Bumblefoot

O δέκατος δίσκος του Ron 'Bumblefoot' Thal στα 20 χρόνια δημιουργικού «οίστρου», ήρθε επτά χρόνια μετά την τελευταία του δουλειά. Στο ενδιάμεσο ήταν μέλος των Guns N' Roses, με τις συνεχείς περιοδείες να μην του επιτρέπουν να επικεντρωθεί στο υλικό του. Ο 45-χρονος Bumblefoot έγραψε όλα τα τραγούδια, έκανε την παραγωγή, τη μίξη και το mastering στο δικό του στούντιο. Τραγούδησε και -πλην των drums του Dennis Leeflang- έπαιξε όλα τα όργανα.

Έχει παραδεχτεί τις επιρροές της νέας του δουλειάς. Queen (ξεκάθαρα), David Bowie, Muse, George Harrison και Iron Maiden είναι οι «δηλωμένες εμπνεύσεις» (ξέχασε τους Guns N' Roses...) και θα τις «ανακαλύψετε», άλλες περισσότερο κι άλλες καθόλου! Aν χάριζε τα "Clots" και "Little Brother Is Watching" στους Muse, θα του έλεγαν «ευχαριστώ» και θα τον έκαναν και τέταρτο μέλος τους!

Η βιρτουοζιτέ και η άψογη τεχνική του στην κιθάρα, δεν μπορούν να... κρυφτούν, αλλά ο ίδιος δεν καταφεύγει σε εντυπωσιακά «τρικ» και «macho» σόλο. Ο δίσκος είναι κιθαριστικός, όλα εκφράζονται μέσω αυτής. Η φωνή του ναι μεν είναι ικανοποιητική, αλλά δεν έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ή το συναισθηματικό βάθος για να πάει λίγο παραπέρα τα τραγούδια. Oι στίχοι, με λίγες εξαιρέσεις, μιλούν για τη ζωή εν μέσω της ψηφιακής εποχής, πολλές φορές και σε προσωπικές εμπειρίες (το "Clots" αφορά περιπέτεια υγείας). Σου αρέσει ή όχι ο δίσκος του, δεν μπορείς να μην παραδεχτείς τη σεμνότητα και την αγάπη του σε αυτό που κάνει. Το "Little Brother Is Watching" έχει προσωπικότητα, και παράλληλα θέλει (ή προσπαθεί καλύτερα) να πει κάτι περισσότερο από κορίτσια και αυτοκίνητα.

To πρώτο «μισό» του δίσκου κυλά αβίαστα, με πιασάρικα και «ραδιοφωνικά» τραγούδια. "Argentina" και "Don't Know Who To Pray To Anymore" (αρχικά προορισμένα και τα δύο να δοθούν στους Guns N' Roses) είναι δείγματα ενός μοντέρνου rock ήχου, με την έννοια πως, ναι μεν «κοιτά» το παρελθόν, αλλά θέλει να ακούγεται σύγχρονος. Σε έναν πιο δίκαιο κόσμο, αυτά τα τραγούδια, συν το "Higher", βγαλμένο από τις MOR σελίδες των '80s, θα είχαν θέση στο airplay rock σταθμών.

Παρά τους πολλούς δίσκους, έγινε γνωστός ως κιθαρίστας με τεράστιες δυνατότητες, αλλά αυτός θέλει να αφήσει «στίγμα» ως ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. Στα έντεκα τραγούδια με μία ώρα διάρκεια, ο ρυθμός και η μελωδία ήταν στον νου του, με μια παραγωγή «κρύσταλλο», να αναδεικνύει κάθε ήχο. Το πρόβλημα είναι πως από μια στιγμή και μετά, νιώθεις να βιώνεις ένα déjà vu. Mε εξαίρεση το "Cuterebra" (ακριβώς στο μέσο του δίσκου), δεν συναντάς εκπλήξεις, κυρίως στην ενορχήστρωση που πολλές φορές αναλώνεται σε χαλαρές progressive διαδρομές, που απλά μεγαλώνουν τη διάρκεια του τραγουδιού. Το δεύτερο, αδύναμο, μισό με τα "Women Rule The World", "Sleepwalking", "Eternity", "Never Again" ηχούν στα αυτιά μου, ως σαφώς πιο αδύναμα σε σχέση με τα πρώτα κομμάτια του δίσκου, με ανέμπνευστα ρεφρέν, τυπική δομή και εκτέλεση.

Το "Little Brother Is Watching" ηχεί τίμιο αλλά άνισο. Δίχως να είναι κακό, μοιάζει δίχως ψυχή και διάθεση για μεγαλύτερο ρίσκο. Οφείλεις να του δώσεις μία ακρόαση, η δεύτερη ή τρίτη είναι δική σου υπόθεση.