Coldplay

Γυρίζοντας από τις διακοπές και όντας αρκετά χαλαρός πλέον, πάνω που σήκωνα τα μανίκια μου μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά του rocking για να χωθούμε γερά σε άλλη μια rock χρονιά (την τέταρτη αισίως για το rocking) συνειδητοποίησα πως είχα να αντιμετωπίσω μια εκκρεμότητα από παλιά: το τελευταίο album των Coldplay, το οποίο είχα ακούσει στο πόδι και το είχα βρει πέρα ως πέρα τυπικό, τόσο τυπικό που μια κριτική του στυλ "μπλα, μπλα, μπλα, αν σας αρέσουν οι Coldplay, πάρτε το γιατί θα σας ικανοποιήσει" μπορεί να φαινόταν αρκετή για να ξεχρεώσω στον Ηλία, απλά δε θα ήταν ακριβής... Γιατί το "X&Y" είναι πολλά περισσότερα από ένα τυπικό album. Είναι από εκείνα τα album που ξεχωρίζουν τους μεγάλους απ' τους μικρούς, τους σπουδαίους από τους απλά έντιμους, τους μπακ από τους φορ κτλ...

Δε μ' αρέσει να επαναλαμβάνομαι, αλλά για την οικονομία της κριτικής θα το κάνω: η βρετανική brit-pop σκηνή έχει κορεστεί ήδη από την εποχή των Oasis, και συγκεκριμένα από τότε που οι Oasis κυκλοφορούσαν ακόμα album της προκοπής (με ένα πρόχειρο υπολογισμό θα έλεγα πως έχουν περάσει καμιά δεκαριά χρόνια, αλλά μην το παίρνετε και τοις μετρητοίς). Μέσα λοιπόν από αυτό το κορεσμένο σκηνικό, αναδύθηκαν οι Coldplay, που με το πρώτο τους album μας υποχρέωσαν να ασχοληθούμε μαζί τους, με το δεύτερο μας υποχρέωσαν να τους ακούσουμε και με το "X&Y" μας υποχρεώνουν πλέον και να τους σεβόμαστε...

Και αυτό γιατί είναι από τα λίγα συγκροτήματα, τόσο της συγκεκριμένης σκηνής, όσο και γενικότερα, που ενώ έχουν "συνταγή" για τη γραφή των τραγουδιών τους, δεν παγιδεύονται στη μανιέρα της, και έτσι δημιουργούν ολοένα και καλύτερο υλικό με προσωπική υπογραφή. Και αυτό το τελευταίο είναι από μόνο του πολύ σημαντικό για να το αγνοήσουμε...

Τα κομμάτια των Coldplay, λοιπόν, στηρίζονται για άλλη μια φορά στα γνωστά δοκιμασμένα στοιχεία που τους ξεχώρισαν και τελικά τους καθιερώνουν: τις καλές μελωδίες, το σήμα-κατατεθέν πιάνο και φυσικά την φωνή του Chris Martin, η οποία είναι τόσο χαρακτηριστική που σου εντυπώνεται στο μυαλό θέλεις δε θέλεις. Δε λέω, ο Elton John ναι μεν εμφανίζεται σε όλα τους τα κομμάτια (κάτι σαν τον Χίτσκοκ στις ταινίες του), αλλά δεν τους "καπελώνει". Oι Coldplay έχουν αίσθηση της μελωδίας και όταν την αφήνουν να αναπνεύσει, ηχογραφούν αριστουργήματα. Και το "X&Y" περιέχει μερικά από αυτά... Από το πασίγνωστο πλέον "Speed Of Sound" μέχρι τις μπαλάντες του στυλ "Fix You", οι Coldplay είναι παντού παρόντες, βάζοντας την υπογραφή τους σε καθένα από τα κομμάτια του δίσκου, με αποτέλεσμα να τα κάνουν ξεχωριστά και διακεκριμένα. Ο δίσκος ρέει ανάλαφρα, οι μέτριες στιγμές του επισκιάζονται από τη μεγαλοπρέπεια των πιο δυνατών κομματιών, και αν σε αυτά τα στοιχεία συνυπολογίσεις το γεγονός ότι σε φάσεις ο ήχος τους σκληραίνει και γίνεται πιο rock, τότε νομίζω πως το "X&Y" έχει αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια σου.

Συνοψίζοντας; Aν σας αρέσουν οι Coldplay, πάρτε το γιατί θα σας ικανοποιήσει!

Υ.Γ.: Παίδες απ' το rocking τα κεφάλια μέσα!