Conspiracy Of Denial

Conspiracy Of Denial

Scarecrow / World's Appreciated Kitsch (2013)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 06/12/2013
Δίσκος που δίνει το φιλί της ζωής στον μοντέρνο crust ήχο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ας μιλήσω για έναν δίσκο που σε γενικές γραμμές είχα πολλές φορές ακούσει σε ζωντανές εμφανίσεις, έναν δίσκο του οποίου -για κάποιον ανεξήγητο λόγο- είχα καταφέρει να απομνημονεύσω μεγάλο μέρος του υλικού του, για έναν δίσκο τέλοσπάντων, που με είχε κάνει να ανυπομονώ για τον «ερχομό» του και που τελικά με άφησε κάγκελο όταν επιτέλους κυκλοφόρησε, με την μορφή 12" βινυλίου, ως η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά των Αθηναίων Conspiracy Of Denial.

Το συγκεκριμένο άλμπουμ αποτελεί μάλλον μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια στον ευρύτερο χώρο του χαμηλοκουρδισμένου και μελωδικού crust / hardcore ήχου. Με την ισπανική αισθητική να υποβόσκει και την σκανδιναβική μαεστρία να συμπληρώνει, οι Conspiracy Of Denial παρουσιάζουν εννέα κομμάτια οργισμένου και λυσσασμένου crust, στις φλέβες συγκροτημάτων όπως είναι οι Ισπανοί Ekkaia και οι Σουηδοί Skitsystem, ακριβώς για να δώσω ένα απλό παράδειγμα από τις δύο προαναφερθείσες σκηνές.

Η μόνη διαφορά είναι ότι οι Conspiracy Of Denial κατορθώνουν αυτό που παίζουν να το κάνουν πραγματικά δικό τους. Για κάποιο λόγο, ο συγκεκριμένος δίσκος, σε κάθε μα κάθε ακρόαση, μου φαίνεται πως εκπέμπει μία δική του ταυτότητα, και ένα προσωπικό στοιχείο, που αναμφισβήτητα κλείνει τα στόματα όσων επιμένουν να υποστηρίζουν πως το συγκεκριμένο ιδιώμα έχει «χιλιοπαιχτεί» και είναι κορεσμένο. Τα «υπερπιασάρικα» riff στις κιθάρες, το μανιασμένο drumming τους, και φυσικά η χρήση διπλών φωνητικών, γυναικείων και αντρικών, στα κομμάτια, νομίζω πως είναι τελικά τα στοιχεία που τους ξεχωρίζουν ανάμεσα στις δεκάδες δεκάδων μπάντες που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή σε αυτόν τον ήχο.

Από το ξεκίνημα, με το "Insurrection" και την κορυφαία πολεμική riffάρα του κουπλέ του, μέχρι και το τέλος του χαρακτηριστικού "Άρνηση", ο δίσκος σε πιάνει απ' τα μαλλιά με την ορμητικότητα και τους οργισμένους του στίχους, και δε λέει να σε αφήσει. Κι αν κάποιοι εξακολουθούν να μιλάνε για «ένα είδος που είναι πλέον κορεσμένο», τότε η συγκεκριμένη κυκλοφορία αδιαμιφσβήτητα δίνει το φιλί τη ζωής στον εν λόγω ήχο.
  • SHARE
  • TWEET