Bruce Soord

Πρώτος κανόνας του σύγχρονου βρετανικού prog rock: δεν αναφερόμαστε στις ομοιότητες με Steven Wilson. Δεύτερος κανόνας του σύγχρονου βρετανικού prog rock: δεν αναφερόμαστε στις ομοιότητες με Steven Wilson! Λοιπόν, θα το πω και θα το φωνάξω: υπάρχουν τουλάχιστον μια εικοσαριά μπάντες που κάνουν καριέρες πατώντας ξεκάθαρα πάνω στην Porcupine Tree και τη solo πορεία του αγαπητού Steven, μια αναπαραγωγή ηχητική κι αισθητική που καταντάει πραγματικά ενοχλητική όταν αφορά τις φωνές και τις μελωδικές τους γραμμές. Τις πολύ συγκεκριμένες φωνητικές ποιότητες που ξεκίνησαν παλιά από τον Gilmour, πέρασαν στα '90s με τους Anathema και κατέκτησαν τον prog κόσμο μετά το 2000 με τον Wilson.

Οι αξιόλογοι αλλά και υπερεκτιμημένοι The Pineapple Thief είναι μία από αυτές τις μπάντες και ο Bruce Soord, τραγουδιστής, multi-instrumentalist και ηγέτης τους δεν είναι αθώος στην παραπάνω συνθήκη. Πριν μιλήσουμε για την προσωπική του μουσική άποψη λοιπόν, μια άποψη που θα αναζητηθεί στις λεπτομέρειες, ας έχουμε κάποια πράγματα ξεκάθαρα: το υλικό δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και όσο κι αν η βιομηχανία θέλει να κάνει τα στραβά μάτια στις παντός είδους ρέπλικες, κάποιοι από εμάς δεν μπορούμε. Όσοι λοιπόν αναζητάτε ακούσματα με ιδιαίτερη προσωπικότητα, δεν θα τα βρείτε εδώ. Είναι λοιπόν αυτό το άλμπουμ μέτριο ή κακό; Ούτε κατά διάνοια. Το αντίθετο.

Το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Bruce Soord - τρίτο αν συνυπολογίσουμε και την πολύ επιτυχημένη συνεργασία με τον Jonas Renkse πίσω στο 2011 - εμβαθύνει σε ακουστικές ως επί το πλείστον αναζητήσεις. Ο χαμηλόφωνος, σχεδόν υποτονικός χαρακτήρας της μουσικής του, δεν αναζητά κορυφώσεις κι εναλλαγές αλλά εξαντλεί τη φροντίδα του στην ανάδειξη των συνθέσεων μέσα από ισορροπημένες κι ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το άλμπουμ είναι προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια και οι ιδέες του Soord, καλοντυμένες και καλοκαδραρισμένες, κινούνται ανεμπόδιστα προς το συναίσθημα του ακροατή. Σε αρκετές συνθέσεις θα ακούσεις ζεστές ακουστικές και ήπια synths να στολίζουν τις, συνήθως μελαγχολικές, μελωδίες. Συχνά, οι εξαιρέσεις κάνουν τη διαφορά: το μεταλλόφωνο του "Our Gravest Threat Apart", το όρθιο μπάσο του "The Solitary Path Of A Convicted Man" ή το παιχνιδιάρικο πιάνο του ομώνυμου τραγουδιού.

Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος χρήσης και η παραγωγή των τυμπάνων, φυσικών και, σε κάποια σημεία, ηλεκτρονικών. Εναλλάσσοντας τεχνοτροπίες από κανονικό ακουστικό rock σε ημι-χορευτικά, ημι-ηλεκτρονικής υφής grooves (μόνο σε συγκεκριμένα τραγούδια όπως τα τρία προαναφερθέντα και το "Cut The Flowers"), χαρίζουν στον δίσκο μια αίσθηση ποικιλομορφίας σε διαθέσεις και δυναμικές, αν και τα πράγματα δεν γίνονται ποτέ πραγματικά δυνατά, για όσους αναζητούν την ηχητική κάθαρση μέσα από rock riff. Σε όλη τη διάρκεια του, το "All This Will Be Yours" φλερτάρει εκλεκτικά με το indie rock, την έξυπνη pop και με singer-songwriting ακουστικά στοιχεία ("Time Does Not Exist"), αναμιγνύοντας τα ήπια και συγκροτημένα. Το πανέμορφο "One Misstep" είναι το διαμάντι του δίσκου κι ένα τραγούδι που θα μπορούσε να σταθεί επάξια ως single.

Το άλμπουμ λειτουργεί ακόμα καλύτερα αν θεαθεί ως η πλατφόρμα που στηρίζει τις στιχουργικές ανησυχίες του Soord, τις όμορφες, ατμοσφαιρικές και σχεδόν ποιητικές του αναφορές σε σπασμένες ανθρώπινες σχέσεις, σε ξεχασμένες ιστορίες και στη δίψα για ατομική ενόραση. Στον βαθμό που το "All This Will Be Yours" αντικατοπτρίζει την ανάγκη του δημιουργού του για αυθεντική έκφραση, ο σκοπός του επιτελείται και τα σχόλια της εισαγωγής είναι ίσως περιττά. Εκεί ο 30+ prog ακροατής και γενικώς οι λάτρεις του σύγχρονου βρετανικού προοδευτικού ήχου, θα βρουν ένα καλό, ενδιαφέρον και αξιόπιστο άλμπουμ. Για να είμαι δίκαιος, άνετα συναγωνίζεται οποιονδήποτε The Pineapple Thief δίσκο - εκτός του "Your Wilderness - οπότε, ξέρετε ποιοι είστε αυτοί που πρέπει να σπεύσετε. Θα βρείτε ένα αξιόλογο άλμπουμ, κι ας μην ξέρει πως να σπάει τους κανόνες.