Call Of The Void

Dragged Down A Dead End Path

Relapse (2013)

Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 16/04/2013

«Μια ανηλεής επίθεση που ζυγίζει ομοιόμορφα το μεταλλικό hardcore με το crust και τη grind φρενίτιδα»

Νεοσύστατη μπάντα από το Αμέρικα που μέχρι πρότινος ονομαζόταν Ironhorse αλλά για λόγους copyright (φαντάζομαι) μετονομάστηκε σε Call Of The Void. Ως Ironhorse κυκλοφόρησαν πέρσι το υποφαινόμενο, αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο τους (δίνοντας το μάλιστα δωρεάν από το bandcamp τους), το οποίο αποτέλεσε και μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς για μένα. Αρχικά προοριζόταν για παρουσίαση μέσω του Underground αφιερώματός μας, αλλά στο ενδιάμεσο τα λαγωνικά της Relapse πρόλαβαν και τους τσίμπησαν αναλαμβάνοντας να επανακυκλοφορήσουν το "Dragged Down A Dead End Path", οπότε καλύτερη αφορμή για μια πλήρη παρουσίαση δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Οι Call Of The Void εδώ, λοιπόν, εξαπολύουν μια ανηλεή ηχητική επίθεση η οποία αποδομείται σε δέκα κομμάτια 26 λεπτών, διάρκεια ιδανική για το ύφος του δίσκου. Αυτό συμβαίνει γιατί καταφέρνουν και ζυγίζουν ομοιόμορφα το μεταλλικό hardcore τους με το crust και τη grind φρενίτιδα, οπότε ούτε μικρότερη θα μπορούσε να είναι η διάρκεια αφού έτσι τα κομμάτια «αναπνέουν» καλύτερα, ούτε και μεγαλύτερη ώστε να κινδυνεύει να κορεστεί. Ανάμεσα στις τρελαμένες ταχύτητες, κάποιες λίγες φορές απλώνουν τις συνθέσεις και χάρη στη χρήση γενναίων δόσεων feedback, παρουσιάζουν μια πιο βαλτώδη sludge πλευρά, προσφέροντας έξτρα όγκο.

Συνθετικά η δουλειά που έχει γίνει είναι εξαιρετική με τα τύμπανα να δεσπόζουν πάνω απ' όλα. Φανταστικά γεμίσματα χωρίς να αναλώνονται σε ανούσια blasts και με περίσσια τεχνική, πρωτοστατούν σε αυτή την επίθεση, σφυροκοπώντας δίχως έλεος. Οι κιθάρες κερνάνε πόνο, θυμίζοντας έντονα την κιθαριστική δουλειά των Pig Destroyer που μοιάζει να μπλέκεται με τους πιο τσιτάτους ρυθμούς των Converge και Trap Them. Breakdowns εδώ δεν υπάρχουν παρά μόνο δεσποτικά ξεσπάσματα που απεχθάνονται κάθε είδους επαναληψιμότητα. Η φωνή σκούζει δίχως αύριο, θυμωμένη ξερνώντας μηδενιστικούς στίχους, εντείνοντας αυτή την αύρα μίσους που εκπέμπει ο δίσκος.

Οι Call Of The Void στο ντεμπούτο τους τα κάνουν όλα άψογα. Αν και δεν ανοίγουν νέους δρόμους (πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό, ειδικά στο grind;), ξεφεύγουν από τις στερεότυπικές δομές και προσφέρουν ένα μικρό διαμαντάκι που δεν θα αφήσει κανένα αυχένα στη θέση του.

Μανώλης Κληρονόμος

Κάπου χαμένος μέσα στον σουρεάλ κόσμο του Luis Buñuel, στην αστρική ψυχεδέλεια των Coil, στην αναρχοπάνκ φαντασία του Grant Morrison και στον φακτουαλισμό του William Burroughs, ψάχνει την ακρότητα...