Consecration

Έρχονται από την Σερβία και αυτός εδώ είναι ο πέμπτος ολοκληρωμένος δίσκος τους. Η σύνθεση τους έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια αρκετά, με τους Danilo, Ivan και Matija να αποτελούν πλέον τον βασικό κορμό της μπάντας. Φυσικά και φέτος έχουν πολλούς επισκέπτες στα φωνητικά, το σαξόφωνο, το ακορντεόν και την τρομπέτα, για να εμπλουτίσουν τις ιδέες τους.

Ο ήχος τους είναι αρκετά πειραματικός και πειραγμένος. Χρησιμοποιούν πολλά όργανα και ηλεκτρονικά μέσα για να διαμορφώσουν μια ατμοσφαιρική μουσική. Η βάση τους είναι το βαρύ post-rock και δείχνουν ότι κλέβουν έμπνευση από σκοτεινή jazz και prog παρακλάδια. To κομμάτι "Sećanje Na Ameliju", για παράδειγμα, είναι ένα αργό και ξεκάθαρα σκοτεινό jazz κομμάτι που θυμίζει Bohren & Der Club Of Gore. Η μουσική τους είναι κακώς υπερφορτωμένη, μιας και τα περισσότερα που ακούς σε κάθε σύνθεση είτε είναι περιττά, είτε υπερβολικά. Στο ξεκίνημα του δίσκου, το "Debeli Leptir" πραγματικά δεν ξέρω τι προσπαθεί να κάνει. Παράξενοι ηλεκτρονικοί, διαστημικοί θα έλεγα ήχοι, μπερδεμένοι με μια άχρωμη απαγγελία για περίπου τρία λεπτά. Ευτυχώς μετά οι κιθάρες παίρνουν μπροστά και δείχνουν λίγη ένταση. Για να βυθιστούμε μετά ξανά σε ένα ανούσιο μπλέξιμο ήχων και ιδεών. Η αλήθεια είναι ότι με το ξεκίνημα της κιθάρας το κομμάτι μου θύμισε μερικά πολύ καλά περάσματα των θεών Boris. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν στο τραγούδι τους είναι τα σέρβικα και προφανώς και δεν κατάλαβα τίποτα, αλλά αυτό αύξησε λίγο την γοητεία της σύνθεσης. Η μίξη έγινε από τον πασίγνωστο Aaron Harris (Ιsis, Palms) και η τελική επίβλεψη του ήχου πέρασε από τα χέρια του James Plotkin. Στο "Sheed" ακούμε ένα κομμάτι το οποίο αφορά το χόρτο (weed) και μια πόλη με όνομα Šid κοντά στα σύνορα με την Κροατία. Το πείραγμα που κάνουν και στα φωνητικά προσπαθεί εδώ να θυμίσει κάτι από Jesu. Βαρύ και γεμάτο θόρυβο. To ομότιτλο με τον δίσκο κομμάτι είναι μια αρκετά καλή σύνθεση που παίρνει έμπνευση από το παρελθόν και καταλήγει σε ένα όμορφο ατμοσφαιρικό κομμάτι που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από βορειοβρετανική μπάντα. Στο κλείσιμο, το δωδεκάλεπτο "Ejmi" είναι από ότι κατάλαβα μια νέα προσέγγισή του "Aimless", του πρώτου κομματιού που είχαν γράψει ποτέ. Έχει μια πιο metal αισθητική και διακρίνεται από την παγωμένη του ατμόσφαιρα, με πλήκτρα που θα ήθελαν να μοιάζουν με Ulver του παρελθόντος...

Η μπάντα έφτιαξε έναν δίσκο με εξαιρετική παραγωγή και, παρότι δείχνουν ότι κατέχουν το άθλημα, το παρατραβάνε χωρίς λόγο. Στα σημεία που πρώτο ρόλο έχουν οι κιθάρες, είναι ξεκάθαρα καλοί. Στα υπόλοιπα κάπου το υπερφορτώνουν άσκοπα. Ενώ η ιδέα τους είναι εν γένει καλή, η ενορχήστρωση κάπου το χάνει καθώς πλήκτρα, ηλεκτρονικές μπηχτές και φωνητικά φαντάζουν αταίριαστα.