Candlemass

Μόλις έπιασα στα χέρια μου την εν λόγω κυκλοφορία, αισθάνθηκα πως το σαρδόνιο χαμόγελο του γκριζωπού κρανίου στο μαύρο εξώφυλλο έκρυβε πολλά και σίγουρα δεν ήταν τυχαίο. Κάτι ήθελε να μου πει ή ήταν απλά η ιδέα μου; Όλες οι απαντήσεις και η λύση του μυστηρίου πίσω από την αποχώρηση του μεγάλου Messiah Marcolin και την αντικατάστασή του από τον κύριο Robert Lowe (υπόκλιση) θα δίνονταν αμέσως μόλις πατούσα το «play» και δεν άργησα...

Το να μπαίνεις στη θέση του κριτή έχοντας απέναντί σου κάτι που έχεις αγαπήσει με το πέρασμα των χρόνων (για να μην πω «λατρέψει») θα συμφωνήσετε και εσείς πως δεν είναι εύκολη υπόθεση. Τόσα χρόνια τους παρακολουθώ από κοντά, τους συντροφεύω στα live τους και φυσικά μου έχουν κρατήσει πολύ καλή μουσική συντροφιά ατελείωτα βράδια σκέψης και περισυλλογής - άρα το έργο μου αυτή την ώρα κάθε άλλο παρά εύκολο μπορεί να χαρακτηριστεί.

Η ολοκαίνουρια δουλειά των πολυαγαπημένων μας Candlemass είναι πλέον γεγονός και η ανυπομονησία όλων από την ώρα που μάθαμε για την προσθήκη του Robert Lowe στους κόλπους τους έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Άξιζε όμως; Η απάντηση σίγουρα δε δίνεται με ένα ξερό «ναι» ή «όχι». Όσοι περιμένετε να ακούσετε ένα δεύτερο "Epicus Doomicus..." μάλλον θα απογοητευτείτε - ναι μεν το εξώφυλλο μπορεί να θυμίζει τις παλιές καλές εποχές, όπως και η «καινούρια» φωνή που δεν ακούει στο βροντερό όνομα του κυρίου Marcolin, το περιεχόμενο όμως ουδεμία σχέση έχει με τα πρώτα χρόνια τους.

Θα απογοητευτείτε επίσης και όσοι περιμένετε έναν δίσκο στα μέτρα των "Ancient Dreams" και "Nightfall". Το "King Of The Grey Islands" θα τολμήσω να πω πως είναι το καινούριο πρόσωπο των Candlemass ή, απλά, μια καλή συνέχεια της ομώνυμης δουλειάς τους: τείνει πιο πολύ στα προσωπικά projects του κυρίου Edling (βλέπε Abstract Algebra, Krux) -αυτός ήταν ο λόγος άλλωστε για τον οποίο αποχώρησε ο μελωδικός γίγαντας- και ταυτόχρονα έχει αρωματιστεί από στοιχεία Solitude Aeturnus, χάρη στις φωνητικές και ερμηνευτικές ικανότητες του κυρίου Lowe, o οποίος παρόλα αυτά προσπαθεί να προσαρμόσει το underground στυλ του σε αυτό των Candlemass, δυστυχώς χωρίς επιτυχία σε κάποιες στιγμές του άλμπουμ: λες και κάποια μέρη είναι κομμένα και ραμμένα στην φωνή του Messiah, γεγονός που προδίδει πως, πριν την ανακοίνωση του νέου τραγουδιστή, ήταν ήδη γραμμένα και κάποιος έπρεπε να βρεθεί ξαφνικά για να τα ερμηνεύσει, μιας και τους άφησε στα κρύα του λουτρού...

Συνθετικά, μην περιμένετε να βρείτε τη μεγάλη έκπληξη: 10 κομμάτια, μικρής σχετικά διάρκειας σε σχέση με τα 7λεπτα που μας έχουν συνηθίσει, σε mid tempo κυρίως διαθέσεις, αν και σε κάποια σημεία μου δόθηκε η εντύπωση πως πρόκειται για μια καλοκουρδισμένη μηχανή που προσπαθεί να τα «τρέξει», δηλαδή καμία σχέση με τις πολυαγαπημένες doom ταχύτητες. Ξεχώρισα το "Devil Seed", κυρίως για την ερμηνεία του Lowe και το standard riff που καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή ότι φέρει τη σφραγίδα του Leif Edling, και το "Embracing The Styx" για το πολύ μελωδικό και μελαγχολικό κλείσιμό του και συνάμα και του cd.

Συνοψίζοντας, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το "King Of The Grey Islands" δεν είναι ένα κακό άλμπουμ, δεν είναι όμως και αυτό που περιμένει να ακούσει ο οπαδός των Candlemass, με τα θανατερά riffs και τις βαριές κιθάρες που θα οδηγήσουν τον καθένα ευχαριστημένο προς το Τέλος του. Ακούγοντάς το ξανά και ξανά, μου έκανε πιο πολύ για προσωπική δουλειά του κυρίου Edling με guest τον Robert Lowe και προτιμότερο θα ήταν να το κυκλοφορούσαν με το όνομα των Krux, παρά ως έχει, εν ονόματι της δόξας και του αζημίωτου, βεβαίως βεβαίως. Αλλά εγώ μια ταπεινή θαυμάστριά τους είμαι, η κρίση του καθενός είναι αλάνθαστη και είναι αυτή που στο τέλος μας οδηγεί πάντα σωστά. Η ακρόαση επιβάλλεται και ίσως είναι η ώρα να κοιτάξουμε μπροστά. Η νέα εποχή των Candlemass είναι πια γεγονός και άλλος αέρας πνέει πλέον πάνω από τις «γκρίζες Νήσους»...