Chevelle

Ορίστε μας. Και άλλο μέτωπο κουλό μάς άναψε φωτιές φέτος. Από αλλού το περιμέναμε και από αλλού μας ήρθε. Δεν είπα πως μου κακοφάνηκε, μη φωνάζεις, απλά δείχνει πως δεν μπορείς πάντα να βασίζεσαι πάνω στις δυνάμεις που είχες για σταθερές. Τι να κάνουμε;

Ας κάνω και μια μικρή παρουσίαση της μπάντας, τους αξίζει άλλωστε. Από το 1995 φιγουράρουν στα τοπ σαλόνια της αμερικάνικης εναλλακτικής ροκ σκηνής οι Chevelle, έχοντας στο ενεργητικό τους 5 δίσκους. Αξιοπρεπέστατους μάλιστα. Αδέρφια και γαμπροί στη μπάντα, άκρως οικογενειακόν το ζήτημα, και ίσως εκεί να κρύβεται και η άψογη συνεργασία μεταξύ τους. Αρκετά singles τους σκαρφάλωσαν στα ανάλογα τσαρτ, με κομμάτια όπως το "Well Enough Alone" και το "I Get It", αλλά διεθνή απήχηση, με την έννοια των rockstars κλπ, δεν φαίνεται να χτύπησαν ποτέ.

Στα δικά μας λοιπόν, το "Sci-Fi Crimes" είναι ένας δίσκος που αρχικά, ήρθε, με είδε και απλά προσπέρασε. Δεν είχε καταφέρει να με εντυπωσιάσει, εκτός από το πρώτο single, "Jars", που όσες φορές και να το ακούσω, δεν με κουράζει ποτέ, τα υπόλοιπα μου φαινόντουσαν σαν ένα τεράστιο αναμάσημα της ίδιας ιδέας. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, και τα 43 λεπτά που διαρκεί, σα να άκουγα το ίδιο κομμάτι. Ω, πόσο λάθος ήμουνα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ακροάσεις. Τίποτε άλλο, ούτε κόπος αποκρυπτογράφησης στίχων, ούτε καμιά ανάλυση περίπλοκης πλοκής, ούτε τίποτα. Ακροάσεις. Κάποια στιγμή και μετά βρίσκεις τον εαυτό σου να σιγοτραγουδά μαζί με τη σχεδόν νωχελική φωνή του frontman, Pete Loeffler, χωρίς να καταλαβαίνεις τι ακριβώς λες και τι ακριβώς κάνεις.

Ας το συγκεκριμενοποιήσουμε λιγάκι. Το εναρκτήριο "Sleep Apnea" σε βάζει για τα καλά στο upbeat τέμπο του δίσκου με τα «βρώμικα» ριφφ που το κατακλύζουν από παντού. Χαμηλά κουρδίσματα και μονόχορδα μοτίβα φαίνεται να είναι το κύριο χαρακτηριστικό του δίσκου, που μάλλον είναι κείνο που μου έδωσε τη πρώτη εντύπωση του δίσκου ως μονότονου. Όπως και να 'χει, καταφέρνουν οι κύριοι να δώσουν ένα σκληρό ήχο, χωρίς όμως να αποκλίνουν από τον ραδιοφωνικό τους ήχο, πράγμα που δεν είναι δα και το πιο εύκολο. "Shameful Metaphors", "Jars", "Letter From A Thief" ακολουθούν ένα καλοδουλεμένο σχεδιασμό με υπερπιασάρικα ρεφρέν, πρώτα φωνητικά να κάνουν φοβερή δουλειά, ενώ τα δεύτερα να απουσιάζουν από παντού. Προτιμάται η κιθαριστική συνοδεία παρά η φωνητική, διόλου άσχημη ατμόσφαιρα.

Τελικώς έχεις να λες για έναν πολύ καλό δίσκο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των όμορφων «alternativάδων», που αν και η φετινή χρονιά στον χώρο είχε πολλά να προσφέρει, κάποια στάνταρ φαίνεται να πέσανε.

ΥΓ: Αγαπήστε το  "Highland's Apparition", αγνοήστε το σιχαμερό εξώφυλλο (πίνακας λέει του μπασίστα)