούτο τους “Loud Minority” (2007) έδειχνε μια μπάντα που θα μπορούσε να έχει ένα επιτυχημένο μέλλον στον χώρο, κάτι που ήρθε να επιβεβαιωθεί με τον εξαιρετικό διάδοχό του, ονόματι “New Religion” (2010). Με αυτή την κυκλοφορία, οι Σουηδοί αποτελούσαν και επίσημα ένα από τα πιο πολυσυζητημένα και πιο πολλά υποσχόμενα σχήματα που είχε να προσφέρει ο ήχος του μελωδικού hard rock. Όλη αυτή η προβολή όμως ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει. Πίεση. Πίεση για έναν τρίτο δίσκο που θα στεκόταν αντάξια ανάμεσα στους δύο προηγούμενους, θα ανέβαζε το συγκρότημα ακόμα ένα επίπεδο και θα το δικαίωνε, όπως και όσους περίμεναν να ακούσουν ακόμα καλύτερα πράγματα απ’ αυτό.

Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του “New Religion” λοιπόν, έρχεται η καινούργια δισκογραφική δουλειά των Crazy Lixx, με τίτλο “Riot Avenue”. Το line-up παραμένει το ίδιο με την τελευταία φορά, με μόνη αλλαγή την προσθήκη του Edd Liam στο πόστο του δεύτερου κιθαρίστα, δίπλα στον Andy Dawson. Αυτή η κίνηση, κρίνοντας απ’ το αποτέλεσμα, έπαιξε σημαντικό ρόλο στον συνολικό ήχο του άλμπουμ. Τα τραγούδια δεν αποκλίνουν πάρα πολύ απ’ ότι έχουμε ακούσει ως τώρα απ’ τη μπάντα, όμως είναι σαφέστατη η περισσότερο «βρόμικη» προσέγγιση. Η ενέργεια και η feel-good διάθεση είναι εμφανής σε κάθε riff και solo, όπως και στο σύνολο των κλισέ sleaze και glam στίχων που απαρτίζουν τον δίσκο, στοιχεία που αποτελούσαν αλώστε σήμα κατατεθέν και των δύο προηγούμενων άλμπουμ. Ο ήχος όμως αυτή τη φορά, είναι λίγο πιο βαρύς και ωμός, δημιουργώντας ένα μίγμα 70s hard rock και 80s glam metal, με τις κιθάρες να παίζουν σημαντικότατο ρόλο, πλάι στον πολύ καλό Danny Rexon (φωνή).

Ένας τέτοιος συνδυασμός ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον, όμως δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Οι συνθέσεις ακολουθούν όλες την ίδια πεπατημένη -κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη- και ως αποτέλεσμα δεν ξεχωρίζει καμία τόσο ώστε να ενθουσιάσει ιδιαίτερα. Η αλήθεια είναι βέβαια πως κανένα κομμάτι του “Riot Avenue” δεν είναι αυτό που θα έλεγε κανείς «κακό», ή έστω «βαρετό», αφού εάν κανείς θέλει, θα βρει αρκετά σημεία που θα του αρέσουν. Τελικά όμως, γεγονός είναι ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ένα βήμα πίσω από τον προηγούμενο, καθώς στερείται των συνθέσεων που θα κέντριζαν το ενδιαφέρον αλλά θα είχαν και την ποιότητα να το κρατήσουν.

Το τρίτο άλμπουμ είναι πάντα δύσκολο, ιδιαίτερα όταν έχεις τόσα πολλά βλέμματα στραμμένα πάνω σου, και οι Crazy Lixx φαίνονται να έχουν επηρεαστεί σε ένα βαθμό απ’ αυτή την πίεση. Σίγουρα, δεν δημιούργησαν ένα άσχημο άλμπουμ αλλά, κατά τη γνώμη μου, το αποτέλεσμα κρίνεται στο πόσο αξιομνημόνευτη είναι εντέλει μια σύνθεση και ένας δίσκος. Όσον αφορά στο “Riot Avenue”, μπορεί να μην αποτελεί την κορυφαία δουλειά των Σουηδών, αλλά ήρθε να προσθέσει μια πιο «βρόμικη» πινελιά στο όνομα τους, κάτι που νομίζω τους ταιριάζει γάντι.