Cauldron

New Gods

Dissosance Productions (2018)
Από τον Γιάννη Δούκα, 13/12/2018
Αξία σταθερή και αμετάβλητη. Η θυσία στους νέους θεούς είναι από τα καλύτερα LP τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πριν δύο χρόνια είχαμε ασχοληθεί με τους Καναδούς για χάρη του τότε νέου δίσκου τους "In Ruin". Ακόμα και τώρα ο δίσκος κρατάει τη μαγεία του και η μπογιά του δεν έχει ξεφτίσει καθόλου, δείγμα της αξίας των Cauldron. Κάτι που συμβαίνει σε όλες τις δουλειές τους, αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο.

Στη χρονική διάρκεια μεταξύ των "In Ruin" και “New Gods” ένα από τα πιο σημαντικά συμβάντα που έτυχαν στο group ήταν ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα σε μια περιοδεία. Ο κιθαρίστας τους, Ian Chains, έμεινε για λίγο καιρό παροπλισμένος μιας και είχε χτυπήσει το χέρι οι δε άλλοι την έβγαλαν ευτυχώς καθαρή. Σε αρκετές συνεντεύξεις τους δηλώνουν ότι αυτή η περιπέτεια τους επηρέασε πολύ και είχε αποτελέσματα στο άλμπουμ αλλά και στο εξώφυλλο.

Το cover art για τον δίσκο ομολογώ ότι μάλλον δεν το πολυπιάνω. Πιθανότατα να τους φέρνει και κάτι από τον τίτλο, "New Gods", αλλά ειλικρινά το τι κρύβεται, αν κρύβεται, από πίσω μου διαφεύγει. Ίσως αυτή η μαυρίλα να δείχνει την απεμπόληση οιασδήποτε αρνητικής ενέργειας ή κακοτυχίας. Και συνάμα με το background του ουρανού να καθρεφτίζει τη λέξη gods. Παράξενο σίγουρα αλλά δεν ξέρω πόσο επιτυχημένο το λες.

Αυτό, όμως, που για άλλη μια φορά τα σπάει αλύπητα είναι η μουσική τους και η απίστευτη ευκολία με την οποία γράφουν τραγουδάρες. Πέντε σερί άλμπουμ, πέμπτη σερί δισκάρα. Με όλα τα κλασσικά τους συστατικά μέσα. Καλά φωνητικά, ειδικά στο τρόπο χτισίματος μελωδιών και refrain. Εξαιρετικά riff, μέσα στο NWOBHM, μεστά παντρεμένα με ωραία solo. Βάλτε επίσης και τα δυνατά τύμπανα, τα οποία έχουν προσεχτεί ιδιαίτερα όσον αφορά τον ήχο τους. Βγάζουν ένα βάθος και ολοκληρώνουν εξαίσια τις συνθέσεις.

Για άλλη μια φορά οι Cauldron ακούγονται ιδιαίτερα μελωδικοί και συναισθηματικοί. Χαρακτηριστικά που υπήρχαν από το ντεμπούτο τους τώρα κάνουν πιο έντονη τηνπαρουσία τους και προβάλουν μια αρκετά σκοτεινή οπτική. Σαν μια μελαγχολική ματιά στα τεκταινόμενα που ήρθαν και έρχονται στο διάβα τους. Αλλά πάντοτε με δυναμική συνάμα ευαισθησία. Μια λογική του να μην το βάζεις κάτω με τίποτα.

Τα τραγούδια τους πάλι είναι δυναμίτες. Τα ρεφρέν στα "Prisoner Of The Past", "Letting Go" (τι θεματάρα έχει για εισαγωγή!!!) και "Save The Truth" μας λιώνουν. Γενικά ό,τι υπάρχει στον δίσκο σου καρφώνεται στο μυαλό. Και παρά την απλή δομή του, δεν το βαριέσαι ποτέ. Το γεγονός ότι πολλές φορές ο Decay αποκαλεί τη μουσική τους doom/aor θα φανεί ακριβέστατο αν δείτε πώς συνυπάρχουν τα "Together As None" με το "Drown". Ή τη σκοτεινότητα του "Save The Truth", την ασφυξία του instrumental "Isolation" με την a cappella στιγμή του "No Longer". Είχαμε γράψει και παλαιότερα ότι αυτή η ακροβασία των Cauldron τους στοιχίζει. Είναι πολύ μελωδικοί και ταυτόχρονα πολύ μεταλλάδες. Κρίμα για τις εκπληκτικές συνθέσεις τους αλλά και για την εν γένει ποιότητα που δείχνουν σαν συγκρότημα. Έχουν το στυλ τους και μερικές φορές αυτό γυρνάει μπούμερανγκ. Πόσο δύσκολο φαντάζει κάτι μεταξύ Dokken, Aaron Lee, Killer Dwarfs, Witchfinder General και Angelwitch; Κι όμως το κάνουν να μοιάζει πανεύκολο. Και συνάμα πολύ όμορφο και ειλικρινές.

  • SHARE
  • TWEET