Celeste

Η Γαλλία έχει προσφέρει τελευταία μερικές εκπληκτικές μπάντες στον χώρο του ατμοσφαιρικού sludge και του ατμοσφαιρικού black metal. Οι Celeste κινούνται κάπου μεταξύ αυτών των δύο και φέτος δημιουργούν ένα διπλό concept άλμπουμ που σε πνίγει. Εκεί που τα προηγούμενα άλμπουμ του συγκροτήματος, Pessimiste(S) (2006), Nihiliste(S) (2008), Misanthrope(S) (2009) και Morte(S) Nee (S) (2010) ήταν έτοιμα σε μερικούς μήνες, ετούτο εδώ τους πήρε κοντά τρία χρόνια για να ετοιμαστεί.

Η ιστορία ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού, ενός έρωτα με τραγικό τέλος. Μια εξήγηση του πόσο δύσκολη είναι η εφηβεία αν οι γονείς δεν κάνουν το καθήκον τους. Κανένα ίχνος διασκέδασης, μόνο τυραννία και βασανιστήρια. Χωρίς γκρι αποχρώσεις, μόνο μαύρο. Σκέτο, σκληρό και πυκνό μαύρο. Μεθυσμένο, έτοιμο να συνθλίψει. Πνευματώδες και απαισιόδοξο. Post-hardcore, sludge και black metal στις πιο σκοτεινές τους εκδοχές. Συναρπαστικό και ταυτόχρονα θλιβερό. Μίσος και συμπυκνωμένος θυμός. Αποστροφή, γκρίνια, παράπονα και θάνατος.

Εξέλιξη μέσα στα χρόνια. Πορεία που έκανε καλύτερες τις μελωδίες τους, το hardcore ύφος τους και την εκφραστικότητα σε φωνητικά και λόγια. Σχεδόν όλα τους τα μέρη είναι πλέον πιο σκοτεινά. Η μουσική τους πιο πολύπλοκη και ανά φάσεις περίπλοκη. Κατάφεραν, εδω, να γίνουν άγριοι και ακραίοι χωρίς ίχνος φανφάρας και χυδαιότητας. Μπορείς να τους παρομοιάσεις με μια μίξη Rorcal, Time To Burn, Austere, Hexis, Cult Of Luna, Buried Inside, Love Sex Machine, Fen και Amesoeurs.

Αξίζει κάθε δευτερόλεπτο της ακρόασης αυτού εδώ του πονήματος. Δυο μέρη, μία ατμόσφαιρα. Στην αρχή οργή και στην συνέχεια ατμοσφαιρική θλίψη. Ξεκίνημα με σκατόψυχο black και μετά αργό και μισητό sludge. Φαντασία και σκέψεις. Ότι πιο ελεύθερο και όμορφο. Άσε το να σε τραβήξει μαζί του. Να σε πάρει σε τόπους όπου μπορείς να είσαι ελεύθερος, μόνος και να ζωγραφίσεις εσύ τον κόσμο που θέλεις.