Brainticket

Έχω καταλήξει ότι μερικές από τις πιο επικίνδυνες επιστροφές στον χώρο του progressive rock είναι αυτές που ανήκουν στον ευρύτερο διαστημικό χώρο. Και αυτό γιατί, όπως στις sci-fi ταινίες, αυτό που κάποτε θεωρούταν πρωτοποριακό, πλέον μπορεί να μοιάζει παρωχημένο, έτσι και στη μουσική, οι ατμόσφαιρες που θέλουν να αιωρούνται στον χωρόχρονο μπορεί εύκολα να συνθλίβονται στη γη όταν το αποτέλεσμα έχει μείνει προσκολλημένο σε παλιά δεδομένα. Πολύ μεγαλύτερο μάλιστα είναι το ρίσκο όταν θέλει κάποιος να συνδυάσει το επιτυχημένο παρόν με νοσταλγική '70s διάθεση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτός ο κάποιος είναι ο Joel Vandroogenbroeck που, αν δεν είχε μείνει στην Ιστορία ως ο ηγέτης των Brainticket, σίγουρα θα κατείχε τον τίτλο του μουσικού με το χειρότερο επώνυμο για καριέρα.

Η έναρξη του δίσκου προς στιγμή φάνηκε να δικαιώνει τις φοβίες μου αφού το "Dancing On The Volcano (Pt.1)" μοιάζει να ξεκινά με ανασφαλή δοκιμαστικά βήματα ως ένας αθλητής που μετά από καιρό απουσίας δοκιμάζει τα πόδια του. Και είναι μεγάλη απουσία, 15 χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο, 33 από την εποχή της μόνιμης δισκογραφικής παρουσίας. Είναι και η σύνθεση διαφορετική με καταξιωμένους μεν, νέους, δε, παίκτες να πλαισιώνουν τον Βέλγο στη νέα αυτή εκδοχή των Brainticket. Ήδη όμως από τα τελευταία λεπτά του τραγουδιού αυτού η ομάδα βρίσκει τη συνοχή της και πολύ περισσότερο δείχνει να ξέρει τι ακριβώς θέλει να κάνει.

Αυτό θα γίνει άμεσα πιο φανερό στο 20λεπτο "Dancing On The Volcano (Pt.2)", όπου μεταξύ όλων λάμπει ο Jason Willer, μέλος του συγκροτήματος του Nik Turner, που αποδεικνύει ότι κατέχει καλά το τι σημαίνει να είσαι drummer σε μία διαστημική μπάντα. Τα ανατολίτικα στοιχεία που τόσο έχουν συνδέσει κάποιοι με τους Brainticket πρωτοεμφανίζονται με το "Reality Of Dreams" και περιέργως καταφέρνουν μία ανάλαφρη, μελωδική και την πιο μουσική-υπόκρουση-για-ταινία στιγμή του δίσκου τους, αλλά και στο "Egyptian Gods Of The Sky" που δεν μπορεί να μην φέρει στο μυαλό το "Celestial Queen". Σε άλλες συνθέσεις τους, δεν διστάζουν να αποκαλύψουν και ένα jazz βάθος έστω κι αν είναι, καλώς εννοούμενα, διαστρεβλωμένο από την διαστημική τους ψυχεδέλεια.

Τα 76 λεπτά της διάρκειας του CD είναι πολλά για να μην σκεφτείς κάποια στιγμή «κι αν έλειπε αυτό, μήπως ήταν η συνοχή του δίσκου καλύτερη;». Το τραγούδι που κυρίως σε παρασύρει σε τέτοιες σκέψεις είναι το "Riding The Comet" που με την γρήγορη και σχεδόν χορευτική του διάθεση δεν θα πείραζε να λείπει αφού εμφανώς δεν είναι το στοιχείο τους. Σε πλήρη αντίθεση ας πούμε με το "Brainticket Blues" του οποίου το επαναλαμβανόμενο ρυθμικό μοτίβο φιλοφρονείται από τον αέναο σχολιασμό του φλάουτου και προσφέρει ένα μαγικό κλείσιμο στον δίσκο.

Το σημαντικότερο στοιχείο που μένει ως εντύπωση είναι ότι το αποτέλεσμα μοιάζει φρέσκο και ταυτόχρονα κλασικό, προσφέροντας μία πολύτιμη ανάσα από τη σύγχρονη space εκδοχή που είναι συνήθως πολύ πιο βαριά και δυσοίωνη. Παρότι σε έναν χώρο που λόγω του underground χαρακτήρα του είναι δύσκολο να παρακολουθείς πλήρως όλες τις εκδοχές του, το "Past, Present & Future" δεν θα είναι πολύ παράξενο να αναδειχθεί σε μία από τις κυκλοφορίες της χρονιάς του χώρου αυτού.