Cage The Elephant

Tell Me I'm Pretty

RCA (2015)
Από την Βάσω Καραντζάβελου, 29/12/2015
Οι Cage The Elephant συνεχίζουν να διευρύνουν τους μουσικούς τους ορίζοντες κι αυτό είναι προς τιμήν τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έχουν περάσει οκτώ χρόνια και τρία άλμπουμ από τότε που οι Cage The Elephant ξεκίνησαν την καριέρα τους και κάθε άλλο παρά άσημο σχήμα θα τους λέγαμε. Με ένα όνομα που κεντρίζει το ενδιαφέρον και συνεχείς αλλαγές ύφους έχουν εμφανιστεί στα μεγαλύτερα φεστιβάλ, έχουν περιοδεύσει με κάποια από τα καλύτερα rock συγκροτήματα (Foo Fighters, The Black Keys), ενώ το 2015 διεκδίκησαν και ένα Grammy. Από τις καθαρά indie απαρχές και την μετέπειτα πιο σκληρή alt rock οι Cage The Elephant θα έλεγε κανείς πως είχαν καταλήξει στον χαρακτηριστικό ολόδικό τους ήχο στο "Melophobia "του 2013, τον δίσκο που έφερε εμπορική επιτυχία αλλά και αναγνώριση, ακόμη κι από την αποστειρωμένη ελίτ των Grammy. Το "Tell Me I'm Pretty" κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες του 2015, επιχειρώντας να πιάσει τη μουσική βιομηχανία στον ύπνο και να κάνει τους Cage The Elephant οριστικά από support band σε headliners των μεγαλύτερων φεστιβάλ.

Το "Tell Me I'm Pretty" είναι η πρώτη δουλειά της μπάντας χωρίς τον παραγωγό των προηγούμενων δίσκων, Jay Joyce, και εδώ τον αντικαθιστά ο Dan Auerbach. Ο τελευταίος αποδείχτηκε πολυπράγμων, αφού εκμεταλλεύτηκε έξυπνα το ανενεργό διάστημα των Black Keys, βγάζοντας έναν δίσκο με τους The Arcs και εκτελώντας χρέη παραγωγού μεταξύ άλλων για την Lana Del Rey, τους Growlers και φυσικά τους Cage The Elephant. Εδώ η επιρροή του είναι τουλάχιστον τεράστια. Southern blues ήχος, percussion και τα scratch vocals του Auerbach αναμειγνύονται με το κλίμα του "Melophobia", έχοντας κατεβάσει τουλάχιστον μία ταχύτητα συγκριτικά με το προηγούμενο άλμπουμ. Ο ήχος έχει μαλακώσει αρκετά και έχει εγκολπώσει στοιχεία early '60s-'70s blues, μαζί με φωνητικά που φέρνουν σε βρετανική alternative.

Αυτό το bluesy κράμα είναι κατά βάση ήπιο και γλυκό, χωρίς να λείπουν και οι πιο σκοτεινές στιγμές (π.χ. "Too Late To Say Goodbye") που δεν θυμίζουν σε τίποτα τα ανάλαφρα κομμάτια του πρώτου, ομώνυμου δίσκου και τις punk καταβολές τους. Η παραγωγή είναι ιδιαίτερα ζεστή, σχεδόν φυσική, προσπαθεί να μιμηθεί το αυθεντικό blues και jazz κλίμα, η ποιότητα όμως προδίδει την ακριβή και προσεγμένη δουλειά που έχει γίνει. Το πρώτο ήμισυ του δίσκου ρέει εύκολα, έχει κάτι από την "Brothers" περίοδο των Black Keys, με καλύτερα κομμάτια τα "Trouble", "Too Late To Say Goodbye" και "Cold Cold Cold". Το άλλο μισό του άλμπουμ κάνει κοιλιά, χωρίς κάποια αξιοσημείωτα κομμάτια, με μόνη εξαίρεση το "Portuguese Knife Fight", ένα σαρκαστικό, αγνό indie rock κομμάτι που θυμίζει Arctic Monkeys.

Οι στίχοι και πάλι περιστρέφονται γύρω από βαρυσήμαντους άξονες που απασχολούν τα μέλη της μπάντας, στον δρόμο που χάραξε το "Melophobia" (μάλιστα «melophobia» σημαίνει «ο φόβος για τη μουσική»). Ο θάνατος εμφανίζεται ως θέμα σε αρκετά σημεία («All your days spent countin' numbers 'til one day you'll find / That life has passed you by» , «Hold on with all your might / You're gonna die, die / Open up your eyes or life will pass you by»), όπως και η αγάπη («I was always playing the part first love only set by a spark / There was no way changing my mind», «Everywhere I look I catch a glimpse of you»). Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η όμορφη μπαλάντα "Trouble", με επιρροές από Beatles και Radiohead, ενώ άλλες συνθέσεις που ξεχωρίζουν είναι η αχαλίνωτη rock πανδαισία του "Mess Around" και το vintage πνευματικό παιδί του Jim Morrison, "Cold Cold Cold".

Τελικά οι Cage The Elephant θα βρεθούν αυτό το καλοκαίρι να παίζουν στην prime time των μεγάλων φεστιβάλ; Χμ, παίζεται. Εκεί που όλοι περιμέναμε πως είχαν βρει τον τελικό μουσικό προσανατολισμό τους, έρχεται το "Tell Me I'm Pretty" να το ανατρέψει. Η μπάντα από το Kentucky, ενώ έχει βρει ένα σταθερό υπόβαθρο στον ήχο του "Melophobia", συνεχίζει να εξερευνά νέες μελωδίες. Όχι με ιδιαίτερη επιτυχία, αφού στερείται την φαντασία του προκατόχου του. Βέβαια μέσα στην ενδιαφέρουσα μεν, αρκετά ανιαρή δε, στροφή των Cage The Elephant υπάρχουν και κάποιες εξαιρετικές συνθέσεις - αποτέλεσμα συγκερασμού όλων των μέχρι τώρα μουσικών δοκιμών τους. Οι Cage The Elephant συνεχίζουν να διευρύνουν τους μουσικούς τους ορίζοντες κι αυτό είναι προς τιμήν τους, με το νέο τους πόνημα να ευχαριστεί σίγουρα τους die hard fans, να απομακρύνει άλλους και να προσελκύει φρέσκο αίμα. Τώρα μένει να δούμε το κατά πόσο θα δέσει το νέο προσωπείο της μπάντας με την εκρηκτική on stage περσόνα του Matt Shultz.

  • SHARE
  • TWEET