Conquering Dystopia

Οι Conquering Dystopia είναι ένα metal -τρόπον τινά- super group  που παραδόξως πέρασε λίγο απαρατήρητο, τουλάχιστον στη χώρα μας. Ίσως να έφταιξαν οι καυτές metal εξελίξεις και λίγο οι αποχωρήσεις και τα reunion της επικαιρότητας και υπονόμευσαν λίγο την δυναμική αυτού του project.

Πιστεύω ότι ο βασικός λόγος που αυτό το συγκρότημα δεν μονοπώλησε τα μέσα, είναι το γεγονός ότι ίσως είναι το μοναδικό  metal «super group» που σίγουρα δεν είναι κοινή αρπαχτή αλλά ένα ταπεινό crowd-pleaser. Και αυτό το λέω διότι οι Conquering Dystopia είναι ξεκάθαρα το αποτέλεσμα της πίεσης χιλιάδων οπαδών να δημιουργηθούν ως συγκρότημα και να δισκογραφήσουν.

Ας κάνουμε όμως λίγο name-dropping για να καταλάβετε ότι δεν πρόκειται περί τυχαίου συγκροτήματος. Ο Jeff Loomis (Arch Enemy, Nevermore) και ο Keith Marrow (Demisery) έκαναν στο YouTube κριτικές για μουσικό εξοπλισμό και λόγω της καλής χημείας μεταξύ τους δημιουργήθηκε μια διαδικτυακή πίεση να κάνουν μαζί συγκρότημα. Έτσι καλέσαν τον Alex Webster των Cannibal Corpse και ένα πιτσιρικά τον Alex Rudinger (Ordinance) να καλύψει τα τύμπανα και κυκλοφορήσαν τον ομώνυμο δίσκο τους.

Το "Conquering Dystopia" λοιπόν είναι εξολοκλήρου instrumental δίσκος, δηλαδή δεν έχει δηλαδή στάλα φωνητικά. Παρόλη όμως την έλλειψη του πιο βασικού χαρακτηριστικού του είδους που πρεσβεύει ο δίσκος παραμένει και είναι ένας γνήσιος death metal δίσκος. Είναι ακραίος, είναι τεχνικός, σχεδόν ακουμπάει σε αυτό που συχνά στερεοτυπικά αναφέρουμε ως progressive, έχει κρυστάλλινη παραγωγή αλλά κανένας τραγουδιστής δεν χρειάζεται να ματώσει το λαρύγγι του για να τον κάνει πιο death.

Οι εναλλαγές μεταξύ των υπερηχητικών arpeggios, που είναι λες και πεταχτήκαν κατά λάθος από κάποιο επιδειξιομανή progressive δίσκο και των ατμοσφαιρικών πληκτράτων σημείων μαζί με τα περιστασιακά blast beats δημιουργούν ένα πρωτότυπο τεχνικό instrumental metal άλμπουμ. Σίγουρα δεν θα εκνευρίσει αυτούς που δεν αντέχουν να παίρνουν φωτιά οι ταστιέρες (αν και παίρνουν), αλλά ούτε θα ξενίσει αυτούς που θέλουν να ακούσουν κάτι που είναι γνήσια death metal και αναμφισβήτητα περιλαμβάνει συνθέσεις που αντιθετικές μουσικές αντιλήψεις θα δυσκολευτούν να αγνοήσουν.

Ο δίσκος είναι λοιπόν ένα μοναδικό αμάλγαμα death και prog αλλά είναι σαν να πάσχει από διαταραχή προσωπικότητας γιατί στα σημεία που σου φαίνεται ξεκάθαρα prog πριν προλάβεις να πεις οτιδήποτε το τραγούδι μεταβάλλεται σε αγνό death κατευθείαν από την Φλόριντα. Αλλά αυτό το λέω για καλό.

Δεν έχει άμεση σχέση με γνωστές technical death metal μπάντες όπως οι Cryptopsy αλλά ούτε και μοιάζει με τους Dream Theater. Έχει στοιχεία και από τις δύο πλευρές  χωρίς όμως να εμβαθύνει στην μία ή στη άλλη πλευρά περισσότερο.  Έχει μια ρηχή ισορροπία και οι progressive μελωδίες του ξεπετάγονται μέσα από  death metal crescendos αλλά και το ανάποδο.

Ίσως τελικά για αυτό να μην το έχετε ακούσει τόσο καιρό. Δεν έκανε ούτε για τους death-μεταλλάδες γιατί ήταν πολύ prog, αλλά ούτε και για τους progressive-άδες γιατί ήταν αρκετά death. Όμως για όλους τους άλλους είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους δίσκους της χρονιάς.