Caravan

Paradise Filter

Pledge Music (2013)
Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 17/02/2014
«If I Could Do It All Over Again...» Χωρίς να θέλω να σε κολακέψω, φίλε Pye, νομίζω πως μπορείς...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όπως και να το κάνεις, δέκα χρόνια είναι αρκετά. Μέχρι και το t-shirt που αγόρασα στην τελευταία τους συναυλία ξεχείλωσε! Ξέρετε κάτι, όμως; Άξιζε η αναμονή, μέχρι τον περασμένο μήνα! Όχι γιατί ο δίσκος είναι το «νέο» "If I Could Do It All Over Again, I'd Do It All Over You" ή το «καινούργιο» "In The Land Of Grey And Pink" (τι είπα, ο βλάσφημος…). Δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο. Άλλωστε, τα αριστουργήματα δεν είναι εύκολο να επαναληφθούν. Εκτός από αυτά, λάβετε υπόψη πως στο άλμπουμ αυτό δε συμμετέχει ο παμμέγιστος Dave Sinclair,ούτε και οι αγαπημένοι Richard Coughlan και Jimmy Hastings, οι οποίοι είχαν δώσει το παρών στο "The Unauthorised Breakfast Item". Κι όμως, ο δίσκος είναι πολύ καλός! Σιγά μήπως δεν έφταναν οι Pye Hastings, Geoffrey Richardson και Jan Schelhaas (ρε, φίλε, πάρ’ το απόφαση και μπες σε αεροπλάνο, για να παίξεις επιτέλους με τους Camel), μαζί με τον εξαίρετο session μουσικό Jim Leverton, τον επανακάμψαντα Doug Boyle και τον βραβευμένο ντράμερ Mark Walker.

Το περίεργο στην περίπτωση του "Paradise Filter" είναι πως η δύναμή του εστιάζεται στα λοξοκοιτάγματα από τον παραδοσιακό progressive ήχο του κορυφαίου αυτού γκρουπ (ακολουθεί υπόκλιση). Ναι, ναι, έχω συναίσθηση του τι λέω και δεν προσπαθώ να εντυπωσιάσω. Οι σαφέστερες παρά ποτέ επιρροές από τη folk, το soft και το hard rock, κάνουν το πολυαγαπημένο ορθόδοξο progressive ακούγεται ως θείο δώρο! Και πράγματι είναι, αν αναλογιστεί κανείς το βιασμό που υφίσταται από τη σύγχρονη αναβίωσή του, μέσα από τη μουσική δεκάδων ατάλαντων συγκροτημάτων. Αν και δεν συνηθίζω ιδιαίτερα να μιλάω ξεχωριστά για τα τραγούδια ενός δίσκου, νομίζω πως στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό επιβάλλεται. Κατ' αρχάς, για τους ανυπόμονους, προτείνω το "I'm On My Way" που φλερτάρει υπέροχα με το hard rock και έχει ευπρεπή δάνεια από τους Fleetwood Mac, το αληθινά εθιστικό "This Is What We Are" που φέρνει στο νου τους Pink Floyd της εποχή του "The Final Cut", αλλά και τα "Pain In The Arse" και το κορυφαίο του δίσκου φερώνυμο (στο σημείο αυτό αναφωνώ: «τι τραγουδάρα...»), που διεκδικούν τον τίτλο των πιο αυθεντικών Caravan τραγουδιών που θα χωρούσαν στο "In The Land Of Grey And Pink" και μας θυμίζουν γιατί το progressive rock λεγόταν αρχικά jazz rock. Μιλώντας για σημάδια από το παρελθόν τους, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τα "All This Could Be Yours" και "I'll Be There For You" που μοιάζουν να έρχονται από την περίοδο του "For Girls Who Grow Plump in the Night", αλλά και τα ανεξίτηλα "Fingers In The Till" και "Farewell My Old Friend" που παραπέμπουν κυρίως στους Camel και δευτερευόντως στον Mark Knopfler. Προσθέστε σε αυτά το "Dead Man Walking" με την αισθητική των Supertramp και του Steven Wilson, αλλά και το "Trust Me I Am A Doctor" που μου μοιάζει για leftover από το "If I Could Do It All Over Again, I'd Do It All Over You" (λέμε, τώρα...) και θα έχετε μια αντιπροσωπευτική εικόνα.

Κι αν όλα αυτά παραπέμπουν κυρίως σε progressive rock, μην ξεγελαστείτε, γιατί η επίγευση του δίσκου είναι κάτι πέρα από το progressive. Κι αν αυτό μάλλον σας «χαλάει», μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, πριν το ακούσετε (περισσότερες από τρεις φορές).
  • SHARE
  • TWEET