Boris

Οι πρώτες νότες του δίσκου είναι τόσο post-rock, αλλά τα πρώτα φωνητικά είναι τόσο Boris! Και τι είναι οι Boris...; Λίγο απ' όλα. Τα πάντα. Όσοι τους γνωρίζουν, ξέρουν ότι ανά φάσεις και κατά καιρούς έχουν παίξει τα πάντα. Όσοι δεν τους έχουν ξανακούσει, ρίξτε μια ματιά τι έγραψα πέρσι για δαύτους ώστε να πάρετε μια ιδέα για το τι έχουμε να κάνουμε.

Το μαγικό λοιπόν τούτο τρίο από την Ιαπωνία, βγάζει φέτος, άλλον έναν δίσκο, που θα τολμήσω να πω ότι είναι πολύ κοντά ηχητικά με το "Smile" του 2008 (και πολύ καλύτερο) και θα ήθελε πολύ να πλησιάσει το "Pink". Δύσκολο αρκετά  η μπάντα να παίξει τις άπιαστες μουσικές των "Pink" και "Flood" του παρελθόντος, αλλά αν στο μέλλον αυτός ο δίσκος θρονιάζεται δίπλα σ' αυτά τα αριστουργήματα, μην λέτε ότι δεν τα 'πα! Αν και καλό είναι οι συγκρίσεις να αποφευχθούν, μιας και όπως έχω πει, κάθε περίοδος και κάθε δίσκος της μπάντας είναι μια εντελώς ξεχωριστή εμπειρία. Σίγουρα όμως ο φετινός τους ήχος είναι πιο ελαφρύς από τα sludge περάσματα του περσινού. Εδώ βασικό στοιχείο είναι το rock, ο θόρυβος και ο τρελός πειραματισμός. Σε κιθαριστικά περάσματα του "Angel", ας πούμε, ειλικρινά ανατρίχιασα. Κάποιες μπάντες του χώρου θα ζηλέψουν και θα ζηλέψουν πολύ, που ποτέ δεν θα μπορέσουν να πλησιάσουν την μαγεία των Ιαπώνων.

Το "Noise" είναι πιασάρικο σε σχέση με το παρελθόν τους. Αλλά δεν είναι εύκολο. Κάθε άλλο. Εδώ θα βρούμε εξαιρετικές συνθέσεις που δείχνουν για άλλη μια φορά το ταλέντο της μπάντας. Αλλά θα βρούμε και μελωδίες που ξανακάνουν τους Boris ξεχωριστούς. Ο δίσκος ανεβάζει επίπεδο. Έρχεται μετά από προσπάθειες που παρεξηγήθηκαν και μετά από δίσκους αμφιλεγόμενους που είτε άρεσαν υπερβολικά είτε ξένισαν και ξενέρωσαν πολλούς. Θυμηθείτε το 2011 ότι κυκλοφόρησαν δίσκους με pop rock αλλά μέχρι και dance ύφος. Το "Noise" όμως θα κάνει την διάφορα. Το "Melody" κάνει τρομερή δουλειά σαν εναρκτήριο κομμάτι. Ασταμάτητο κοπάνημα στα τύμπανα, όμορφα φωνητικά και χάσιμο στις κιθάρες. Το επόμενο "Vanilla" δεν είναι καθόλου γλυκό, αλλά σε πείθει ακόμα παραπάνω. Επιθετικό με άφθονα σολαρίσματα και ιδιαίτερη μελωδική οικοδόμηση. Το πλέον βαρύ κομμάτι της κυκλοφορίας "Heavy Rain" έχει έναν έμφυτο shoegaze ήχο, ο οποίος μαζί με το αργό του ρυθμού και τις έντονες παραμορφώσεις θυμίζει παλιές μονολιθικές στιγμές τους. Τραγουδάει και η Wata εδώ! Μετά, το "Taiyo No Baka" μελανό σημείο, εν μέρει, μιας και θυμίζει τα άχαρα περάσματα του "New Album" του 2011, αν και οι πειραματισμοί του γαργαλάνε τα αυτιά μου ευχάριστα. Μετά την παρένθεση ακολουθεί το 19-λεπτο "Angel", το οποίο χωράει πολλή ανάλυση. Το κομμάτι ατμοσφαιρικό και αργό περιστρέφεται στοχαστικά μεταξύ ψυχεδελικών έγχορδων γυρισμάτων και τελετουργικών κρουστών. Η σκοτεινή του, κατά βάθος doom εισαγωγή του το εξελίσσουν σιγά-σιγά σε ένα εναλλακτικό σάπιο και βαρύ metal. H σύνθεση είναι εκπληκτική. Θα μπορούσε να είναι όλος ο δίσκος. Αρκεί για να σε κατακτήσει και να κερδίσει μόνο του. Αλλά έλα που δεν τελειώνει τίποτα εκεί. Πώς να τελειώσει όταν ακολουθεί το "Quicksilver" και σου λιώνει το κεφάλι. Hardcore punk, thrash metal, heavy, πολύ heavy. Ξεσκισμένα black φωνητικά και χάος. Θυμήθηκα live των Ιαπώνων που είχα παρακολουθήσει πριν χρόνια, και η επιλογή του σετ είχε αναλωθεί μόνο σε ακραία, γρήγορα και παρόμοια thrash-άτα κομμάτια. Το γουστάρουν αυτό και το αντιλαμβάνεσαι άμεσα.

Έτσι, απλά και σταράτα εύχομαι να απολαύσετε κι εσείς αυτόν το δίσκο. Να δώσετε προσοχή και μετά να αγαπήσετε τούτους τους ανώμαλους τύπους από την μακρινή χώρα που καταφέρνουν τόσα χρόνια να με εκπλήσσουν κάθε φορά. Έχει σημασία αυτό, γιατί κάτι τέτοιο σε κάνει ξεχωριστό. Viva Melvins!

Bandcamp