Boston

Όταν μια αγαπημένη μας μπάντα φτάνει στο σημείο που «δεν πάει άλλο», είμαστε άραγε διατεθειμένοι να συναινέσουμε στον δισκογραφικό της θάνατο ή ο «φανμπόι» μέσα μας θα θέλει πάντα νέα μουσική απ' τα είδωλά του; Μιλώντας ειλικρινά, η απάντηση δεν είναι τόσο εύκολη μιας και όσες χάλια κυκλοφορίες κι αν περάσουν, η ελπίδα για την αναγέννηση ενός αγαπημένου σου σχήματος δύσκολα θα σβήσει τελείως.

Σε μια ενδεχόμενη αναγέννηση στόχεψε πιθανότατα και ο ηγέτης των Boston, Tom Scholz, ο οποίος αποφάσισε να επαναδραστηριοποιήσει δισκογραφικά το συγκρότημα μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια. Μάλιστα, με τον ίδιο να επιμελείται για μια ακόμη φορά την παραγωγή και το σύνολο των οργάνων στα περισσότερα κομμάτια η επιτυχία ή η αποτυχία του εν λόγω εγχειρήματος θα είχε εκείνον ως κύριο υπεύθυνο.

Μετά το μέτριο "Corporate America" του 2002, η αλήθεια είναι πως λίγοι θα περίμεναν κάποιο comeback απ' το ιστορικό συγκρότημα. Όπως ανέφερα πιο πάνω όμως, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Το "Heaven On Earth" που ανοίγει τον έκτο δίσκο της μπάντας μάλιστα μας δίνει κάτι να πιαστούμε. Σίγουρα δεν είναι κανένα αριστούργημα, αλλά ακουμπάει το πνεύμα της μπάντας για το οποίο την έχουμε αγαπήσει. Έτσι, τα όποια μειονεκτήματα συρρικνώνονται και μπαίνουν προς το παρών σε δεύτερη μοίρα.

Αναπόφευκτα όμως, δεν μένουν για πολύ εκεί. Ήδη απ' το δεύτερο τραγούδι αρχίζει μια κατακόρυφη κατρακύλα. Η αίσθηση που αφήνει το "Didn't Mean To Fall In Love" είναι πως πρόκειται για ένα μισοτελειωμένο demo μιας όχι και τόσο ενδιαφέρουσας σύνθεσης. Αυτή την αίσθηση αφήνει δυστυχώς το σύνολο του άλμπουμ. Τόσο η ερασιτεχνική παραγωγή, όσο οι άνευρες ενορχηστρώσεις και οι βαρετές συνθέσεις καθιστούν την ακρόαση μια διόλου ευχάριστη εμπειρία για όλους αλλά κυριότερα για όσους τρέφουν μια συμπάθεια για τους Boston. Ακόμα, θα περίμενε κανείς, μιας και ακούμε διάφορους τραγουδιστές (ανάμεσα τους και ο εκλιπών Brad Delp), να βρεθεί κάποιος να κάνει τη διαφορά και να δώσει κάποιο ενδιαφέρον, κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει ποτέ. Στο σύνολο τους οι ερμηνείες των τραγουδιστών μοιάζουν διεκπεραιωτικές, ενώ ο ήχος των οργάνων είναι παντελώς ανέμπνευστος και μερικές φορές ενοχλητικός (τρανό παράδειγμα τα ντραμς στο "Last Day Of School").

Ο Tom Scholz πήρε πάνω του λοιπόν τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, οπότε εκείνον βαραίνει χωρίς αμφιβολία η παταγώδης αποτυχία της. Δεν ξέρω αν πραγματικά πίστεψε πως με το συγκεκριμένο υλικό και με τον τρόπο που είναι εκτελεσμένο, θα είχε την ελπίδα να αναγεννήσει το brand name των Boston, αλλά αυτό που κατάφερε είναι να απωθήσει απ’ αυτό όποιον τυχαίο ακροατή πιάσει στα χέρια του το "Life, Love & Hope".