Cattle Decapitation

Είναι εξόχως εντυπωσιακό πώς από πολύ ακραία μουσικά σχήματα τα τελευταία χρόνια έχουν βγει κυκλοφορίες αρκετά καινοτόμες. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στο death/grind όπου παρόλη την μονοδιάστατη αντίληψη στο πως κτιζόντουσαν τα τραγούδια βλέπουμε ξεκάθαρες τάσεις πειραματισμού και προσπάθειας εξόδου από τα όποια στεγανά. Το να είσαι ρηξικέλευθος είναι αρκετά φιλόδοξο εξ αρχής και κρύβει φυσικά παγίδες. Έτσι κάποιοι καταφέρνουν να εκφραστούν επαρκώς και άλλοι χάνονται σε κυκεώνες φιλαυτίας και τίποτε άλλο. Οι Αμερικάνοι Cattle Decapitation είναι από τις καλές περιπτώσεις. Νομίζω ότι τα πρώτα άλμπουμ τους δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά (υπάρχουν από το 1996 και δισκογραφούν από το 2000) αλλά τα τελευταία τρία συμπεριλαμβανόμενου και του φετινού είναι πολύ δυνατά.

Σκεφτείτε ένα κόσμο διαλυμένο από την μανία του ανθρώπου να καταναλώνει διαρκώς. Αυτό οδηγεί σε μία οικολογική καταστροφή όπου αυτό που υπάρχει είναι μουντά χρώματα και τίποτε άλλο. Η ανθρωπότητα κατέληξε υπηρέτης του εγώ της με συνέπεια να φτάσει σε κάτι που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του "The Anthropocene Extinction". Ένα πολύ δυνατό εξώφυλλο, από τον Wes Benscoter μόνιμος σχεδόν συνεργάτης των Cattle Decapitation, προσωπική αδυναμία και από τις δουλειές του με Autopsy και Deceased. Η ακουστική μεταφορά όλης αυτής της ιστορίας γίνεται μέσω οργιώδους death – grind με υπερηχητικές ταχύτητες και πολλές αλλαγές. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κάποια τραγούδια όπως πχ. στο "Mammals In Babylon" αναδομούν τα riff με οιονδήποτε τρόπο παράλληλα με αλλαγές στα tempo για να μοιάζει τελείως διαφορετικό. Αυτό βέβαια μερικές φορές θα κουράσει και δεν βοηθά στο να απολαύσεις το δίσκο.

Το μεγάλο ατού του σχήματος πιστεύω ότι είναι ο τραγουδιστής τους, Travis Ryan. Ο τύπος τα κάνει όλα και συμφέρει! Από τσιρίδες, guttural έως, και αυτό είναι και το δυνατό σημείο του άλμπουμ, κάτι ιδιαίτερα μελωδικά φωνητικά τα οποία βγάζουν κάτι σαν μελαγχολική ραψωδία πάνω σε κατεστραμμένες πόλεις. Είναι αρκετά δύσκολο να περιγραφούν, τα δοκιμάζει σχεδόν σ’ όλα τα τραγούδια, όπως και στο παρελθόν, και είναι highlight. Αυτή η ποικιλία στην έκφραση βοηθά πολύ στο να έχουν χαρακτήρα τα τραγούδια τους και θα πιάσετε τον εαυτό σας να αδημονεί να ξανακούσει τα σημεία αυτά. Ειδικά το κλείσιμο του "Plagueborne" ή το "Not Suitable For Life" αξίζουν προσοχής. Στο όλο κλίμα θα προσφέρει θετικά και η σχεδόν «κλινική» παραγωγή του Dave Otero. Σε άλλους δίσκους μου είναι αδύνατον να ακούσω τόσο ψυχρούς ήχους, ειδικά στα τύμπανα, αλλά εδώ κολλάνε αρκετά.

Συνολικά το "The Anthropocene Extinction" δίχως να είναι κάτι το συγκλονιστικό σου κρατάει το ενδιαφέρον. Θα ήθελα καλύτερα riff, λίγο πιο μεστό songwriting αλλά οι τύποι το έχουν το άθλημα και μάλιστα πολύ. Κοντά σε Cephalic Carnage (ίσως και λόγω ήχου), σε Benighted αλλά και κοντά σε μία grind εκδοχή των Mayhem του "Grand Declaration Of War" (λιγότερο σαλεμένη βέβαια) οι Cattle Decapitation σε τσιγκλάνε θετικά. Α, και οι στίχοι τους αξίζουν να τους δώσεις λίγο χρόνο.