Carnifex

Η πικρή αλήθεια είναι ότι το να αναφέρεις τη λέξη deathcore θα χτυπήσει καμπανάκια και θα προκαταλάβει αρνητικά τον μέσο μεταλά, χάρη στο κλίμα που έχουν εγκαθιδρύσει οι απανταχού ελιτιστές της βαριάς μουσικής σκηνής. Και αλήθεια, επίσης, είναι ότι υπάρχουν πολλά συγκροτήματα στον χώρο που δεν κάνουν και ό,τι καλύτερο στο να αναδείξουν τι μπορεί να προσφέρει το είδος. Οι αμερικάνοι Carnifex, από την άλλη πλευρά με τον έκτο δίσκο τους, "Slow Death", συνεχίζουν στα χνάρια του προηγούμενου, "Die Without Hope", και αποδεικνύουν σε σαράντα λεπτά, ότι εξακολουθούν να υπάρχουν και αξιόλογες κυκλοφορίες. Και αυτό το καταφέρνουν με έναν δίσκο ο οποίος παραμένοντας στον ήχο του deathcore, δεν έχει χάσει τη δυναμική του, δεν είναι απλώς ένα συγχρονισμένο χοροπηδητό πάνω σε ατελείωτα breakdowns.

Η αρχή γίνεται με το "Dark Heart Ceremony" το οποίο φτιάχνει σταδιακά την ατμόσφαιρα για να μπει με φόρα και μένος η μπάντα με τρέμολο, με blast beats και φυσικά με breakdowns, τυπικά του είδους, σχετικά προβλέψιμα, αλλά χωρίς να μειώνουν τίποτα από την ένταση του κομματιού. Αυτό το ύφος θα διατηρηθεί καθόλο τον δίσκο, του οποίο το μεγάλο ατού είναι το πώς διατηρείται η βαριά ατμόσφαιρα σε όλα τα κομμάτια. Η χρήση πλήκτρων και μελωδικών τρέμολο, μαζί με τους καταθλιπτικούς - μηδενιστικούς στίχους, καταφέρνουν να βάλουν τον ακροατή σε ένα σκοτεινό κλίμα, αποδεικνύοντας πόσο καλά έχει ενσωματώσει η μπάντα στοιχεία και από το μαυρομεταλικό χώρο της μουσικής σκηνής. Αυτήν την ατμόσφαιρα έρχεται να ενδυναμώσει και το instrumental κομμάτι "Life Fades To A Funeral", που αποτελεί ανάπαυλα στο πανδαιμόνιο του σκληρού ήχου που προηγήθηκε για να συνεχίσει ο δίσκος προς το τελείωμα.

Πέραν του κλίματος που διατηρεί ο δίσκος, από μουσική αρτιότητα η δουλειά επίσης είναι εξαιρετική, με δύο πράγματα να ξεχωρίζουν περισσότερο απ' όλα. Από την μία τα φωνητικά έχουν την κατάλληλη ποικιλία ώστε και να περνάνε το απαραίτητο συναίσθημα, αλλά και να εναλλάσσουν ύφος ώστε να μην γίνεται βαρετό το άκουσμα. Από την άλλη γίνεται απίστευτη δουλειά στα ντραμς, όπου είναι η χαρά των blast beats, χωρίς βέβαια αυτά να γίνονται μόνο για λόγους επίδειξης, καθώς πάντα ενσωματώνονται στα κατάλληλα σημεία. Η κιθάρα είναι εκεί απλά για να κάνει τη δουλειά της, έχοντας λίγες στιγμές που θα πάρει τα ηνία στα κομμάτια, παρ' όλα αυτά υπάρχουν ορισμένα ωραία solo όπου αναδεικνύεται. Συνολικώς, όλα βρίσκονται σε κατάλληλη ισορροπία, πράγμα που δείχνει την πολύ καλή παραγωγή, ιδίως με τη συμβολή στα σωστά σημεία πλήκτρων και ορχηστρικής επένδυσης.

Μόνο αρνητικό εντοπίζεται, είναι ακριβώς επειδή δεν υπάρχει τεράστια ποικιλία στην κιθάρα, καθώς αυτή πολλές φορές αναμασά τους κλασσικούς ήχους του deathcore και τα breakdowns, και το αλατοπιπέρισμα των κομματιών βασίζεται περισσότερο στα φωνητικά, ανά φάσεις αισθάνεσαι να γίνεται επανάληψη του υπάρχοντος υλικού. Παρ' όλα αυτά, έχει πολλές καλές στιγμές με κομμάτια όπως το "Drown Me In Blood", "Pale Ghost", "Six Feet Closer to Hell", "Servants To The Horde".

Καταφανώς, όσοι βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα της λέξης deathcore, δεν έχουν πολλές πιθανότητες να αλλάξουν γνώμη με τον εν λόγω δίσκο, παρ' όλα αυτά, οι υπόλοιποι που βρίσκονται κάπου στο ενδιάμεσο, έχουν την ευκαιρία να ακούσουν μία από τις πιο αξιόλογες κυκλοφορίες στο είδος για φέτος.