Charlie Barnes

Το "More Stately Mansions" αποτελεί τη δεύτερη full length κυκλοφορία του κυρίου Charlie Barnes από το Leeds της Αγγλίας, πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο του, "Geekk", και αυτός ο alternative / indie rock δίσκος ακούγεται όσο αγγλικός θα περίμενε κανείς δεδομένης της καταγωγής του δημιουργού του, αλλά και της ενδυμασίας του, όπως παρουσιάζεται στο εξώφυλλο. Μία πόλη με τεράστια μουσική κληρονομιά, από τους Gang Of Four και τους Sisters Of Mercy μέχρι τους Kaiser Chiefs και τους σχετικά νέους Alt-J, φαίνεται να απέκτησε ένα νέο κομμάτι στη συλλογή της στο (περιποιημένο και καθαρό) πρόσωπο του Charlie. Εκείνος μέσα από τη συνεργασία του με τους progressive rockers Amplifier γνώρισε τον παραγωγό Steve Durose που έμελλε να αναλάβει την παραγωγή αυτής του της κυκλοφορίας.

Από πλευράς παραγωγής, λοιπόν, ο δίσκος βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Πλούσιες ενορχηστρώσεις, μερικά έντονα ξεσπάσματα και κυρίως πειστικές, καλοδουλεμένες και λυρικές ερμηνείες είναι τα πρώτα στοιχεία που αντιλαμβάνεται κανείς, ενώ η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι ζεστή (σαν αναλογική), ποικιλόμορφη και παραπέμπει σε σύγχρονο progressive rock. Πιθανότατα αυτός να ήταν και ο λόγος που ο Charlie Barnes εμπιστεύτηκε έναν παραγωγό με αντίστοιχη προϋπηρεσία, παρ' όλο που το ύφος της μουσικής του δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως progressive. Περισσότερο alternative / indie rock θα έλεγε κανείς με μερικά pop rock, post-rock και οπερικά περάσματα.

Ο δίσκος ξεκινάει με δύο πανέμορφα τραγούδια, το ομώνυμο και το "Sing To God" (ακούστε το live από το bandcamp του, θα εκπλαγείτε), με έντονη την επιρροή των Queen και των U2, ενώ στη συνέχεια ρίχνει τις ταχύτητες με την εξίσου ενδιαφέρουσα μπαλάντα "Easy, Kid". Από αυτό το τραγούδι του δίσκου, όμως, και σε πολύ μεγάλο βαθμό στη συνέχεια εκδηλώνεται η πραγματικά μεγάλη επιρροή στα φωνητικά του Charlie Barnes, οι Radiohead. Πολλές από τις συνθέσεις ξεκινούν «γυμνές», σχεδόν «αέρινες», με πιάνο ή κιθάρα να συνοδεύουν τη φωνή, που ειδικά στο "Balloons" Thom York-ίζει επικίνδυνα, και τελειώνουν με ολόκληρη την μπάντα να την πλαισιώνει πολύ εύστοχα, άλλοτε δυναμώνοντας τις εντάσεις και άλλοτε συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο. Το πρόβλημα του δίσκου είναι πως, με εξαίρεση τα πρώτα δύο κομμάτια, κινείται σε πολύ αργά tempo καθιστώντας τον κάπως βαρετό από ένα σημείο και μετά. Ίσως αν υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία, οι πραγματικά όμορφες αργές συνθέσεις, όπως το "Ghosts", το "House" και το "Hammers", να αναδεικνύονταν περισσότερο. Ίσως πάλι να είναι προσωπικό μου θέμα που κουράζομαι με τόσο μεγάλη δόση μπαλάντας, όμως ευθύνεται και ο δημιουργός όταν αποφασίζει να ξεκινήσει τόσο δυνατά τον δίσκο του, αποπροσανατολίζοντάς με.

Συνοψίζοντας, μπορώ να πω με σιγουριά πως πρόκειται για έναν αρκετά απαιτητικό δίσκο, όμως με κάθε ακρόαση κάποιες μελωδίες αποκτούν όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Θέλει χρόνο για να μυηθεί κανείς στην αυθεντική αγγλική και συνεπώς μελαγχολική διάθεση αυτού του καλλιτέχνη, πάντως θα μπορούσε άνετα να μας κάνει παρέα ένα βροχερό φθινοπωρινό απόγευμα. Σίγουρα δεν λείπει η έμπνευση και ο λυρισμός, σίγουρα υπάρχει φαντασία στις ενορχηστρώσεις και σίγουρα η φωνή του είναι αρκετά ζεστή για να μας μεταδώσει τα συναισθήματά του, όμως θα ήθελα στο μέλλον να ακούσω τον Charlie Barnes να εξερευνεί την '70s Queen και πιο up-tempo πλευρά του, που τόσο φαίνεται να ταιριάζει σ' αυτόν και την μπάντα του.