Breaking Orbit

Μέχρι πριν λίγο καιρό θα θεωρούσα την ύπαρξη των Breaking Orbit ως μια underground αναφορά, η οποία θα απασχολούσε όσους λίγους συγκινούνται με το να ανακαλύπτουν μικρά μουσικά μυστικά, είτε είναι συγκροτήματα, είτε μουσικές σκηνές. Όμως, η σύγχρονη alt-prog Αυστραλιανή σκηνή έχει αναπτυχθεί σε σημαντικό βαθμό και είναι όχι μόνο λανθασμένο, αλλά ταυτόχρονα άδικο να αντιμετωπίζονται ως underground πλέον τέτοιες κυκλοφορίες.

Δεν θεωρώ σκόπιμο να επεκταθώ εκ νέου στην σκηνή αυτή, έχοντας κάνει αρκετές αναφορές στο παρελθόν, ενώ για όποιον ενδιαφέρεται περισσότερο υπάρχει ένας οδηγός αναφορικά με αυτή. Οι Breaking Orbit αποτελούν μια ακόμα μπάντα που αναμιγνύει έντεχνα το alternative με το progressive (με μια μικρή κλίση προς το δεύτερο), προσθέτοντας στοιχεία προσωπικότητας, όπως κάνουν όλες οι καλές μπάντες της σκηνής και παρουσιάζουν την πρώτη ολοκληρωμένη (concept) δουλειά τους στο "The Time Traveller".

Ο πρώτος συνειρμός που δημιουργείται ακούγοντας άλμπουμ, αφορά στους συμπατριώτες τους Karnivool, ενώ κοιτώντας τα credits δεν εντυπωσιάζομαι καθόλου που στο master βρίσκεται το όνομα του Forrester Savell ο οποίος αποτελεί εγγύηση για την ποιότητα του τελικού ηχητικού αποτελέσματος. Όντας concept, το σύνολο του άλμπουμ διακατέχεται από μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, στην οποία πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν οι κλασικές Tool μπασογραμμές, το διαρκές delay στις κιθαριστικές φράσεις, οι ατμοσφαιρικοί ηλεκτρονικοί ήχοι και κυρίως το εξαιρετικό drumming του Mark Tyson. Πάνω σε αυτά έχουν τοποθετήσει σωστά τις μελωδικές φωνητικές γραμμές, ενώ η χρήση bamboo flute κυρίως, αλλά και πιο εκτεταμένων κρουστών δίνει ένα προσωπικό στίγμα.

Σε λίγα σημεία φλερτάρουν με το post rock, κυρίως όταν επεκτείνονται λίγο περισσότερο από όσο χρειάζεται, κάτι που συμβαίνει στο εναρκτήριο (σχεδόν εννιάλεπτο) "Echoes" που περισσότερο καταφέρνει να βάλει τον ακροατή στο ηχητικό κλίμα, παρά εντυπωσιάζει. Θεωρώ πως θα μπορούσαν να έχουν καλύτερο ξεκίνημα, αλλά τα πράγματα βελτιώνονται άμεσα στο πολύ πιο δυνατό είναι το "Conscious Self" που ακολουθεί και ανεβάζει κατακόρυφα στροφές στην επόμενη τριάδα συνθέσεων. Συγκεκριμένα, η φωνητική γραμμή του "My Direction" είναι καρφί Maynard Keenan και σε συνδυασμό το εξαίρετο drumming δημιουργούν μια από τις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ, για να συνεχιστεί το κρεσέντο των drums στο εντυπωσιακό instrumental "Machiguenga" υπό τη συνοδεία του bamboo flute, ενώ στο ομώνυμο τραγούδι έχουμε μια από τις πιο μεστές συνθέσεις του άλμπουμ. Από τα τρία ιντερλούδια που ακολουθούν, το "Transcension" ξεχωρίζει, προλογίζοντας το "Callsign", το οποίο μαζί με το "My Direction" αποτελούν και τα δυνητικά singles του δίσκου. Το ιδανικό κλείσιμο έρχεται με δύο εντυπωσιακές συνθέσεις, το πιασάρικο "Orion" και το πιο prog "Silence Seekers", το οποίο διαθέτει μια κολλητική κιθαριστική delay μελωδία.

Αυτό που σου μένει στο τέλος είναι ότι άκουσες μια ολοκληρωμένη δουλειά, με αρχή και τέλος, με δεδομένη ποιότητα, που καταφέρνει να αποτυπώσει το προσωπικό στίγμα της μπάντας, χωρίς να κρύβει τις επιρροές της. Το artwork είναι πραγματικά πολύ καλοδουλεμένο και η digipack συσκευασία αξίζει, για όσους δίνουν ακόμα σημασία σε αυτές τις λεπτομέρειες. Στο "The Time Traveller" ανακαλύπτουμε μια μπάντα με σπουδαία δυναμική, η οποία αφήνει υποσχέσεις πως μπορεί να προσφέρει σπουδαία πράγματα στο μέλλον, φιλτράροντας τα καλά της στοιχεία. Τοποθετούνται απευθείας στην μεγάλη κατηγορία της Αυστραλίας, κάτι που μόνο εύκολο επίτευγμα δεν είναι. Συνίσταται ανεπιφύλακτα.