Callisto

Οι Φινλανδοί το 2006 είχαν κυκλοφορήσει το "Noir", έναν δίσκο επίκαιρο και πολύ ελπιδοφόρο. Βαρύς όσο άρμοζε στο είδος και αρκετά δυνατός. Προσωπικά τους έβαλα ψηλά στις προτιμήσεις μου και περίμενα πολλά από αυτούς. Αργότερα το 2009 όμως, με τον επόμενο δίσκο τους "Providence", εν μέρει απογοητεύτηκα. Έψαχνα κάτι ακόμα πιο δυνατό που θα ταίριαζε στα γούστα μου και θα τράβαγε το sludge τους πιο μακριά, αλλά τελικά άκουσα ένα καθόλου βαρύ post-rock που, βάση αυτού που περίμενα, δεν μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση.

Φέτος, μην έχοντας ιδιαίτερες προσδοκίες, ήρθα αντιμέτωπος με ένα ατμοσφαιρικό εν μέρει sludge, το οποίο μπλεγμένο με αρκετά προοδευτικές ιδέες καταλήγει σε μια post-rock κυκλοφορία με ψηλά τις χορδές και χαμηλά τους τόνους. Τα φωνητικά έχουν ποιότητα και παρότι δεν αγριεύουν πάρα πολύ, φτιάχνουν μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Τα κομμάτια είναι κάπως πιο σοφιστικέ από παλιότερα. Τα τύμπανα σε μερικές στιγμές είναι ακόμα πιο jazz. Τα βουητά τους πιο βατά και τα κιθαριστικά τους περάσματα σίγουρα πιο πιασάρικα. Αν απολαμβάνεις το post-rock με πινελιές metal a la Intronaut και Year Of No Light, χωρίς καμία αγριάδα πλέον και με χαλαρή ροή, ο δίσκος μπορεί να σε κερδίσει. Αν ψάχνεις κάτι πιο δύσκολο, βαρύ και σκισμένο, από τα παλιά, καλύτερα ξέχνα το. Το ύφος τους και ο ήχος τους ναι μεν παρουσιάζεται ιδιαίτερα και δείχνουν ότι είναι διαφορετικοί από τα συνηθισμένα, αλλά δεν ξεπερνάει τις προηγούμενες προσπάθειες τους, παρότι μεμονωμένα κάποια κομμάτια μπορεί να είναι πιο προοδευτικά και εύηχα. Αρκετά καλοφτιαγμένο το "Backbone". Σχετικά βαρύ και ιδιαίτερο το "Breasts Of Mothers" και, παρότι πειραματικό, εμφανώς προοδευτικό και εξαιρετικό "Old Souls" κάνουν την διαφορά εδώ.

Περισσότερο prog λοιπόν, αρκετά πιο άμεσο και αισθητά πιο ελκυστικό, έρχεται να αποτελέσει μια ευχάριστη ακρόαση η οποία κρύβει ωραίες στιγμές, αλλά καταλήγει να μην μπορεί να φτάσει το ζενίθ της μπάντας με το "Noir" και τελικά να μην αποτελεί καλύτερη εξέλιξη του προηγούμενου πονήματός τους.