Ciro Manna

Δεν έχω κάποια ιδιαίτερα καλή σχέση ούτε και εκ των προτέρων καλή γνώμη για τους βιρτουόζους κιθαρίστες που ακροβατούν ανάμεσα στο hard rock και την fusion. Όλους αυτούς τους απογόνους των Satriani και Vai του κόσμου τούτου, για να το πούμε πιο απλά. Από την άλλη είμαι απολύτως δεκτικός σε οποιονδήποτε μπορεί να με κερδίσει με την μελωδία του ή την φαντασία του στον τομέα αυτό. Και τονίζω τα «μελωδία» και «φαντασία», γιατί τεχνικά ούτε μπορώ ούτε με ενδιαφέρει να κρίνω τον εκάστοτε κιθαρίστα. Με ενδιαφέρει όμως αν μπορεί να με καθηλώσει με την ομορφιά των φράσεών του ή με την περιπετειώδη ανάπτυξη των μουσικών θεμάτων του.

Ο Ιταλός Ciro Manna καταφέρνει σε σημαντικό βαθμό και τα δύο με τον δίσκο "XY", αποφεύγοντας στο σύνολό του να ακούγεται ένας επιδειξιομανής τεχνοκράτης. Πείθοντας μία παρέα σημαντικών καλεσμένων να συνεισφέρουν και αυτοί, κάπου νιώθεις ότι κάτι πρέπει να είδαν άκουσαν κιθαρίστες όπως οι Guthrie Govan, Andy Timmons, Paul Gilbert για να ενώσουν τις κιθάρες τους με τον Manna και αφήνω απέξω τους Simon Phillips και Leland Sklar, που ως πληρωμένοι session-άδες θα συμμετείχαν σχεδόν σε οποιονδήποτε μπορούσε να τους υποστηρίξει οικονομικά και μουσικά.

Η (ορθή) επιδίωξή του να φτιάξει πρώτιστα μουσική φαίνεται και από τα δύο τραγούδια που περιλαμβάνονται στο άλμπουμ, αν και, παρότι είναι αξιόλογα (ειδικά το funk "Secret Potion") και «σπάνε» ευχάριστα την ορχηστρική διάθεση του δίσκου, δεν είναι οι πιο ξεχωριστές στιγμές του και αυτές που του ταιριάζουν περισσότερο. Αντίθετα αυτές έρχονται εκεί που αφήνει την κιθάρα να μιλάει με πολύ μικρές δόσεις shredding (τόσο όσο χρειάζεται) και να δείξει ότι μπορεί να είναι καλός και στην απλή hard rock riff-ολογία και στην μπαλανταδόρικη ατμόσφαιρα και στην fusion πολυπλοκότητα πολλές φορές και μέσα σε μία και μόνο σύνθεση όπως το πολύ όμορφο "XY".

Αν και το βασικό μου πρόβλημα με αυτού του είδους τους καλλιτέχνες ο Ciro Manna το έχει λύσει, παραμένει ένα ακόμα δευτερεύον αλλά και ουσιαστικό. Η πλειοψηφία των συνθέσεων δεν είναι παρά οχήματα που εξυπηρετούν την επίδειξη της κιθάρας ως lead οργάνου με κάποιες εξαιρέσεις κυρίως στα πλήκτρα. Καθότι δείχνει να έχει τις δυνατότητες, θα προτιμούσα να τον ακούσω σε ένα συγκρότημα ισότιμων μελών όπου το μπάσο και τα ντραμς δεν θα χρησιμοποιούνται απλώς για να ενισχύσουν την κλιμάκωση της κιθάρας αλλά θα συμμετέχουν πιο οργανικά στη μουσική δημιουργία. Σε κάποιους αντίστοιχους Aristocrats ας πούμε. Αν πάλι όχι, φυσικά δεν θα είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που ακολουθεί άλλο δρόμο, οπότε ανεξαρτήτως, οι φίλοι της κιθάρας μπορείτε να ρίξετε μία αυτιά, λογικά θα βρείτε πολλά να σας έλξουν.