Charred Walls Of The Damned

Μακρινάρι όνομα, μακρινάρι τίτλος, τρέχα γύρευε τι παίζει μ' αυτούς τώρα. Βαριέσαι... Κακώς όμως, γιατί το πράγμα είναι πολύ πιο απλό απ' ό,τι φαίνεται. Οι Charred Walls Of The Damned είναι ένα από τα πλέον άσημα «supergroup», με τον drummer Richard Christy να ενεργεί ως δημιουργός, κύριος συνθέτης και γενικός ηγέτης, έχοντας στο πλευρό του τον γνωστό παραγωγό Jason Suecof (Trivium, All That Remains, The Black Dahlia Murder), που εκτελεί χρέη κιθαρίστα, και τους πασίγνωστους Steve DiGiorgio και Tim "Ripper" Owens, που αναλαμβάνουν πόστα σε μπάσο και φωνητικά, αντίστοιχα.

Μετά το περσινό φερώνυμο ντεμπούτο της, η μπάντα επιστρέφει γρήγορα με το δεύτερο δίσκο, με τον Christy να αφήνει για λίγο στην άκρη την κανονική του δουλειά (φαρσέρ στη ραδιοφωνική εκπομπή του Howard Stern), προσπαθώντας να καλύψει την πενταετή αποχή του από τα μουσικά δρώμενα.

Το "Cold Winds On Timeless Days" συνεχίζει στο τεχνικό heavy / power ύφος του προκατόχου του, οριοθετώντας πληρέστερα την έκταση μέσα στην οποία επιλέγει να αναπτύξει την προσωπικότητά του. Οι πιο σαφείς διαφοροποιήσεις από το "Charred Walls Of The Damned" εντοπίζονται στην εκτεταμένη κλίση που παρουσιάζει το νέο άλμπουμ προς το παραδοσιακό heavy metal της Γηραιάς ηπείρου, αλλά και στην έμφαση που δίνεται στη μελωδία και πολλές φορές παραπέμπει σε melodeath συγκροτήματα, όπως οι Darkest Hour. Ταυτόχρονα, δεν απουσιάζουν και κάποιες αναφορές στους Iced Earth των τελευταίων δίσκων, καθώς και στα ξεχωριστά ηχοχρώματα των Control Denied, κυρίως όσον αφορά στην τεχνική προσέγγιση ορισμένων θεμάτων.

Ο Christy, ως απόλυτο αφεντικό της μπάντας, φαίνεται να έχει κατασταλάξει σε ένα δεδομένο pattern, το οποίο και αξιοποιεί αυτούσιο στην πλειονότητα των δώδεκα συνθέσεων. Μέσα σ' αυτό το καλούπι, το μοντέρνο heavy riffing εναρμονίζεται με το χαρακτηριστικό του υπερπλήρες παίξιμο στα drums (παρόλο που αρκετά συχνά καταφεύγει σε blastbeat περιττολογήματα που μοιάζουν κάπως παράταιρα), έχοντας για άξιο συμπαραστάτη του έναν παίχτη σαν τον DiGiorgio. Ο Suecof κάνει για μία ακόμη φορά πολύ καλή δουλειά στις κιθάρες, γεμίζοντας την κάθε γωνιά του άλμπουμ με όμορφες εμπνεύσεις, είτε αυτές παίρνουν τη μορφή ενός ουσιώδους solo, είτε μιας έξυπνης παρεμβολής με ακουστική κιθάρα, είτε μιας lead κολακείας με εμφατικό στόχο τη φωνητική μελωδία του ρεφρέν. Ο Owens, με τη σειρά του, παραμένει ο γνωστός Owens των υψηλών φωνητικών επιδόσεων, με τις Halfordικές ερμηνείες του και το εύκολα αναγνωρίσιμο vibrato του να βρίσκουν στους Charred Walls Of The Damned το πιο κατάλληλο όχημα για τη σπουδαία φωνή του.

Συγκεντρώνοντας τα περισσότερα από τα αναφερθέντα στοιχεία, το "Zerospan" δικαιολογεί απόλυτα την επιλογή του ως single, με τα "Cold Winds" και "Lead The Way" να διατηρούν ανάλογα επίπεδα αμεσότητας και κολλητικών φράσεων. Από την άλλη, τα "Forever Marching On" και "On Unclean Ground" εκπροσωπούν την πιο προοδευτική πλευρά του δίσκου, όμως εν τέλει χάνονται μέσα στην υπερβολικά μεγάλη ομοιογένεια του συνόλου του. Αυτό είναι και το μοναδικό -πλην σημαντικότατο- παράπτωμα του "Cold Winds On Timeless Days"˙ οι απειροελάχιστες διακυμάνσεις του, που, σε συνδυασμό με τη μακρά του διάρκεια, αφαιρούν μεγάλο ποσοστό της δυναμικής του. Και το θέμα είναι ότι κανένα κομμάτι δεν υστερεί έναντι άλλων, όλα τους διαθέτουν ποικίλες αρετές και σωστή δόμηση. Τι να το κάνεις όμως, όταν από ένα σημείο και μετά νομίζεις ότι ακούς το ίδιο ρεφρέν ξανά και ξανά;