Buddy Guy

Όταν ένας δίσκος μπαίνει τόσο δυναμικά και με την κιθάρα να «καπνίζει», όσο ο συγκεκριμένος, ξέρεις από την αρχή ότι αποκλείεται το θέμα να στραβώσει στη συνέχεια. Ειδικά όταν το εξώφυλλο φέρει φαρδύ – πλατύ το όνομα του Buddy Guy. Ο 71χρονος πλέον μπλουζίστας, έχει αποδείξει εδώ και καιρό ότι πέρα από συναισθηματισμούς, είναι από τους ελάχιστους γερόλυκους του είδους που έχει πραγματικά ακόμα κάτι καινούργιο να πει. Αυτό αποδεικνύεται για μία ακόμα φορά και από την φετινή του δουλειά, που περιλαμβάνει 12 πρωτότυπες συνθέσεις - έστω και αν μόλις στις επτά έβαλε αυτός το συγγραφικό χεράκι του.

“I’m as good as it gets” αναφωνεί στο δεύτερο κιόλας στίχο του δίσκου, και δεν μπορούμε παρά να το συνομολογήσουμε κι εμείς. Δεν είναι τυχαίο ότι χωρίς να φοβηθεί στο παραμικρό τις συγκρίσεις, καταφέρνει να «αναμετρηθεί» με τους εξαιρετικούς νεότερους καλεσμένους στο δίσκο του, και πάντα κλέβει την παράσταση. Το ζεύγος των Derek Trucks και Susan Tedeschi, ο Eric Clapton, ο Robert Randolph και ο 9-χρονος (!) Quinn Sullivan, όλοι στο φινάλε υποκλίνονται στο Guy, έχοντας πάντως ο καθένας προλάβει να αφήσει το στίγμα του στο χρόνο που του διατέθηκε.

Ακολουθώντας πιστά αυτά που μας έχει (καλo)μάθει να περιμένουμε με τις κυκλοφορίες του (έντονα ηλεκτρισμένες κιθάρες, καταιγιστικά Chicago και αργόσυρτα groove-άτα blues, licks που θα διδάσκονται στις blues σχολές του μέλλοντος και solos που σε στέλνουν αδιάβαστο), το μόνο που απομένει να αξιολογηθεί σε κάθε κυκλοφορία του, είναι κατά πόσο η συνταγή πέτυχε και αυτή τη φορά. Ακόμα λοιπόν κι αν στο σχετικά πρόσφατο (για κάποιον που ηχογραφεί επί πέντε δεκαετίες) παρελθόν έχει να επιδείξει καλύτερες κυκλοφορίες, όπως το “Damn Right I’ve Got The Blues” (1991) και το “Sweet Tea” (2001), το “Skin Deep” υστερεί μόνο στις λεπτομέρειες.

Δεν ξέρω αν είχε στο μυαλό του κάποιο υπονοούμενο – σπόντα προς όλους τους φίλους των μπλουζ όταν επέλεξε να τραγουδήσει ένα κομμάτι με τίτλο “Who’s Gonna Fill Those Shoes”, απαριθμώντας όλους τους μεγάλους των blues, αφήνοντας φυσικά τον εαυτό του εκτός, αλλά αυτό είναι όντως ένα ερώτημα που θα τριγυρνάει για πολύ ώρα στο μυαλό του ακροατή μετά την τελευταία στροφή του cd (ή του βινιλίου). Ποιος πραγματικά θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει; Κανείς, μέχρι νεοτέρας...