Coldplay

O απόλυτος θρίαμβος. Αυτό ήταν η προηγούμενη δεκαετία για τους Coldplay. Τέσσερα ποιοτικά mainstream άλμπουμ, το καθένα με τη δική του προσωπικότητα, μια ντουζίνα hits που άλλες μπάντες θα έκλειναν συμφωνία με το διάβολο για να γράψουν και sold out περιοδείες. Μέσα σε αυτά τα χρόνια ο ταπεινός νεαρός που τραγουδούσε για κάποιον «μπελά» το 2000, μεταμορφώθηκε στο νέο superstar της βρετανικής σκηνής, που με ένα νεύμα του μπορεί να κάνει όλο το Glastonbury Festival να χοροπηδάει και τον Bono να του αφιερώνει κομμάτια επί σκηνής. Μαζί με τη γιγάντωση όμως των Coldplay και του Chris Martin, μεγαλώνει αναπόφευκτα και ο πήχης που το συγκρότημα πρέπει να ξεπεράσει με τη νέα του κυκλοφορία, "Mylo Xyloto".

Το γύρισμα της δεκαετίας, κατά τη γνώμη μου, σηματοδοτεί και την έναρξη ενός νέου κεφαλαίου για τους Coldplay. Εξάλλου, πολλά δεδομένα έχουν αλλάξει από τα zeros, είτε μιλάμε για το status του ίδιου του συγκροτήματος, είτε για το γενικότερο μουσικό περιβάλλον. Από ένα συγκρότημα που πάμπολλες φορές τα προηγούμενα χρόνια το βεληνεκές του ήρθε σε ευθεία σύγκριση με αυτό των U2, περιμένεις φρέσκιες ιδέες και διατήρηση της κεκτημένης ποιότητας ή τουλάχιστον ένα από τα δύο στοιχεία. Το "Mylo Xyloto", όμως, είναι το πρώτο άλμπουμ της καριέρας των Coldplay όπου τα πράγματα δεν ακούγονται και τόσο καλά, καθώς είναι στάσιμο και, κυρίως, αποτελείται από ένα σύνολο συνθέσεων που εύκολα χαρακτηρίζεται ως το χειρότερο της δισκογραφίας τους.

Μέχρι τώρα, το κάθε άλμπουμ των Coldplay έβαζε ένα «λιθαράκι» στον ήχο τους. H γοητευτική απλότητα του "Parachutes" ωρίμασε χωρίς παρενέργειες στο "A Rush Of Blood To The Head", ενώ τα "X&Y" και "Viva La Vida Or Death And All His Friends" εμπλούτισαν τον ήχο του συγκροτήματος, το καθένα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Το "Mylo Xyloto", αντιθέτως, στις προσπάθειες που κάνει για να βγάλει την όποια προσωπικότητά του, δεν τα καταφέρνει, λόγω απουσίας μεγάλων (και όχι απλά καλών) τραγουδιών, αλλά κυρίως «πνίγεται» από τις απαράδεκτες ιδέες των παραγωγών και του Brian Eno. Ο άνθρωπος που ευθύνεται για πολλές καλές έως αριστουργηματικές παραγωγές στο παρελθόν, αλλά και για την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του προηγούμενου άλμπουμ των Coldplay, αυτή τη φορά τα κάνει «θάλασσα». Συγχωρέστε με για την απλοϊκή έκφραση, αλλά ακόμη και στα σημεία που οι Coldplay έχουν καταφέρει να γράψουν κάτι καλό, έρχεται η πομπώδης παραγωγή να τα χαντακώσει, καθώς έχει φορτώσει αναίτια πολλές από τις ενορχηστρώσεις των κομματιών.

Άδικο θα ήταν βέβαια να φορτώσουμε τις «αμαρτίες» του "Mylo Xyloto" μόνο στο team της παραγωγής, από τη στιγμή που και το ίδιο το συγκρότημα δεν εντυπωσιάζει με τις συνθέσεις του. Μια πρώτη γεύση που είχα πάρει από το άλμπουμ, μερικές εβδομάδες πριν την επίσημη κυκλοφορία, δε μου είχε αφήσει καλές εντυπώσεις και οι επόμενες ακροάσεις δυστυχώς δεν προκάλεσαν το αντίθετο αποτέλεσμα, αλλά ενίσχυσαν την πρώτη αίσθηση. Άνευρες, άνοστες, υπερφορτωμένες, οι περισσότερες συνθέσεις του "Mylo Xyloto" περνάνε απαρατήρητες. Το "Major Minus" είναι η μόνη στιγμή που το συγκρότημα δείχνει πως έχει ακόμα κάποιο απόθεμα ιδεών, ενώ τα "Us Against The World" και "U.F.O." θυμίζουν Coldplay του πρώτου άλμπουμ και για αυτό μάλλον προκαλούν και κάποια συμπάθεια. Οι καλές προθέσεις των "Hurts Like Heaven" και "Charlie Brown" επισκιάζονται από τη δουλειά του Brian Eno, ενώ τα δύο, μέχρι στιγμής, single ("Paradise", "Every Teardrop Is A Waterfall") δεν έχουν επ' ουδενί τη δυναμική των υπόλοιπων single της δισκογραφίας των Coldplay.

Kάπου εκεί ανάμεσα ξεπροβάλλει και το "Princess Of China", το οποίο κερδίζει την όποια δημοσιότητά του λόγω της συμμετοχής της Rihanna περισσότερο και όχι λόγω της ποιότητάς του. Τέλος, η προσπάθεια των Coldplay για concept άλμπουμ (όπου πρωταγωνιστές του concept είναι δύο άτομα με ονόματα "Mylo" και "Xyloto", εξ ού και ο τίτλος...) πέφτει και αυτή στο κενό και λόγω των συνθετικών αδυναμιών του "Mylo Xyloto" αλλά και επειδή ποτέ οι στίχοι των Coldplay δεν ήταν αριστουργηματικού επιπέδου, για να κινηθούν ξαφνικά τώρα σε ένα concept πλαίσιο.

Δε μπορώ να καταλάβω πού οφείλεται αυτή η απότομη πτώση των Coldplay στο "Mylo Xyloto". Μια αιτία ίσως να είναι η ατολμία του συγκροτήματος για μια ουσιαστική αλλαγή, κάτι που κατέστησε το εν λόγω άλμπουμ αρκετά «ασφαλές» ως κυκλοφορία, αλλά και το χειρότερό τους. Από την άλλη, όμως, διαβάζοντας δηλώσεις του Martin με τις οποίες θεωρεί ως ανταγωνιστές των Coldplay καλλιτέχνες όπως την Adele και τον... Justin Bieber, καταλαβαίνω πως το συγκρότημα ίσως έχει θέσει την εμπορική επιτυχία ως μεγαλύτερο στόχο από την καλλιτεχνική εξέλιξη και εάν συμβαίνει αυτό είναι μεγάλο κρίμα...