Circus Maximus

Μιας και είναι της μόδας ο όρος, ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια μουσική συνιστώσα που συνδέει το power metal με το progressive metal, κρατώντας στοιχεία και από τα δύο ιδιώματα. Χαρακτηριστικό συγκρότημα που θα άνηκε σε αυτή τη συνιστώσα είναι οι Νορβηγοί Circus Maximus, οι οποίοι σε ένα βαθμό ορίζουν τον όρο μίγμα prog/power, έχοντας ως κύριες αναφορές τους Dream Theater και τους Kamelot.

Στα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους -και ειδικά στο δεύτερο "Isolate"- υπήρξαν σαφείς παραλληλισμοί με τους αμερικάνους ηγέτες του progressive metal (βλέπε τα πλήκτρα του "Wither" που παραπέμπουν στο "Caught In A Web" ή το instrumental "Sane To More" που μοιάζει να βγήκε από το "Scenes From A Memory") και η φωνή του Michael Eriksen σε σημεία είναι ταυτόσημη με αυτή του Roy Khan. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ούτε ανασταλτικό παράγοντα, ούτε δείγμα έλλειψης ταυτότητας, μιας και οι Circus Maximus αποτελούν μικρή, αλλά υπολογίσιμη δύναμη χώρο του μελωδικού progressive metal, κάτι που οφείλεται στην ποιότητα που διακατέχει ότι έχουν παρουσιάσει.

Με ένα διάστημα τεσσεράμισι ετών να έχει παρέλθει από την τελευταία στούντιο δουλειά τους, οι Circus Maximus δείχνουν, όχι μόνο πως δεν επηρεάστηκαν από το διάστημα της απουσίας, αλλά το αξιοποίησαν προς όφελος των συνθέσεων και εν τέλει του συνολικού αποτελέσματος. Έφεραν ακόμα πιο μπροστά το κύριο όπλο τους, που είναι οι μελωδίες και δούλεψαν τόσο στην παραγωγή, όσο και στην ενορχήστρωση, καταφέρνοντας να διατηρήσουν τη διάρκεια των περισσότερων συνθέσεων μεταξύ τεσσάρων και πέντε λεπτών, χωρίς να τους αφαιρέσουν ουσία ή σημεία που τους χαρακτηρίζουν. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια εμπορική στροφή, αλλά με την καλώς εννοούμενη έννοια, υπό την έννοια ότι οι περισσότερες συνθέσεις θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως αυτόφωτα single.

Το ρόλο του προπομπού ανέλαβε το mid tempo "Reach Within", του οποίου η εξαιρετική παραγωγή αναδεικνύει τον ήχο σε τύμπανα και μπάσο, ενώ τα πλήκτρα οδηγούν τις μελωδίες, όπως και στα περισσότερα τραγούδια. Το "I Am" θα μπορούσε επίσης να επιλεχθεί ως δείγμα, όντας λίγο πιο up tempo, διαθέτοντας μια πολύ όμορφη φωνητική γραμμή, καθώς και το "The One" που είναι πιθανότατα το πιο πιασάρικο τραγούδι του δίσκου. Ενδιάμεσα, το "Used" είναι πιο heavy και επιθετικό, με ένα εντυπωσιακό τεχνικό μέρος, το "Game Of Life" διακατέχεται από μια πολύ ωραία AOR αισθητική, παρόμοια με αυτή των Subsignal.

Φυσικά, δε θα μπορούσαν να λείπουν οι μακροσκελείς συνθέσεις, με το δεκάλεπτο "Architect Of Fortune" να ανοίγει το άλμπουμ (μετά από μια μάλλον άχρηστη εισαγωγή), ενώ το εννιάλεπτο "Burn After Reading" και το δεκάλεπτο "Last Goodbye" να μένουν για το τέλος. Όπως είναι λογικό, το πολύ το prog εδώ μέσα κρύβεται και ειδικά στο "Burn After Reading", όπου οι «θιατερισμοί» δίνουν και παίρνουν, σκορπώντας χαμόγελα στους απανταχού progsters. Και τα τρία τραγούδια έχουν τις στιγμές τους, όμως είναι το κλείσιμο του "Last Goodbye" που ξεχωρίζει και αποτελεί την αγαπημένη μου σύνθεση του άλμπουμ.

Τα σόλο του Mats Haugen, αλλά και γενικότερα ο ήχος και το παίξιμό του στο άλμπουμ καθιστούν - για μια ακόμα φορά - φανερή την αγάπη του για τον John Petrucci, ενώ τα φωνητικά του Michael Eriksen λοξοκοιτάζουν και προς τις γραμμές του James Labrie, πέραν την προφανής παραπομπής στον Roy Khan, τον οποίο μάλιστα αντικατέστησε σε κάποια show στην τελευταία περιοδεία των Kamelot και συνολικά, όπως ήταν αναμενόμενο, η απόδοση όλων των μελών είναι παραπάνω από άρτια.

Tο τελικό αποτέλεσμα είναι απολαυστικό και αποκλείεται να μην ικανοποιήσει, όχι μόνο τους οπαδούς τους, αλλά και οποιοδήποτε «παραδοσιακό» prog metaller, με μοναδικό ενδοιασμό το ότι δεν φαίνεται να κάνει τη διαφορά στη δισκογραφία τους, ώστε να τους δώσει μια ώθηση για περισσότερη αναγνώριση.

Πάντως, ακόμα κι αν δεν κάνουν το άλμα που πολλοί περίμεναν ή ήθελαν να κάνουν με αυτό το άλμπουμ, θα πρέπει και πάλι να νιώθουμε χαρούμενοι που έχουμε στον prog κόσμο μας συγκροτήματα σαν τους Circus Maximus και που κυκλοφορούν άλμπουμ σαν το "Nine".