Breakdown

Το τι συνέβαινε (μουσικά) στην Ελλάδα των τελών 70s - αρχών 80s είναι πολλές φορές ένα καλά κρυμμένο μυστικό κυρίως για όσους δεν έζησαν αυτά τα χρόνια, αλλά συχνά και όχι μόνο. Πόσοι ας πούμε θα θυμούνται ένα συγκρότημα που έπαιζε σε διάφορα κλαμπάκια στην Αθήνα με το όνομα Breakdown; Για αυτούς τους ελάχιστους και την πλειοψηφία των υπόλοιπων φρόντισε η Anazitisi Records ξεθάβοντας (όπως ειδικεύεται εξάλλου) παλιές ηχογραφήσεις οι περισσότερες εκ των οποίων δεν είχαν δει στο παρελθόν το φως της δημοσιότητας.

Το "Songs From The Early Years" αποτυπώνει τις δύο ενεργές περιόδους του συγκροτήματος και την αντίστοιχη σύνθεσή τους. Η πρώτη με τους Στελλάκη και Φεργαδιώτη σε κιθάρες και φωνητικά, Μακρή στα ντραμς και Πέτα στο μπάσο, φανερώνει συνθέσεις που δημιουργήθηκαν την περίοδο 77-82, ηχογραφήθηκαν όμως λίγο αργότερα. Τα χρόνια αυτά ήταν συνυφασμένα με τις εκτελέσεις διασκευών για τους Breakdown, που ως συναυλιακό σχήμα βασίζονταν σε αυτές για να δημιουργήσουν όνομα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία όμως βρήκαν χρόνο και χώρο να ανθίσουν έξι δικές τους συνθέσεις σε  στυλ αντίστοιχου της εποχής hard rock, με βασικές επιρροές τους Whitesnake, τους UFO κτλ. Τα τραγούδια αυτά έχουν όλα κοινό παρονομαστή τα χαρακτηριστικά, αν και κοινότυπα, riff, τα γρέζα φωνητικά, τα καλοπαιγμένα σόλο αλλά και την επίπεδη παραγωγή. Χωρίς να μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει για αντιγραφή, τα συγκεκριμένα τραγούδια είναι τόσο αρχετυπικά που θυμίζουν ένα σωρό αντίστοιχα συγκροτήματα του εξωτερικού, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα. Η μπαλάντα "Love Of My Life" για παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ένα χαμένο τραγούδι των Whitesnake αλλά έχει άλλη τόση ομοιότητα με το βασικό άρπισμα του "Burning Heart" των Vanderberg.

Η δεύτερη περίοδός ηχογραφήσεων είναι και η εποχή που το συγκρότημα αποφασίζει ότι για να προχωρήσει χρειάζεται το δικό του υλικό. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η περίοδος αυτή πλειοψηφεί με έντεκα τραγούδια. Χωρίς δραματικές αλλαγές, αν και ως τρίο πλέον με τον Φεργαδιώτη να μετακινείται στο μπάσο και νέο drummer τον Nicky Loud (Νίκος Ηλιάδης), οι συνθέσεις ακολουθούν τα ίδια μονοπάτια. Παρά το γεγονός ότι είναι φανερή η προσπάθεια για μία πιο συστηματική τραγουδοποιία εξακολουθούν τα τραγούδια να είναι αδιάφορα, αν και όχι ενοχλητικά. Και εδώ η φωνή είναι θαμμένη, ο ήχος δεν έχει βάθος και απουσιάζει οποιοδήποτε στοιχείο ξεχωριστής έμπνευσης, οποιοδήποτε σημείο διαφοροποίησης από το διπλανό συγκρότημα. Μόνο η κιθάρα του Στελλάκη προσφέρει ενίοτε κάποια όμορφα αρπίσματα που κρατάνε το ενδιαφέρον και το funky "Take Me Home" αποκαλύπτει μία πλευρά που ίσως θα έπρεπε να είχαν εξερευνήσει περισσότερο.

Δεν μπορώ να ισχυριστώ σε κανένα βαθμό ότι είναι κρίμα που οι ηχογραφήσεις αυτές δεν είχαν βρει το δρόμο τους νωρίτερα. Από την άλλη, για αρχειακούς και συλλεκτικούς λόγους είμαι σίγουρος ότι θα βρουν το κοινό τους και υπό αυτό το πρίσμα η κυκλοφορία αυτή έχει το νόημά της. Θα αποτελέσει ένα διδακτικό και νοσταλγικό άκουσμα που όμως δύσκολα θα ανασυρθεί μόλις πάρει τη θέση του στο ράφι της δισκοθήκης.