Civil War

Γρήγορη δισκογραφική επιστροφή για τους Civil War, με τους Σουηδούς power metallers να κυκλοφορούν τον τρίτο κατά σειρά δίσκο τους, μόλις έναν χρόνο μετά το περσινό "Gods & Generals". Κλείνοντας πλέον την - εμπνευσμένη από τα γραπτά των Michael και Jeff Shaara - τριλογία τους, η μπάντα που προέκυψε από το σχίσμα του lineup των Sabaton, πίσω στο 2012, προσπαθεί να ακολουθήσει πια τον δικό της δρόμο, αλλάζοντας σταδιακά τη συνθετική τροχιά της. Άλλωστε, οι συγκρίσεις με το σαφώς πιο φημισμένο συγκρότημα της παρέας του Joakim Broden τείνουν να την αδικούν, αποπροσανατολίζοντας το κοινό από το να αποδεχτεί τις ενδιαφέρουσες συνθέσεις της, δίχως τη «ρετσινιά» της Sabaton επιρροής.

Βεβαίως, μην περιμένετε τρομερές καινοτομίες, μιας και το πομπώδες power metal τους συνεχίζει κι εκμεταλλεύεται τα βασικά πλεονεκτήματα του ιδιώματος, έχοντας ως πόλους έλξης τις δυνατές κιθαριστικές μελωδίες και τις ευκολομνημόνευτες φωνητικές γραμμές του εντυπωσιακού Nils Patrik Johansson, δίχως να δίνει πάτημα σε περιττούς πειραματισμούς. Παράλληλα, η χρήση των πλήκτρων μοιάζει να αποκτά σταδιακά έναν πιο υποστηρικτικό ρόλο σε σχέση με τις περασμένες δουλειές τους, οδηγώντας το όλο υλικό σε ένα πιο οργανικό αποτέλεσμα.

Ωστόσο, το γεγονός τους εύκολου προσδιορισμού ομόηχων καλλιτεχνών με το ύφος της μουσικής τους, θαρρώ πως με το πέρασμα του χρόνου δρα εναντίον τους. Κι εξηγούμαι. Θέλοντας να περιγράψει κανείς τις συνθέσεις του "The Last Full Measure" μέσω της σύγκρισης με τον ήχο άλλων μπαντών, θα αναφέρονταν σχεδόν αμέσως στους Sabaton, τους Astral Doors και ίσως και στους Accept της Tornillo περιόδου. Το κακό, φυσικά, δεν βρίσκεται στην ηχητική συγγένεια με τις προαναφερθείσες μπάντες, μα στην απουσία προσωπικού ήχου, ώστε να αποφευχθεί κιόλας η οποιαδήποτε, ακούσια ή όχι, συγκριτική προσέγγιση του ακροατή με τις συνθετικές μανιέρες του εκάστοτε μουσικά συγγενούς σχήματος.

Ίσως, στην προκειμένη, να αδικώ ελαφρώς την προσπάθεια και το υλικό των Civil War, μιας και οι κολλητικές κομματάρες υπάρχουν ("Deliverance", "Gangs Of New York") και η προσπάθεια για κάτι διαφορετικό στέφεται με αρκετή επιτυχία (με τον ιδιαίτερο, παιχνιδιάρικο ρυθμό του "Tombstone" να μου κολλάει στο μυαλό από την πρώτη ακρόαση) και συνολικά το άλμπουμ δεν κάνει πουθενά «κοιλιά», παρά τα 56 λεπτά της διάρκειάς του. Έχοντας, όμως, αναφερθεί σε ένα μεγάλο μέρος του κειμένου στους Sabaton και τις ομοιότητες με αυτούς, καταλαβαίνει κανείς πως οι-κατά τα άλλα αξιόλογοι-Civil War ακόμη λογίζονται ως followers του είδους που πρεσβεύουν.

Προσωπικά, κυρίως λόγω της περισσότερο οργανικής προσέγγισης σε σχέση με το "The Last Stand", απολαμβάνω συγκριτικά λίγο περισσότερο την ακρόαση του "The Last Full Measure". Συνεπώς, αν αρέσκεστε στον συγκεκριμένο ήχο κι αναρωτιέστε πώς θα κατέληγαν να ακούγονται φέτος οι Sabaton, δίχως τις αποχωρήσεις μελών των προηγούμενων χρόνων, δώστε του μια ευκαιρία και δεν θα χάσετε.