Christian Mistress

Είναι αλήθεια πως οι Christian Mistress έχουν κερδίσει αρκετούς οπαδούς με τις έως σήμερα παλιακού ύφους τους κυκλοφορίες. Τόσο το προ πενταετία ντεμπούτο τους "Agony & Opium", όσο και το "Possession" (2012), δημιούργησαν αρκετό ντόρο -και δικαίως- γύρω από το όνομά τους, έστω και αν απευθύνονταν κυρίως στους θιασώτες του old school ήχου. Λογικό λοιπόν να υπάρχει κάποια ανυπομονησία για την καινούργια τους δουλειά και το τι θα έφερνε το "To Your Death" σε όρους εξέλιξης.

Τα δύο δυνατά σημεία της μπάντας παραμένουν τα ίδια και με τις προηγούμενές τους δουλειές. Από την μια έχουμε τις διπλές κιθάρες του Oscar Sparbel και του σχετικά νεοαφιχθέντα Tim Diedrich με τις μεγάλες μελωδίες τους και από την άλλη τη φωνή της Christine Davis που μοιάζει γήινη και εύθραυστη, αλλά ταυτόχρονα σαγηνευτική και δυνατή. Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι ικανά να σε κάνουν να αγνοήσεις την έλλειψη πρωτοτυπίας σε ότι έχει να κάνει με τις συνθέσεις, η οποίες αναφέρονται σε πράγματα που τα έχουν παίξει με μεγάλη επιτυχία όλοι οι Saxon, Diamond Head, Iron Maiden και Thin Lizzy αυτού του κόσμου.

Πρωτοτυπία λοιπόν καμιά, αλλά για έναν μυστήριο λόγο οι οκτώ συνθέσεις του δίσκου θα κατέβουν μονοκοπανιά και θα μείνεις με την γλυκιά ανάμνησή τους. Θα θυμάσαι το Blackmore-ικό σόλο και την πανέμορφη ερμηνεία της Davis στο "Open Road", τις μελωδίες του εναρκτήριου "Neon", το σκληροτράχηλο boogie του "Stronger Than Blood", την πένθιμη ατμόσφαιρα του "Lone Wild", τον καλπάζοντα ρυθμό στο "No Place", τον κιθαριστικό οργασμό του ορχηστρικού "III" που κλείνει και τον δίσκο. Βέβαια αν έχεις ακούσει αρκετό heavy metal στη ζωή σου, δεν θα ψαρώσεις και τόσο πολύ με το "To Your Death", όσο ίσως ο πιτσιρικάς που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα. Οπότε;

«Maybe I'm just wasting my time here», τραγουδάει σε κάποιο σημείο η Davis, αλλά τελικώς η ετυμηγορία είναι πως όσοι ακούσουν τον νέο δίσκο των Christian Mistress για κανέναν λόγο δεν θα θεωρήσουν τα 42 και κάτι λεπτά της διάρκειάς του χαμένο χρόνο. Σίγουρα το "To Your Death" θα αποτελέσει μια χρονοκάψουλα μονίμως ρυθμισμένη να σε πηγαίνει πίσω στα '80s και κάποιοι θα συνταχθούν περισσότερο μαζί του και κάποιοι απλά θα τον βρουν συμπαθητικό. Στο τέλος της μέρας όμως, κανένας δεν θα τον αποκαλέσει αδιάφορο και μιλώντας για το εν λόγω μουσικό στυλ, είναι κάτι σημαντικό.