Buckcherry

Confessions

SevenEleven EMI (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 06/02/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τι να μας πουν κι αυτοί οι Buckcherry; Ας φτάσουν τα 30 χρόνια στο χώρο για να έχουν αποδείξει πως αξίζουν και τότε -όταν στο Δ.Τ. της συναυλίας η λέξη «θρυλικοί» θα δικαιολογεί την επίσκεψη κάτι ξεπερασμένων 50άρηδων- ο rock κόσμος εδώ θα σκέφτεται τι καλά που θα ήταν αν τους έβλεπαν όταν έπρεπε να τους δουν. Τώρα δηλαδή. Τώρα, που ο ίδιος κόσμος αδιαφορεί.

Μόνο που τότε η rock 'n' roll θεματολογία θα φαίνεται φαιδρή, όσο φαιδρό είναι στα 60 τους να γράφουν καινούργια τραγούδια για «honeys & babies» οι Aerosmith και οι Rolling Stones του κόσμου τούτου. Παρόλα αυτά, δεν περιμένω πως οι Buckcherry με το φρέσκο, δυναμικό, και όσο προκλητικό πρέπει hard rock τους θα καταφέρουν προσελκύσουν ούτε ένα μικρό ποσοστό αυτών που έδωσαν ευκαιρία σε μετριότητες όπως το τελευταίο άλμπουμ των Aerosmith. Δεν το έκαναν ούτε με το "Black Butterfly", ούτε με το "15", ούτε με το "All Night Long", παρότι άξιζαν της προσοχής και της αναγνώρισης.

Στο νέο τους άλμπουμ οι Buckcherry εν μέρει σοβαρεύουν, τουλάχιστον στιχουργικά. Το "Confessions" πραγματεύεται εν πολλοίς τις εφτά αμαρτίες, οι οποίες αποτελούν τους τίτλους ισάριθμων τραγουδιών και το αρχικό πλάνο έλεγε πως τα τέσσερα στοιχεία της φύσης θα προστεθούν για ένα σύνολο έντεκα συνθέσεων. Στην πορεία ο (τραγουδιστής του συγκροτήματος) Josh Todd αποφάσισε να γράψει μια λίγο θλιβερή, αλλά στην πραγματικότητα αυτοβιογραφική ιστορία (που πρόκειται να γυριστεί σε ταινία) κατά την οποία ένα νεαρό αγόρι βρίσκει τον πατέρα του να έχει μόλις αυτοκτονήσει, ερχόμενο αντιμέτωπο με τις εφτά αμαρτίες και έντεκα αλήθειες. Κάπου εκεί η συνοχή της κεντρικής ιδέας πάει περίπατο, αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το άλμπουμ είναι αγνό rock and roll, παρά την όποια θεματολογία, απλά η μετάβαση από τραγούδια όπως το "Crazy Bitch" ή το "Too Drunk..." κάνει μια σχετική εντύπωση.

Συνθετικά, οι Buckcherry δεν αλλάζουν πάντως πολλά πράγματα, καταφέρνοντας για μια ακόμα φορά να κάνουν εξαιρετικά αυτό που ξέρουν να κάνουν. Το οποίο είναι να γράφουν ιδιαίτερα πιασάρικα τραγούδια, να δίνουν ρυθμό στις συνθέσεις τους και να σε κάνουν να περνάς καλά με τη μουσική τους. Με ανεβασμένες ταχύτητες στο εναρκτήριο (και πρώτο single) "Gluttony", με τρομερό riff και groovy ρυθμό στο "Wrath" ή με εξίσου up tempo συνθέσεις όπως το "Nothing Left But Tears" και "Seven Ways To Die". Παράλληλα, με σχετικά διαφοροποιημένες συνθέσεις όπως "Pride", αλλά εξίσου αποτελεσματικά με τις mid tempo / μπαλαντοειδείς στιγμές του άλμπουμ. Εξ' αυτών το "The Truth" είναι η πιο κλασική αμερικάνικη τέτοιου τύπου σύνθεση, το "Sloth" με το πιάνο και την bluesίζουσα αισθητική του αποτελεί μια από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ, λόγω της ερμηνείας του Todd που σε κάνει να ψάχνεις για υγρό κουράγιο, ενώ ακουστικό το κλείσιμο του "Dreamin' Of You" αφήνει μια πιο country γεύση που δείχνει να ταιριάζει πολύ καλά στη μπάντα.

Η παραγωγή ανήκει στον Marti Frederiksen (Aerosmith), ο οποίος αποτελεί το άτυπο έκτο μέλος της μπάντας στις στούντιο δουλειές τους και ταιριάζει απόλυτα στη μουσική της μπάντας. Το μουσικό επίπεδο των Buckcherry είναι εν γένει ιδιαίτερα καλό για αυτό που παίζουν, ειδικά σε κιθαριστικό επίπεδο, αλλά ο πρωταγωνιστής δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Josh Todd. Δεν είναι ο καλύτερος τεχνικά τραγουδιστής, αλλά ανήκει σε αυτή την κατηγορία των ιδιαίτερων φωνών (όπως π.χ. ο Tom Keifer των Cinderella) με το ένρινο χαρακτηριστικό και το γρέτζο να κάνουν τη φωνή του άμεσα αναγνωρίσιμη. Σε συνδυασμό με το όλο παρουσιαστικό του (δεν χωράνε άλλα tattoo) δημιουργούν μια από τις πιο ξεχωριστές περσόνες του σημερινού hard rock.

Θα πρότεινα σε όλους τους φίλους του αμερικάνικου hard rock που συνορεύει με το sleaze να σταματήσουν να περιμένουν μεγάλες επιστροφές από μπάντες σαν τους Aerosmith ή τους Motley Crue (τους οποίους θα συνεχίσουμε να αγαπάμε) και να ψάξει καινούργια μουσική στο χώρο από μπάντες σαν τους Buckcherry. Είναι το είδος τέτοιο, που δύσκολα θα κάνει κάποιον να αναθεωρήσει την άποψή του για τη μουσική, αλλά επίσης δύσκολα θα περάσει απαρατήρητη η νέα δουλειά των Αμερικανών σε όσους αρέσκονται σε αυτόν. Το "Confessions" είναι ιδανικό για να αποτελέσει πρώτης τάξεως ευκαιρία γνωριμίας με την μπάντα για τους περισσότερους. Για τους ήδη μυημένους είναι εγγυημένο το αποτέλεσμα.
  • SHARE
  • TWEET