Clutch

Θυμάμαι μια κουβέντα με φίλο και συνεργάτη περί της σημασίας που δίνουν πλέον αρκετά συγκροτήματα στο groove και όχι τόσο στην μελωδία / συνθέσεις. Έχει όντως παρατηρηθεί το γεγονός αυτό και είναι άξιο αναφοράς και συζήτησης, η οποία όμως διακόπτεται βάναυσα με την κυκλοφορία του νέου δίσκου των Clutch.

Της μπάντας εκείνης που έχει αναπτύξει στον μέγιστο βαθμό τον συνδυασμό  αυτών των δυο και που θα έπρεπε να διδάσκεται σε κονσερβατόρια και ωδεία. Της μπάντας εκείνης που έπειτα από 24 έτη παρουσίας, κυκλοφόρησε έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας της το 2013. Το "Earth Rocker" τυγχάνει μέχρι και σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά, της καθολικής αποδοχής και ο μοναδικός λόγος αντικατάστασής του στο player είναι το "Psychic Warfare".

Έχουν πάρει φόρα και η ώθηση που δέχθηκαν από αυτό, τους οδήγησε όχι βιαστικά αλλά εσπευσμένα και πάλι στο στούντιο. Υπάρχει έμπνευση εδώ και πρέπει να αξιοποιηθεί τώρα που γυρίζει, τώρα που έχουν το momentum. Τώρα που ο Fallon έχει τον ακαταλόγιστο από θέμα οίστρου, στιχουργικού κι ερμηνευτικού, και που πλέον δίνει το έναυσμα και ακολουθεί ο Jean Paul Gaster.

Τέτοια δέσμευση και προσήλωση ντράμερ στον τραγουδιστή του δεν έχω ματαδεί πουθενά και είναι τουλάχιστον άξια θαυμασμού. Όπως άξια θαυμασμού είναι και η πατέντα που εν αγνοία τους δημιούργησαν στο "Earth Rocker" και συνεχίζεται κι εδώ. Φυλάνε τα καλύτερα για το τέλος. Όχι πως η αρχή έχει κάποιο ψεγάδι, άλλωστε με το χορευτικό "A Quick Death In Texas" και το groove του "Sucker For The Witch" δεν υπάρχει πιθανότητα γι' αυτό.

Είναι μόνο που το slide στο οργανικό "Doom Saloon" σε προϊδεάζει για κάτι το ανατριχιαστικό που τελικά συμβαίνει στο "Our Lady Of Electric Light". Στο τραγούδι εκείνο που είναι το νέο σημείο αναφοράς για τους Clutch, με την πιο συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία του Fallon λες και είναι αυτοβιογραφικό. Σημείο αναφοράς είναι και το "Behold The Colossus", συναυλιακό αυτήν τη φορά και κάπου εδώ φαντάζομαι το επόμενο live τους.

Το δε "Son Of Virginia" που κλείνει τον δίσκο, είναι η πιο southern στιγμή του, με τα πιο απολαυστικά εμβόλιμα solo, τον καθάριο ήχο στην κιθάρα και το αφηγηματικό φινάλε. Ένα φινάλε με διλήμματα, καθώς η μπάντα θα πρέπει πλέον να διαλέξει μεταξύ ενός μεγαλύτερου σε διάρκεια setlist στα live της ή στις περικοπές σε γνωστές κι αγαπημένες συνθέσεις, εκτός κι αν ισχύει τελικά το «όλοι οι καλοί χωράνε». Πώς το έλεγε ο Νεύτωνας; Ό,τι ανεβαίνει πρέπει και να κατεβαίνει; Μαζί του, αλλά όχι για τους Clutch.