BoySetsFire

Εφτά χρόνια πέρασαν από την τελευταία κυκλοφορία της πεντάδας από το Delaware, οι οποίοι υπήρξαν σεβάσμιο όνομα -όντας παράλληλα και εξαιρετικά υποτιμημένοι- της νεοσύστατης τότε post-hardcore σκηνής. Τα εφτά αυτά χρόνια πέρασαν βέβαια, αλλά δεν ακούμπησαν, καθώς το "While A Nation Sleeps..." ακούγεται όσο φρέσκο, δυναμικό και οργισμένο ήταν το "The Misery Index" του 2006.

Ακούραστοι όλοι, σα να μην πέρασε μια μέρα, με πρώτο και καλύτερο τον frontman, Nathan Gray, που παρ' όλο το γκριζάρισμα (no pun intended), και φωνητικά και ιδεολογικά, παραμένει εικοσάρης, με την χαρακτηριστική του αλλαγή από καθαρές σε brutal ερμηνείες να είναι, όπως τότε, αψεγάδιαστες. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα μέλη των BoySetsFire. Κάνουν αυτό που έκαναν πάντα, και το κάνουν καλύτερα από πολλούς.

Το "While A Nation Sleeps..." καταπιάνετα με διάφορα κοινωνικοπολιτικά θέματα, καθώς και με -παραπάνω απ' ότι μας είχαν συνηθίσει- διάφορα (αντι-)θρησκευτικά ζητήματα. Πέρα από τη γενικότερη ενιαία θεματολογία, κάθε κομμάτι προλογίζεται και από ένα σημείο της εικονικής τελευταίας ομιλίας του Charlie Chaplin ως Δικτάτορας από την ομώνυμη ταινία, τα οποία καταλαβαίνουμε πως προορίζονται για σκοπό ξεσηκωτικό και λοιπά, αλλά μάλλον απλώς κουράζουν.

Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος ρέει και τρέχει ανετότατος. Δεν υπάρχουν στιγμές που να βαριέσαι, αν και σίγουρα θα ξεχωρίσεις σημεία με βάση τη προτίμησή σου στα καθαρά ή brutal φωνητικά, καθώς το άλμπουμ είναι ωραία μοιρασμένα και στα δύο. «Χιτάκια», για παράδειγμα, θα βρεις στα "Closure", "Phone Call" και "Reason To Believe", τα οποία ακολουθούν τη συνηθισμένη δομή των πιο προσιτών κομματιών των BoySetsFire από το παρελθόν, ενώ κομμάτια σαν τα "Heads Will Roll" και "Let It Bleed" απευθύνονται στους πιο σκληροπυρηνικούς.

Προσωπικά, καθώς έχω και μια κάποια αδυναμία στην πιο μελωδική πλευρά του είδους, τα κομμάτια "Never Said" και "Altar Of God" ειναι εκείνα που μου τράβηξαν πιο πολύ το ενδιαφέρον. Το πρώτο με την à la "My Life In The Knife Trade" αισθητική του, και το δεύτερο με τους αφοριστικούς του στίχους αλλά και την εξαιρετική αλλαγή σκληρού και μελωδιάς που ελάχιστοι καταφέρνουν να κάνουν τόσο καλά.

Κλείνοντας, ο δίσκος ναι μεν είναι καλός, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει είναι να καταφέρει να φέρει νέους ακροατές. Οι BoySetsFire είναι εγκληματικά υποτιμημένοι και οι παλιότερές τους κυκλοφορίες ακούγονται ακόμα φρεσκότατες, παρά τα χρόνια στην πλάτη τους. Ο δίσκος έχει τα φόντα να αναδείξει ξανά τη μπάντα, αλλά είναι εύλογη απορία το ποιος θα ασχοληθεί με τη μπάντα. Ούτε μπλιμπλίκια έχουν, ούτε ποζέρια είναι...